Zimowa Księga Ludmiły
Anna Bichalska

Zbliżają się święta Bożego Narodzenia, kolejne, które Emilia spędzi samotnie. Dla takich osób jak ona, którzy nie posiadają bliskich, jest to naprawdę trudny czas. Jednak ona się już do tego przyzwyczaiła. Jej życie na co dzień również jest samotne, jednocześnie dość spokojne.
Pewnego dnia wszystko zaczyna się zmieniać. W księgarni, która należy do Emilii, przychodzi mała dziewczynka. Łucja szuka pewnej książki, jest dla niej bardzo ważna, ponieważ pomoże jej poznać tajemnice domu, w którym mieszka. Czy ją odnajdzie? Jakie tajemnice odkryje? Jak to wpłynie na życie Emilii? Czy kobieta spędzi kolejne święta samotnie?

Książkę czytamy w dwóch perspektywach czasowych. Dowiadujemy się, co się dzieje w teraźniejszości, ale również cofamy się wiele lat wcześniej, poznając inną historię. Takie rozwiązanie zdecydowanie mi się podobało, pozwoliło wiele zrozumieć, wyjaśniło wiele tajemnic.
Mnie książka się podobała. Historia w niej była dość ciekawa, wciągająca, a podczas czytania wywoływała emocje. Akcja sprawnie poprowadzona może nie bardzo szybka, jednak na pewno nie była wolna czy też nużąca. Znalazłam w niej zwroty, które mnie potrafiły zaskoczyć.

Bohaterów mamy więcej niż jednego, dlatego nie mogę wam o nich więcej powiedzieć, jednocześnie nie zdradzając zbyt wiele z fabuły. Powiem tylko tyle, że nie zależnie od tego, którą historię czytamy (czy w czasach obecnych, czy tą wiele lat wcześniej) są oni naprawdę ciekawi, dający się lubić.

„Zimowa księga Ludmiły” to książka, z którą spędziłam miło czas i ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

