Złodziej czasu
Terry Pratchett

Coś mi nie zagrało w tej części. Manipulacja czasem niebezpiecznie przypominała hocki-klocki typowe dla czarodziejów, których nie znoszę. Fragmenty ze Śmiercią i Susan były na najwyższym poziomie, ale niestety stanowiły tylko część tej historii. Gościnnie pojawiła się Niania Ogg, co bardzo mnie zaskoczyło i ucieszyło. Druga połowa książki była trochę lepsza od pierwszej, ale taki wątek z Audytorami i tak wydawał mi się przekombinowany. Długo mi zajęło czytanie, wyjątkowo długo jak na Pratchetta. Ogólnie rzecz biorąc, za bardzo się wynudziłam, żeby wystawić wyższą ocenę. Na tę chwilę to dla mnie najsłabsza część cyklu o Śmierci.

Myślę, że nie będę daleka od prawdy mówiąc, że ,,Złodziej czasu" to powieść chaotyczna, pełna wielu dziwacznych w odbiorze zakrzywień i pozornie nie pasujących do siebie elementów. Poszatkowana.

I denerwowało mnie, i nie miało dla mnie sensu. Męczyło momentami.

Aż dotarłam do końca książki i zrozumiałam, że składowe akcji nachodzą na siebie warstwami, Przenikając wzajemnie w myśl idei czasu jako wartości wymyślonej przez człowieka i perspektywy zależnej od punktu odniesienia. Wtedy zrozumiałam, jak błyskotliwa jest to pozycja, jak przemyślana i złożona.

A zakończenie było jednym z najbardziej romantycznych jakie kiedykolwiek przeczytałam.

Czas jest zasobem, którym w Świecie Dysku gospodarują Mnisi Historii. Stają właśnie przed nie lada zadaniem, gdyż ktoś próbuje zbudować zegar, który zatrzyma czas. Skutki będą opłakane, dlatego Lu-Tze i jego uczeń Lobsbang wyruszą w podróż przez czas, próbując powstrzymać nieobliczalnego konstruktora. Czy zdążą? Czterej Jeźdźcy już się szykują. Choć niespiesznie. Trzeba w końcu rozwieść mleko.
Niezwykła, wyjątkowa, wspaniała. Pratchettowska, a jednak jakby inna. Metaforyczna, magiczna, metafizyczna. Wpadłam w nią po uszy i z niechęcią się wynurzałam. Jest tu wszystko czego po Terrym się spodziewać i jeszcze dużo więcej. Już nigdy nie spojrzę na zegarek bez szacunku ;)