Wszystkie dżinsy M.
Teresa Monika Rudzka

Nieodwracalność Historii na temat śmierci powstało już wiele – ba, to motyw, który jest wałkowany od stuleci z każdej strony i w każdej możliwej odsłonie. Nic dziwnego, w końcu śmierć jest nam bliska – może nie spotykamy jej na każdym kroku, ale gdzieś w świadomości wiemy doskonale, że to nieuniknione, nieodwracalne i czeka każdego. Zgadzamy się na takie rozwiązanie, bo przecież niektóre sprawy są po prostu z góry przesądzone, ale... właśnie, ale czasem zdarza się, że śmierć przychodzi wcześniej, niż by wypadało. Jak poradzić sobie z tym faktem, kiedy ma się jedenaście lat, a trzeba nauczyć się żyć bez jednej z najbliższych osób na świecie? Sprawa jest trudna, bo to nigdy nie jest proste. Niezgoda na nieodwracalność przejawia się różnorako - każdy reaguje na właściwy sobie sposób, a że wszystkim jest niełatwo odnaleźć się w nowej sytuacji, mogą wyniknąć z tego pewne nieprzyjemne zdarzenia. Rodzina Michaliny musi poradzić sobie w tym trudnym okresie "po", resztkami siły woli walczą o każdy uśmiech, ale też powolutku – krok po kroku – starają się zacząć od nowa. No i niestety nie każdemu ta "nowość" pasuje. Co znajdziecie między kartami? Opowieść o wielkiej miłości, smutku i próbie odbudowy świata, który wali się zbyt wcześnie. Wartościowo "Wszystkie dżinsy M." to wartościowa powieść – niedługa, ale w tej swojej zwięzłej formie zawiera potężny ładunek emocjonalny. Historia Michaliny wzrusza, a przy tym nasuwa pewne refleksje – czytelnik (w szczególności młody) z pewnością nie pozostanie obojętny wobec treści. Wydaje mi się, że wielu nastolatków znajdzie tu pocieszenie, a część dostrzeże w dziewczynce kawałeczek siebie i, być może, wyciągnie z jej historii jakieś wnioski dla siebie. Ta książka może by naprawdę pomocna. Jeśli kocha się kogoś, powinno się pozwolić mu odejść. Powiem Wam, że tytuł znaczy, który początkowo wydał mi się bardzo dziwny – z pewnością dość niecodzienny – znaczy bardzo wiele. Nie będę zdradzać, jak ważne są te dżinsy, ale musicie wiedzieć, że nie o ciuch tu chodzi – oj nie, banału nie będzie – a o coś zdecydowanie ważniejszego. Spodnie są tu symbolem miłości, ciepłym wspomnieniem i przejawem buntu. "Wszystkie dżinsy M." to lektura, która dotyka trudnej tematyki, ale w prosty i przystępny dla młodego odbiorcy sposób. Uczy zrozumienia, wskazuje inne wyjścia i udowadnia, że z każdej (nawet tej beznadziejnej) sytuacji jest inne wyjście. Cieszy mnie, że wśród literatury młodzieżowej (czy nawet dla starszych dzieci) trafiają się takie wartościowe perełki. Oby więcej, bo własnie takich dobrych, skierowanych do młodszego czytelnika treści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Teresę Monikę Rudzką znam od jak najlepszej strony z jej poprzednich książek, których adresatami byli dorośli, więc z dużym zaciekawieniem przyjęłam informację o napisaniu przez nią książki przewidzianej dla młodego czytelnika. A taką właśnie książką są „Wszystkie dżinsy M.” wydane przez bardzo obiecujące Wydawnictwo Poławiacze Pereł. Przyznam, że z dużą przyjemnością obejrzałam książkę natychmiast po wyjęciu jej z koperty, ponieważ na dzień dobry przyciąga piękną szatą graficzną. Okładka w ciemnoniebieskim, dżinsowym kolorze ( w krawiectwie fachowo nazywanym denim ) oraz kolor kartek i ilustracji wewnątrz naprzemiennie w kolorach niebieskim i białym czynią ją malutkim wydawniczym dziełem sztuki. Taką właśnie edytorską perełką. Już samo to sprawia, że książkę przyjemnie się czyta. Ale, choć piękna, to wciąż tylko oprawa do treści, czyli perły właściwej. W końcu nie na darmo dewiza Wydawnictwa brzmi „Ważna treść w pięknej formie”!