“Czasami widzisz tyle złego, że to przysłania całe dobro, całe światło”. Życie, codzienność Emilii jest bardzo przewidywalna i spokojna. Kobieta po nieudanym małżeństwie, postanawia zmienić coś w swoim życiu. Przeniosła się do niewielkiej miejscowości, podjęła pracę w księgarni. Wybór miasteczka był nieprzypadkowy, przed laty mieszkała tu Ludmiła, kobieta, którą Emilia znała i po której została Księga Zagubionych Baśni. Brakuje w niej kilku ostatnich stron. Zbliżające się święta Bożego Narodzenia dotkliwie przypominają jej, że nie ma nikogo bliskiego. Pewnego razu do księgarni trafia Łucja. Pełna wewnętrznego ciepła i energii dziewczynka szuka książki, która pozwoli jej poznać tajemnice starej willi, w której mieszka. Moje pierwsze, udane spotkanie z twórczością Autorki. Akcja powieści toczy się niespiesznie, jest klimatycznie, wyraźnie czujemy magię zbliżających się świąt. Fabuła zajmująco poprowadzona, niesie emocje, liczne wątki ze sobą współgrają. Mamy kilka linii czasowych, czas wojennej zawieruchy, czas powojenny, teraźniejszość i zawsze mamy zimę. Autorka ma przyjemne, lekkie, naturalne pióro, wyraźnie ukazuje emocje, porywy serca, wewnętrzne rozterki bohaterów. A oni sami wyraźnie ukazani, to ludzie, jakich mijamy w naszej codzienności, swojscy, sympatyczni i ich przeciwieństwa. Przedstawiona historia wymaga skupienia podczas czytania. Poznajemy losy Emilii i Ludmiły, które przeplatają się ze sobą. Historia Ludmiły nie jest łatwa. Koszmar II wojny światowej, wywózki na Sybir, powojenne sierocińce, zły dotyk. Emilia zawsze była gdzieś z tyłu, pomijana, nielubiana. Toksyczna relacja z matką, poczucie samotności, wyobcowania. Kobieta próbuje coś zmienić w swoim życiu, ma nadzieję na lepsze jutro. Poszukiwanie siebie, swojego miejsca w życiu, próba akceptacji. I ten magiczny motyw starej księgarni – ależ mi się to podobało. Stare listy, pełne wspomnień, nadszarpnięte mijającym czasem stare książki. W powietrzu unoszą się tajemnice sprzed lat i szczypta niepewności. Klimatyczna, pełna ciepła i smutku opowieść. Idealna na ten jesienno-zimowy czas, rozgrzeje niejedno serce i przyniesie nadzieję. Serdecznie polecam. Tatiasza i jej książki :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie ma sposobu, aby się od tej książki oderwać. Jest taka piękna, ciepła i niosąca gasnącą nadzieję, oraz małe światełko w tunelu dla wytrwałych. To tutaj dzieje się prawdziwa magia, jakby każda strona posypywała nas niewidzialnym puchem w który tchnęła tylko dobre uczucia. To niesamowite, że można mieć tak hipnotyzujące pióro! Ile tutaj wrażliwości, to tylko krople wody w morzu mogą opowiedzieć. Tylko jeden płatek śniegu, który widział aż za dużo, gdy zziębnięta kobieta niosła ostatkiem sił kwilące maleństwo w koszyczku. Czy wy byście przyjęli takich podróżników? Czy wasze serce udzieliło by im pomocy? Czas w książce potrafi iść własnym biegiem, ale i się zatrzymywać. Raz wchodzimy w czas dawniejszy, a innym razem obecny, gdzie poznajemy losy kobiety, której widok starych książek zatrzymał na dłużej. Jedna niezwykła niedokończona książka potrafiła zwrócić jej uwagę, gdyż w domu posiadała identyczny egzemplarz. Podmuch wiatru sprawił, że ujrzała zapytanie o zatrudnienie i tak miejsce pełne zapomnianych i niechcianych książek zatrzymało ją na dłużej, na lata. Postacie zauważają, że w takie miejsca witają tylko tacy, którzy poszukują w życiu magii. Choćby dwie starsze kobiety, czy też jedna, inna, poszukująca ważnych dla niej informacji. Nade wszystko, choć sama nie wie dlaczego, osoba, która z nią kiedyś mieszkała zahipnotyzowała ją swoim pochodzeniem. Ogromnie pragnie poznać jej życie, choć z początku nie tłumaczy nam dlaczego. W ten sposób będą pojawiali się kolejni bohaterzy, skąpani w zimowym puchu, nie pojawiający się bez przyczyny. To tam padną pytania odnośnie świąt bożego narodzenia i ich rodzin, które czasem więcej dzieli niż łączy, lecz te tamy można zawsze zburzyć. To tutaj będąc młodym można spotkać się z niezrozumieniem rodziców. Oraz to tutaj można doceniać obecność jednego z nich, podczas gdy drugie odchodzi z różnych powodów. Dosłownie, nie ma słów by opisać jak bardzo mnie urzekła! Jeśli posiadasz wrażliwą duszę, jesteś czuły na smutki innych, a przy tym chcesz odczuwać wieczną nadzieję, to przeczytaj ją. A później podziękujesz mi w myślach, że ci ją poleciłam:-)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 Poznajemy Emilię, kiedy zbliżają się kolejne święta Bożego Narodzenia, a ona ma dylemat - czy spędzić je z rodziną, czy może samotnie? Pewne wydarzenia z przeszłości powodują, że nasza bohaterka nie za bardzo utrzymuje kontakt z rodziną. A to przekłada się na jej niezdecydowanie do wyjazdu na święta. Ta młoda kobieta pracuje w księgarni i pewnego dnia poznaje nastoletnią Łucję. Pomaga jej w odnalezieniu pewnej książki, a przy okazji poznaje jej brata i okazuje się, że jego to już kiedyś poznała. W między czasie okazuje się, że Łucja z bratem i Emilią próbują rozwiązać zagadki, które prowadzą ich do poznania przeszłości Ludmiły. Ale kim jest owa Ludmiła? I co ją łączy z naszymi bohaterami? Czy młodzi ludzie rozwikłają wszystkie zagadki? I jak w końcu spędzi święta Emilka?

