Co powie mama? Jak się uniezależnić i uzdrowić relacje z rodzicami
Sandra Konrad

Ocena: 5.75 (4 głosów)

opis

Chce żyć swoim życiem, mamo. Rodzice nieidealni.

Kiedy sięgałam po tę książkę, spodziewałam się znaleźć w niej odpowiedź na pytanie, jak wytłumaczyć rodzicom, że jako dorosły człowiek żyje swoim życiem i nie muszę być taką, jaką sobie mnie wymarzyli i że to wcale nie znaczy, że jestem... dziwna.

Po przeczytaniu kilku stron tego poradnika wiedziałam już, iż nie tylko znajdę odpowiedź na to pytanie, ale także na wiele innych. Poza tym zrozumiem procesy i czynniki, które miały wpływ na to, jaka jestem i na to jacy są moi rodzice.
To nie jest tylko poradnik dla dorosłych dzieci, nadal uzależnionych emocjonalnie od rodziców. Dzieci żyjących z poczuciem winy, że nie sprostali oczekiwaniom. Jest to książka dla obu stron układu, także dla rodziców, by oni również spróbowali zrozumieć złożoność procesów, jakie zachodzą w psychice dziecka i dorosłego i w relacjach między bliskimi sobie osobami.

"Ta książka jest dla Ciebie: wyjaśnia, jak stopień naszego uwolnienia się od rodziców [co nie jest równoznaczne z zerwaniem relacji] przekłada się na całe nasze życie i relacje. Przede wszystkim jednak wskazuje drogi wyjścia z emocjonalnego uwikłania. Nie deprecjonując Twojej rodziny, na pierwszym planie stawia Twój osobisty rozwój".

Książka została podzielona na sześć części, z których każda jest kolejnym krokiem do zrozumienia siebie, naszych rodziców, wspólnych relacji i ich wpływu na nasze życie.

Część pierwsza - "ZDROWE ODDZIELENIE SIĘ [...]".
W tym rozdziale autorka wyjaśnia, jak istotne jest zdrowe oddzielenie się od rodziców i jak powinno prawidłowo przebiegać na każdym z etapów życia oraz jak jego brak może destrukcyjnie wpłynąć zarówno na nasze relacje z rodzicami, jak i na nasze funkcjonowanie w społeczeństwie. Dowiemy się także, kim jest nasze wewnętrzne dziecko i jak duży wpływ ma na nasze życie.

Część druga - "[...] CO TAK NAPRAWDĘ JESTEM WINNY MOIM RODZICOM".
Czym jest poczucie winy, które odczuwamy, nie spełniając oczekiwań rodziców? Skąd się bierze? Czy w ogóle jesteśmy rodzicom coś winni, a jeśli tak, to co? Autorka podsuwa Czytelnikowi wiele istotnych pytań, które powinien sobie zadać. A na wiele z nich sama odpowiada. W rozdziale tym poznajemy tę drugą stronę medalu. Co sprawia, że rodzice są wobec nas — już dorosłych dzieci — tak wymagający i narzucają nam swoje zdanie?

"Oddzielenie się oznacza uwolnienie się od nieadekwatnych oczekiwań rodziców i będącego ich skutkiem poczucia winy. Aby tego dokonać, musimy zawieść cześć oczekiwań rodziców i znieść ich rozczarowanie [...]".

Część trzecia - "[...] CO MOI RODZICE SĄ MI JESZCZE WINNI?".
Nie tylko rodzice mają wygórowane oczekiwania wobec dzieci. Są też dzieci, które mają wobec rodziców niemożliwe do spełnienia oczekiwania, nawet wtedy, gdy mają już swoje rodziny. Często to nie zaspokojone potrzeby dzieci powodują, że nie potrafią się one "uwolnić" od rodziców, Wciąż oczekując, że pewnego dnia zaspokoją oni ich pragnienia: miłości, opieki, zrozumienia, itp. Jakie są przyczyny takiego zachowania i czy można w nieskończoność oczekiwać, by rodzic stał się idealny? I czy musi się stać?

"Trudno jest znieść, że nasi rodzice nie są doskonali, że czasem daleko im nawet do <wystarczająco dobrych>".