Przyznaję od razu, że zaskoczyła mnie ta nowa odsłona twórczości Teresy Moniki Rudzkiej. To autorka, która nie boi się używać ciętego języka i stroni od literackiego lukru, co udowodniła w swoich powieściach dla dorosłych. Tymczasem „Wszystkie dżinsy M.” to literacki koncert w zupełnie innej tonacji! Bohaterką historii jest jedenastoletnia Michasia, którą poznajemy w momencie stypy po pogrzebie jej mamy, Kateńki. Czy wyobrażacie sobie bardziej ponury scenariusz rozpoczęcia opowieści dla nastoletniego czytelnika? Wydawać by się mogło, że nic, tylko brać nogi za pas! Nic bardziej mylnego! Bo już to przyjęcie po pogrzebie ma w sobie coś z magii i kolorytu Nowego Orleanu i ogólnie amerykańskiego Południa, z jego celebrowaniem życia na pamiątkę tych, którzy zmarli. I tym kolorytem autorka kupiła mnie od pierwszego rozdziału! Tak jak wspomniałam, bohaterką opowieści jest Michasia. Ale, przynajmniej w moim osobistym odczuciu, równorzędną bohaterką jest właśnie Kateńka, czyli mama Michasi. Kateńka, którą poznajemy dzięki wspomnieniom jej tęskniącej córki. Młoda kobieta, która tak bardzo kochała życie, że wszyscy wokół niej, chcąc nie chcąc, również zaczynali je kochać. Taka, która umiała celebrować chwile, oddzielać sprawy naprawdę ważne od błahych niczym ziarno od plew, celebrować małe i duże przyjemności. Jednym z rytuałów między Kateńką a Michasią było kupowanie tej ostatniej nowych dżinsów na każdą ważną okazję, ale również i bez okazji.

Wyobraźcie więc sobie jaka wyrwa powstaje w rodzinie po śmierci kogoś takiego! Kogoś, kto nie tylko był bliski, ale do tego był naprawdę wyjątkowy. Był spoiwem łączącym całą rodzinę! Kateńka, niejako w testamencie, nakazuje swoim najbliższym nie poddawać się żałobie, nie przepuszczać życia przez palce, tylko czerpać z niego dalej pełnymi garściami. To dla niej najlepszy pomnik, jaki mogą jej wystawić bliscy. Mówi o tym otwarcie przygotowując ich na swoją śmierć. Ale odejście kogoś tak kochanego, bez względu na podejmowane próby przygotowania do niego najbliższych, to zawsze doświadczenie, które dosłownie wyrzuca z torów. I doświadcza tego również Michasia. „A ja myślałam, że jak śmierć jest częścią życia, tak smutek również do niego należy. Mamusia ma dobre chęci, pragnie nam umilić i osłodzić każdą chwilę, ale nie bierze tego pod uwagę. Żalu nie da się zagłuszyć, tak samo jak śmierci”. ( str. 43-44 ). I „Wszystkie dżinsy M.” to właśnie opowieść o tym jak pogodzić smutek i żałobę z życiem, jak je spleść w taki sposób, żeby żałoba nie zagłuszyła radości. Ale to również opowieść o potrzebie wyrażenia smutku i przeżywanych emocji. Skryta Michasia, dotąd wzorowa uczennica. zmagając się wewnętrznie z tęsknotą za mamą, a jednocześnie próbując wypełnić jej szczególny testament, wchodzi w konflikty z rówieśnikami i posuwa się do aktów wandalizmu i do kradzieży. Wszystko to z powodu kłębiących się w niej emocji, które nijak nie mogą znaleźć ujścia. Przecież mama Kateńka prosiła, żeby się nie smucić. Teresa Monika Rudzka pięknie pokazuje tę wewnętrzną drogę osieroconej dziewczynki.

