Wąska ścieżka. Dlaczego odszedłem z Kościoła
Artur Nowak

Lubię sięgać po książki dotyczące Kościoła Katolickiego oraz ludzi, którzy są lub byli z nim związani. Dlatego nie mogłam sobie odmówić sięgnięcia po wywiad Artura Nowaka ze Stanisławem Obirkiem, pt. "Wąska ścieżka. Dlaczego odszedłem z Kościoła.". Wspomniana przeze mnie publikacja zaciekawiła mnie dlatego, że prof. S. Obirek to były jezuita z szalenie ciekawą przeszłością, który ma dużo do powiedzenia.
 

W rozmowie z Arturem Nowakiem Stanisław Obirek opowiada nie tylko o swoim odejściu z Kościoła, ale także o swoim życiu - w tym o dzieciństwie w pegeerze, studiach w Krakowie, doświadczeniach związanych z nadużyciami w Kościele, a także fascynacji zakonem jezuitów, studiach w Rzymie oraz o ludziach, z którymi się zetknął. Jednymi z najciekawszych wątków w tej rozmowie były dla mnie te fragmenty związane z pontyfikatem papieża Polaka oraz te dotyczące funkcjonowania Kościoła Katolickiego nie tylko tego polskiego, ale także tego, który funkcjonuje poza granicami naszego kraju. To sprawiło, że jeszcze bardziej zainteresowałam się tym tematem i postanowiłam go dalej eksplorować. Poza tym powyższa publikacja daje możliwość spojrzenia na papieża Polaka z innej niż dominująca w Polsce perspektywy - chłodnej, rzeczowej oraz krytycznej. 

Jednakże życie profesora Obirka to również fascynujące spotkania i niezwykłe relacje z takimi osobistościami jak Lem, Różewicz, Kołakowski, Tischner czy też Bauman. To również liczne lektury. A to wszystko ukształtowało człowieka, który dusząc się w katolickiej doktrynie szukał swojej ścieżki. 

"Wąska ścieżka. Dlaczego odszedłem z Kościoła." to jedna z najważniejszych dla mnie publikacji. Głównie dlatego, że otworzyła mi oczy na to jak dużo Kościół musi jeszcze zmienić, żeby ludzie przestali od niego odchodzić. Jednakże ta książka zachęciła mnie również do poszukiwań odpowiedzi na dręczące mnie pytania, a także własnej ścieżki, którą mogłabym podążać - niekoniecznie tej katolickiej. Poza tym rozmowa Artura Nowaka i prof. Obirka zmobilizowała mnie do poszukania chociaż kilku publikacji, o których wspomnieli. Zaopatrzyłam się chociażby w kontrowersyjną encyklikę Humanae Vitae, żeby się z nią zapoznać. 

Zapewne nie zdziwi Was, że mój egzemplarz tejże książki jest cały popisany i opatrzony znacznikami. Mi to na pewno ułatwi powroty do konkretnych fragmentów. I to właśnie dlatego, że "Wąska ścieżka. Dlaczego odszedłem z Kościoła" dała mi dużo domyślenia bardzo ją polecam, bo wiem, że może pomóc wielu osobom nieco inaczej spojrzeć na Kościół Katolicki oraz sprawy religii w ogóle - tym bardziej, że cała rozmowa jest bardzo konkretna oraz prowadzona z szacunkiem do katolików i ich Kościoła.

Porozmawiajmy o Kościele.

Dziś chciałabym Wam polecić porywający wywiad- rzekę  z byłym jezuitą  profesorem Stanisławem Obirkiem. Interlokutor Artura Nowaka  jest surowym recenzentem Kościoła katolickiego, w zajmującej dyskusji wspomina swoje dzieciństwo, młodość, studia w Krakowie.

Wąska ścieżka. Dlaczego odszedłem z Kościoła zawiera elementy autobiografii połączonej z przemyśleniami na temat duchowieństwa. Teolog nawiązuje do nadużyć i skandali trapiących tę instytucję, niczego  nie owija w bawełnę, jasno mówi o przywarach księży. Poruszono wiele kontrowersyjnych spraw, które wpisują się w oficjalny dyskurs.

Stanisław Obirek zwraca uwagę na wymóg absolutnego posłuszeństwa i zwalczanie niezależnych myśli i poglądów. Nieustannie podkreśla, że nie uległ fascynacji postacią Jana Pawła II: odbiera się go jako myśliciela, który nie ma uprzedzeń. Tyle że kiedy wchodził w rolę hierarchy, wstępował w niego proboszcz, który chce mieć porządek w swojej wiosce. Rozmówca prawnika i pisarza demitologizuje Karola Wojtyłę, obiektywnie dostrzega jego zasługi, wskazuje też na niejasności jego pontyfikatu. Wywody profesora nie są krótkowzroczne, rozumie fundamentalną rolę Kościoła katolickiego w dziejach Polski, Europy i świata.

Stanisław Obirek konkluduje: Jan Paweł II wierzył w siłę posłuszeństwa. Był przekonany, że cnota pokory jest najwznioślejszą postawą, która powinna cechować wszystkich, od wikarych poczynając, na kardynałach kończąc. Przytakuje Nowakowi w kwestii rzekomej wsteczności i zaściankowości  Kościoła. Obaj są bezlitośni w punktowaniu słabości hierarchów katolickich: Biskupi to przecież książęta kościoła. Mają książęce maniery, pałace, limuzyny, pierścienie i stroje, które przypominają kontusze szlacheckie (..). Polscy księża i biskupi są soczewką, która skupia w sobie najbardziej groteskowe cechy polskiego społeczeństwa.

Z wieloma rzeczami  można się nie zgodzić. Polemika na temat Różewicza czy Baumana nie zrobiła na mnie wrażenia, gdyż ja mam odmienne zdanie na ten temat.

Warto przeczytać.