Recenzja książki: Bransoletka z kości

Recenzuje: Damian Kopeć

Niewydarzona dziewczyna w niewydarzonej podróży z Trondheim do Miklagardu

Oczekuj najgorszego. Wtedy wszystko inne będzie dla ciebie zbawieniem.
 
Saga o Wikingach. Oparta o fakty historyczne, choć poprowadzona śmiałą fantazją autora. Opowieść o świecie, który się zmienia. O dziewczynie, która za swoim ojcem wyrusza w niebezpieczną i długą podróż. Powieść drogi w klimatach przełomu pierwszego i drugiego tysiąclecia.

Solveig z ojcem odwiedziła miejsce wielkiej bitwy, Stiklestad. Ziemię pełną kości poległych. Halfdan, wojowniczy półkrwi Dan i jego czternastoletnia córka stanęli na ziemi przesiąkniętej krwią, skażonej bólem i śmiercią. Halfdan walczył tu pod wodzą króla Olafa, który poległ jak wielu dzielnych wojowników. On sam przeżył, ratując również Haralda, brata matki Solveig. Ukrył go i pielęgnował w domu swojej nowej żony, Asty, macochy Solveig. Harald dość szybko wyruszył do Miklagardu, złotego miasta, do służby u cesarzowej. I to tam, pomny złożonej obietnicy, niespodziewanie udał się Halfdan, pozostawiając swoją córkę z macochą i jej dziećmi. Ona zaś nie mogła zostać. Z podarowaną jej przez ojca złotą broszką wyruszyła w podróż za ojcem. W podróż życia.

Jedno tylko nie umiera ani się nie zmienia: imię, które zyskujesz podczas swego życia.

Bransoletka z kości Kevina Crossleya-Hollanda to historia skierowana przede wszystkim do młodego czytelnika. Niezbyt może literacko wyrafinowana, a jednak w pewien sposób urocza, osadzona w świecie mitów i legend, duchów i bogów. Świecie niebezpiecznym dla ludzi, a zwłaszcza tych wędrujących jego bezdrożami. Solveig, niejednokrotnie ryzykując własne życie, płynie i idzie przed siebie. Dzięki pomocy przypadkowych ludzi, dzięki zbiegom okoliczności, uporowi i hartowi ducha jakoś wychodzi cało z wielu niebezpieczeństw. Radzi sobie, zarabiając rzeźbieniem. W tym świecie kobiety, choć wcale nie tak płeć słaba, jak mogłoby się nam wydawać, muszą na siebie uważać. Każdy zaś może zostać przy złym zbiegu okoliczności sprzedanym w niewolę.

Kolejne miejsca, kolejni ludzie, kolejne sytuacje. Newa, jezioro Ładoga, Kijów, Bosfor, ziemie Cesarstwa Bizantyjskiego - poznajemy bogaty i zaskakujący świat. Narracja jest spokojna, mocno nasycona ciekawą poetyckością opisów. Akcja nie rwie szaleńczo do przodu, autor koncentruje się na człowieku i jego losach, na życiu rozumianym czasami jako płynięcie łupiny po wzburzonym morzu.

To opowieść o upartym dążeniu do celu, o pragnieniach i tym, co utrudnia ich realizację. O miłości i tęsknocie dziecka do ojca. O emocjach, które nam nieustannie towarzyszą, niejednokrotnie nas zaskakując. O dobroci i złu obecnym w ludziach, ciągle się mieszającym. Nie jest to tradycyjna powieść przygodowa z wartką akcją. Duży nacisk położony jest na refleksję nad losem, na ukazywanie złożonych relacji międzyludzkich. Książka może się podobać zwłaszcza tym, którzy lubią prozę mówiącą nie tyle o samym działaniu, co o odczuwaniu życia, o smakowaniu go, o aktywnym w nim uczestnictwie. To dopiero pierwsza część Sagi o Wikingach.

- Wszystko zależy od tego, jak patrzysz (...) Jeśli masz bystry wzrok, każda rzecz z osobna i wszystkie razem stają się cudami.