Gorąco polecam Wam „Wszystkie dżinsy M.”, bez względu na wiek! Zapewniam, że również dorośli znajdą w tej opowieści coś dla siebie. Zwróćcie uwagę na dedykację: „Pamięci Żywenki, Żywii, Żywusi, Kasi Markiewicz, Ani Przybylskiej”. Ci, którzy znają dobrze twórczość Teresy Moniki Rudzkiej wiedzą, że pierwsza z wymienionych w tej dedykacji osób to jej jedyna córka, która zmarła na raka. Związane z tym przeżycia autorka opisała w poruszającej książce „Zawsze będę Cię kochać”. Nazwiska Kasi Markiewicz i Ani Przybylskiej są znane chyba wszystkim, bo cała Polska opłakiwała przegraną walkę z rakiem jednej i drugiej. Dlaczego zwracam Waszą uwagę na tę dedykację? Ponieważ, według mnie, ona jeszcze uwypukla przesłanie książki. Kateńka z „Wszystkich dżinsów M.” mogłaby stanąć w jednym szeregu z Żywenką, Kasią i Anią. Podobnie jak one, kochała życie i umiała je jeść łyżkami. I o tym jest właśnie ta książka. Nie tylko o żałobie i stracie, o nie! Książka Teresy Moniki Rudzkiej jest afirmacją życia! I dlatego gorąco ją Wam polecam! Już dawno przy czytaniu żadnej książki nie odczułam tak mocno, że warto żyć!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo chciałam Wam kochani polecić nową powieść Teresy Moniki Rudzkiej ; Wszystkie dżinsy M; która daje wiele do myślenia. Przekaz dziewczynki jedenastoletniej o swoich losach, własnymi oczami jest czymś jakby nowym i mało spotykanym w wielu powieściach które czytałam do tej pory. Każdego dnia natykam się na cytaty które są mądre w swych treściach, które są jakby drogowskazem na ; przyszłość ; bo ; żyj chwilą, nigdy nie wiesz kiedy ona jest ulotna ; lub ; żalu nie da się zagłuszyć, tak samo jak śmierci ; można mnożyć i dzielić, gdyby człowiek wiedział co go spotka pewnie inaczej by postąpił ze swoim życiem, jaki by obrał kierunek, jaki by dokonał wybór. Szczęśliwa rodzina, taka pozytywna, optymistyczna, matka tryskająca pozytywnym temperamentem,uśmiechnięta i radosna mądra, artystka, która posiada w zanadrzu kochanego męża, dzieci, babcię i przyjaciół. Można rzec - sielanka, jednak kończy się z chwilą jaki jest wyrok - rak. Michasia zawsze lubiła dżinsy, taki znak rozpoznawczy,nie widzialna więź pomiędzy nią a mamą która uwielbiała ją stroić w nie gdyż niby takie same a jednak...dżinsy to dżinsy, portki jak portki leżą zawsze dobrze ale po każdym zakupie lody, ciastka, czas spędzony razem - bezcenny. Dramat przychodzi po podjęciu decyzji o przerwaniu leczenia. Śmierć jakby naturalna a namacalna powodująca bezdech, odbiera powietrze, zanurza się w ciemnych kolorach, zabiera tchnienie na to co ma w zanadrzu ; jutro ; to co ma nadejść. Opowieść dziewczynki własnymi słowami o jej braku radzenia sobie z nowymi uczuciami, emocjami, powoduje konflikty, bunt, kradzieże,młodszy brat nie rozumiejący sytuację jej powagę i ten ciężar na sercu wszystkich domowników tym bardziej się pogłębia po tym jak na drodze gdzie by się wydawać mogło już gorzej być nie może pojawia się koleżanka zmarłej mamy - Agnieszka. Co się wydarzy, jak sobie poradzą ze stratą ukochanej osoby, czy życie wróci na jako takie proste tory,czy jeszcze zaświeci słońce? Bardzo wzruszająca powieść która trzyma w napięciu do ostatniej kartki, do ostatniego zdania, która bardzo porusza serca, uczy empatii, daje wiele do zastanowienia , wgłębia się w uczucia dziecka. Dla mnie to kolejna lekcja którą otrzymałam z powieści Teresy Moniki Rudzkiej to że nic nie jest takie samo, dla jednych słońce świeci jednakowo, dla innych każdego dnia posiada inne promienie, światło, uczy pokory, pokazuje że czasem warto nie oglądać się za siebie i mimo wszystko iść na przód. Zapraszam do lektury.