Wezwanie do miłości (tw. opr.)
Anthony de Mello

Wezwanie do miłości to druga książka Anthony De Mello, którą miałam przyjemność przeczytać. To książka, którą najlepiej sobie dawkować, skupiać się i czytać będąc "czystym" na umyśle. Anthony mocno przypomina mi swoim podejściem do życia Ajahn'a Brahm. Uwielbiam obu Panów!

IG: Czytomanka

👉To ostatnie medytacje Antonhy De Mello, które przedstawił w książce. Ich tematem jest przede wszystkim miłość i to, co ją utrudnia: przywiązania, pragnienia, żądza, chciwość, system wierzeń lub przekonań.

👉Takie książki skłaniają do refleksji nad sobą, swoim zachowaniem, to kim się jest, co można zmienić, czy postępujemy w zgodzie ze sobą. Sposób pisania mocno do mnie przemawia- zdaje sobie sprawę, że nie każdy lubi tego typu książki, jednak mając odrobinę refleksji nad sobą zdecydowanie warto po nią sięgnąć. Warto wyjść poza swoje schematy- zdecydowanie polecam.

❗Ocena: 10/10

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Wezwanie do miłości” to nie jest typ książki po jaki zazwyczaj sięgam. Prawdę powiedziawszy, to chyba pierwsza książka „filozoficzna” z jaką mam do czynienia. Co w takim razie skłoniło mnie do sięgnięcia po tą pozycję? Jej główny motyw, czyli miłość. Chciałam prawdziwych, rzeczywistych poglądów, spojrzeń na to wyjątkowe uczucie. Pozbawione tej cukrowej otoczki, jaką serwuje nam praktycznie każda powieść romantyczna. Czy właśnie to otrzymałam?
"Wezwanie do miłości" prezentuje ostatnie medytacje Anthony'ego de Mello, autora słynnego "Przebudzenia". Są to zapiski człowieka, który miał odwagę zobaczyć rzeczywistość i dlatego był pełen współczucia i miłości dla wszelkich istot i rzeczy; mistyka, który rozkoszował się wszystkim i niczym. Ich tematem jest przede wszystkim miłość i to, co ją utrudnia: przywiązania, pragnienia, żądza, chciwość, system wierzeń lub przekonań - jednym słowem uwarunkowania oraz sposób, w jaki można się od nich wyzwolić po to, aby wiedzieć, aby kochać. "Wezwanie do miłości" tworzy wraz z "Przebudzeniem" integralną całość, która pozwala głębiej i adekwatniej zrozumieć przesłanie Anthony'ego de Mello.
Z czystej ciekawości, po zakończonej lekturze zerknęłam na portal Lubimy Czytać by sprawdzić, jak inni oceniają tą książkę. Zdecydowana większość czytelników chwali sobie „Wezwanie do miłości”. Jak jest w moim przypadku? Niby nie jestem rozczarowana, ale zdecydowanie nie było to coś, czego oczekiwałam.
Jak dla mnie książka ta powinna nosić tytuł „Wezwanie do wolności”, bo autor w głównej mierze skupia się na właśnie na niej. Część jego przemyśleń mi się spodobała. Niektóre jego poglądy, obserwacje były bardzo trafne. Były jednak też takie które były masłem maślanym. Odnosiłam wówczas wrażenie, że autor sam gubi się w tym, co pisze.
Anthony de Mello niezależnie od poruszanego zagadnienia, posługuje się tymi samymi metaforami, przez co ja osobiście dość często plątałam się w jego rozumowaniu. Odniosłam również wrażenie, że rozwiązaniem na wszystkie problemy związane z wolnością jest „wyzbycie się przywiązań”. Autor powtarza to w każdym rozdziale, czyli mniej więcej co drugą stronę.
Książka liczy sobie sto sześćdziesiąt stron i zawiera krótkie, kilkustronicowe rozdziały, przez co jej lekturę można sobie odpowiednio „dawkować”. Irytowało mnie trochę to, że autor pisze w taki sposób, jak gdyby tylko on miał rację i nie istniały inne poglądy na tematy nad którymi od medytuje. Nie czytało się tego źle, ale chyba nie jestem jeszcze gotowa na tego typu lekturę. Za kilka lat do niej wrócę, by sprawdzić czy więcej z niej wyciągnę.

Moja ocena: 5/10

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wiele kontrowersji wokół osoby autora, tego czy może pretendować do miana mistrza duchowego, czy sam zgubił się w drodze. To duża niespodzianka, że zostały wznowione jego pozycje. Wezwanie do miłości to zbiór krótkich myśli, czy nauk dotyczących wymiarów ludzkiego życia ( miłości, samotności, uczenia się itp.) Skłaniają do refleksji, są odważne i prowokujące. W ,,pięknie świątyni'' pyta nas czy mamy jeszcze odwagę stawiać sobie pytania, w ,,potrzebie samotności'' stawia tezę że prawdziwie kochać i poznawać możemy tylko w samotności, wreszcie coś co mnie uderzyło najbardziej w ,,ziarenku bólu'' pisze o tym że tylko sytuacje trudne bolesne sprawiają że widzimy prawdę! Polecam by przez chwilę zastanowić się nad samym sobą

(Kliknij aby rozwinąć opinię)