   Powiem Wam, że nie spodziewałam się takiej historii! Są tu losy bohaterów w czasie teraźniejszym, ale też w w czasie przeszłym, z tym że raz cofamy się trochę, zaledwie kilka, kilkanaście lat, a innym razem mocniej, bo o kilkadziesiąt lat. Więc całość jest na 3 płaszczyznach czasowych. I jest opisana z perspektywy dwóch bohaterek - Emilii i Ludmiły. Przyznam się, że z początku przez te zmiany czasowe lekko gubiłam się, ale potem załapałam co i jak, i z kim, no i już czytało mi się dużo lepiej. Autorka porusza tutaj temat wojny i tego, jak ludzie sobie musieli radzić, ale też czego się bali i jak byli zdeterminowani czasami. Przez każdą wojnę ludzie tracą nie tylko domy, nie tylko cały dobytek, ale też swoich najbliższych. Tutaj autorka pokazuje, że nadziei nie warto tracić, bo zawsze  jest taka mała tląca się iskierka na odszukanie swoich bliskich. Ktoś tu kogoś odnajdzie, a komuś to się nie uda, ale kto i kogo, to już sami doczytacie. Zdradzę tylko, że niektórzy bohaterowie byli bardzo zdeterminowani w swoich poszukiwaniach. Ale bohaterowie będą poszukiwać nie tylko osób, ale też swoich skrywanych na dnie serca emocji i uczuć. To będą też mega bolesne, ale i radosne zarazem poszukiwania. Mamy tutaj też trudne relacje matki z córką, są pewne nieprzepracowane problemy z przeszłości, są straty, są rozstania, jest też miłość różnego rodzaju. No i te tajemnice, zagadki z przeszłości, ach... Są chwile lepsze i gorsze, ale historia Was wciągnie. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Emila przeprowadza się do nowego miejsca, tam znajduje pracę i nareszcie robi to co lubi. Zaczyna wszystko od nowa i stara się to robić na własnych warunkach. Trafia na Łucję, dziewczynkę, która czegoś szuka od tej pory powoli wychodzą na jaw różne tajemnice, które nareszcie chcą zostać odkryte. 

 

Cóż to była za przyjemna, z delikatną nutką magii - tylko nie takiej czary mary, okraszona wieloma skrajnymi emocjami, książka. Poznajemy losy Emilii sprzed przeprowadzki oraz życie Ludmiły, która przeżyła wojnę, po której pozostały wspomnienia, i te traumatyczne i te szczęśliwe. 

Widzimy przemianę jaka zachodziła, z wielkim mozołem w Emilii, to dlaczego jest jaka jest, co ją ukształtowało, jak przez długi czas żyła pod dyktando innych, głęboko chowając własne ja, własne pragnienia i własne, ciężkie emocje. Autorka w genialny sposób przedstawiła nam, czytelnikom traumę jaką matka przekazała własnej córce, jak przeniosła własny ból i trudne emocje na niczemu nie winne dziecko.

Czasami miałam ochotę "wejść" i powiedzieć co o takim traktowaniu myślę. 

Bo czy to dzieci są winne rozstania dwójki dorosłych ludzi, czy to one odpowiadają za zły stan psychiczny jednego z rodziców, czy one powinny być obciążane tym co nam się nie udało...jak w poczuciu tłamszenia, niezrozumienia, poczucia własnej  bezwartościowości, niewysłuchania ma wyrosnąć ktoś, może nie idealny, ale co najmniej dobry, pewny siebie. 

Bardzo podobało się mi, że rozdziały zostały podzielone na mniejsze, gdzie mieliśmy historię Emilia przed, Ludmiły od 1945 r., oraz Emilii - czyli to co dzieje się teraz. 

Książkę czyta się niezwykle przyjemnie, momentami wywołuje trudne emocje, a czasem może się w oku zakręcić łza. Piękna, zimowa, idealnie świąteczna powieść, którą polecam i jestem ciekawa innych książek autorki, bo pisze...pięknie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)