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Moja mama sobie tego życzyła". Śmierć rodzica w młodym wieku to dla każdego dziecka koszmar, z którego nie sposób się obudzić. Nawet nie jestem sobie w stanie wyobrazić tego, co musi czuć taki mały człowiek, gdy z dnia na dzień, odchodzi jedna z najważniejszych osób w jego życiu - mama bądź tata. Czy można przygotować swoje dziecko na odejście? Tego tematu postanowiła podjąć się pisarka znana mi dotychczas wyłącznie z książek dla dorosłych. Byłam więc bardzo ciekawa jej nowego wcielenia. Teresa Monika Rudzka to urodzona we Wrocławiu, a mieszkająca w Lublinie, polonistka i dziennikarka, która pracowała również jako bibliotekarka, agentka ubezpieczeniowa i sekretarka. Obecnie, autorka realizuje swoją pasję dziennikarską, pisząc historie do różnych, babskich magazynów. W wolnym czasie przyjemność sprawia jej lektura dobrej książki i obejrzenie interesującego filmu. W 2010 r. zadebiutowała dobrze przyjętą powieścią pt. "Bibliotekarki". Mama Michasi kupowała dziewczynce dżinsy na różne okazje. Teraz, gdy umarła, bohaterka nie potrafi pogodzić się z jej odejściem. Mama Kateńka była bowiem dla niej najlepszą przyjaciółką i również powierniczką. Zmiany, jakie ta śmierć wywołuje w rodzinie Michasi, wyzwalają w bohaterce falę buntu. Wyobraźcie sobie stypę, na której żałobnicy bawią się przy muzyce, są ładnie ubrani i pamiętają o tym, aby cieszyć się życiem. Taką formę pogrzebu zażyczyła sobie wiecznie uśmiechnięta mama Michasi i taką imprezę zorganizowano. Po tym wstępie znajdującym się na pierwszych stronach książki, zaczęłam się od razu zastanawiać, czy spełnianie właśnie takich, ostatnich życzeń zmarłego, nie mija się z celem, bowiem pod płaszczem radości żałobników, znaleźć można smutek i żal za bliską osobą, która umarła. I dokładnie tak jest w przypadku głównej bohaterki "Wszystkich dżinsów M.", która starając się wypełnić wolę zmarłej matki, zatraca się w chowanym głęboko żalu oraz tęsknocie. Losy Michasi to dobre studium tego, jakie zmiany w psychice dziecka powoduje śmierć bliskiej osoby. Bohaterka bowiem z grzecznej, ułożonej dziewczynki, staje się złodziejką, dokuczającą swoim przyjaciołom w szkole. Jej bunt przybiera samo nakręcającą się spiralę zła, która niszczy Michasię oraz ludzi wokół niej. Teresa Monika Rudzka bardzo realistycznie ukazała etapy takiego dość burzliwego radzenia sobie z żałobą. I chociaż nie jestem psychologiem to uważam, że matka wymuszając na córce niejako sposób radzenia sobie z jej śmiercią, zrobiła bohaterce wielką krzywdę, gdyż ta miała wielki problem z odegraniem swojej roli, a to spowodowało dalsze, daleko idące konsekwencje. Dżinsy obecne w tytule i co za tym idzie, również w fabule utworu to symbol więzi córki z matką. Symbol swoistej normalności, która przez śmierć Kateńki, została zachwiana. Przyznam szczerze, że ciekawa byłam, kiedy Michasia zgodzi się na to, by dżinsy kupił jej ktoś inny, co oznaczałoby pogodzenie się z losem i otwarcie na świat. "Wszystkie dżinsy M." to książka skierowana do czytelnika w każdym wieku. Wywołuje wiele emocji i refleksji w temacie przeżywania żałoby i nieuchronnej śmierci, a oryginalne wydanie książki w postaci niestandardowego formatu oraz trafionej grafiki, zachęcają do lektury.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Twoja opiniaMiałam zaszczyt otrzymać najnowszy, jeszcze pachnący egzemplarz powieści mojej ulubionej pisarki. "Wszystkie dżinsy M." Przeczytałam ją w jeden dzień w pracy między parzeniem kawy a wysyłaniem pism. Nie mogłam się oderwać. Tytuł książki jak z magazynu mody. Nic bardziej mylnego.Powieść zaczyna się od stypy.Niby nic przyjemnego ale tutaj stypa to prawdziwa impreza, radosna, z dobrym jedzeniem i muzyką w modnym klubie należącym do ciotki głównej bohaterki, którą jest Michalina. Nastolatka po śmierci matki Kateńki (Kateńka - Mateńka - takie moje osobiste skojarzenie), przechodzi życiową przemianę. I to wcale nie na lepszą. Nie chcę zdradzać treści książki, napiszę jedynie, że mimo trudnego tematu jakim jest choroba nowotworowa, jej przeżywanie, cierpienie, nadzieja i śmierć, książka spowodowała u mnie uśmiech na twarzy. Autorka w nietypowy sposób przedstawia czytelnikowi problematykę przeżywania żałoby. W moim przypadku był to śmiech przez łzy. Powieść wzrusza i bawi. Skłania do głębokiej refleksji, czy śmierć zawsze musi oznaczać smutek i łzy? Czy nie można przejść przez żałobę łagodniej? Książka mnie wchłonęła na dobre. A bardzo trudno mi dogodzić literaturą. Jestem raczej wymagającą czytelniczką. Od autora oczekuję całkowitego porwania w swój świat. Tak było w tym przypadku. Teresa Monika Rudzka jest pisarką doskonałą. Na myśl o jej kolejnych powieściach zacieram ręce i niecierpliwie czekam. "Wszystkie dżinsy M." jest genialna. Polecam przeczytać ją i młodym i tym starszym. Nikt nie będzie zawiedziony.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)