Część czwarta, to dojrzałe spojrzenie na naszych rodziców. Próba znalezienia odpowiedzi na pytanie, czy zatroszczyli się o nas najlepiej jak potrafili? "Czy — opierając się na własnych dziecięcych doświadczeniach — mogli zatroszczyć się o nas lepiej [...]".

Część piąta.
Jak odnaleźć wewnętrzne ukojenie? Jak poradzić sobie z trudnym dzieciństwem, zaakceptować przeszłość i przebaczyć? Czy w ogóle trzeba przebaczyć rodzicom i jakie to ma dla nas znaczenie?

"[...] przebaczenie jest procesem wewnętrznym, którego nikt z zewnątrz nie może nakazać".

W części tej poznamy także "wielostopniowy model wybaczania", amerykańskiego psychologa Roberta Enrighta. Dowiemy się jak ważne jest spojrzenie w przeszłość rodziców po to, by móc zrozumieć ich zachowania oraz jak kształtować teraźniejszość, wprowadzać nowe zasady i zdrowe granice w relacjach z rodzicami.

Część szósta — ostatnia, to wspaniały rozdział o tym, jak stać się dla siebie i swojego wewnętrznego dziecka, takim rodzicem, jakiego pragniemy.

"Jako dorośli możemy dać sobie to, co pragnęliśmy otrzymać od rodziców: możemy poważnie traktować własne uczucia, szanować nasze potrzeby, stawiać właściwe granice i — mówiąc ogólnie — traktować siebie z miłością i troską".

Nie jest to lektura łatwa i przyjemna, szczególnie dla osób, które borykają się z nieidealnymi relacjami rodzic - dziecko. Nie dlatego, że napisana jest trudnym językiem, wręcz przeciwnie, jest on zrozumiały i "przyjazny", lecz z powodu tematu, jaki porusza. Zawarte w książce przykłady "z życia wzięte" są niejednokrotnie trudne do zrozumienia i uwierzenia. Niełatwo czytać o tym, jak rodzice świadomie bądź nie, unieszczęśliwiają swoje już dorosłe dzieci, jak potrafią być egocentryczni, narcystyczni i jak trudno przyznać się im do błędów, które popełnili. Jednakże właśnie na przykładach, na historiach pacjentów, wzbogaconych o sporą dawkę wiedzy naukowej, a także tej wynikającej z wieloletniej pracy z pacjentami, autorka stara się objaśnić mechanizmy rządzące naszym umysłem oraz ich wpływ na relacje rodzic - dziecko.

Prowadząc Czytelnika przez kolejne rozdziały pisarka próbuje zwrócić jego uwagę na to, jak ważne jest zrozumienie obu stron konfliktu i jak istotne jest zadawanie wielu ważnych pytań. Zauważa, że problemem nie jest tylko to, iż rodzice od nas oczekują czegoś, czego nie jesteśmy w stanie spełnić, a co wpędza nas w poczucie winy i rodzi konflikty, ale także to, że i dzieciom, zdarza się oczekiwać od rodziców zbyt wiele. Rodzice nie są idealni. Nie są w stanie spełnić wszystkich naszych oczekiwań. Ważne jest, aby mieć tego świadomość. To naprawdę ułatwia relacje.

Ta książka to fascynująca podróż przez ludzką psychikę, powiązania, zależności i uwikłania w relacjach rodzic - dziecko.

Poradnik ten polecam przede wszystkim dorosłym dzieciom, które nie czują się dobrze w relacjach z rodzicami, popadają w konflikty i nie potrafią żyć własnym życiem, co odbija się niejednokrotnie na ich relacjach z rodziną, którą sami złożyli. Polecam go także tym rodzicom dorosłych dzieci, którzy mają kłopot ze zrozumieniem "własnej pociechy". A także wszystkim, który interesują się ludzką psychiką i relacjami międzyludzkimi.

"Lektura tej książki nie zastąpi psychoterapii, może jednak pomoc Ci lepiej zrozumieć samego siebie, swoich rodziców i utkaną przez Was wspólną dynamikę".

Książka w ramach akcji recenzenckiej, serwisu lubimyczytac.pl
Dziękuję wydawnictwu Znak za egzemplarz recenzencki.