Zimowa Księga Ludmiły
Anna Bichalska

Emila przeprowadza się do nowego miejsca, tam znajduje pracę i nareszcie robi to co lubi. Zaczyna wszystko od nowa i stara się to robić na własnych warunkach. Trafia na Łucję, dziewczynkę, która czegoś szuka od tej pory powoli wychodzą na jaw różne tajemnice, które nareszcie chcą zostać odkryte. 

Cóż to była za przyjemna, z delikatną nutką magii - tylko nie takiej czary mary, okraszona wieloma skrajnymi emocjami, książka. Poznajemy losy Emilii sprzed przeprowadzki oraz życie Ludmiły, która przeżyła wojnę, po której pozostały wspomnienia, i te traumatyczne i te szczęśliwe. 

Widzimy przemianę jaka zachodziła, z wielkim mozołem w Emilii, to dlaczego jest jaka jest, co ją ukształtowało, jak przez długi czas żyła pod dyktando innych, głęboko chowając własne ja, własne pragnienia i własne, ciężkie emocje. Autorka w genialny sposób przedstawiła nam, czytelnikom traumę jaką matka przekazała własnej córce, jak przeniosła własny ból i trudne emocje na niczemu nie winne dziecko.

Czasami miałam ochotę "wejść" i powiedzieć co o takim traktowaniu myślę. 

Bo czy to dzieci są winne rozstania dwójki dorosłych ludzi, czy to one odpowiadają za zły stan psychiczny jednego z rodziców, czy one powinny być obciążane tym co nam się nie udało...jak w poczuciu tłamszenia, niezrozumienia, poczucia własnej  bezwartościowości, niewysłuchania ma wyrosnąć ktoś, może nie idealny, ale co najmniej dobry, pewny siebie. 

Bardzo podobało się mi, że rozdziały zostały podzielone na mniejsze, gdzie mieliśmy historię Emilia przed, Ludmiły od 1945 r., oraz Emilii - czyli to co dzieje się teraz. 

Książkę czyta się niezwykle przyjemnie, momentami wywołuje trudne emocje, a czasem może się w oku zakręcić łza. Piękna, zimowa, idealnie świąteczna powieść, którą polecam i jestem ciekawa innych książek autorki, bo pisze...pięknie.