Duchowni o duchownych
Artur Nowak

Rzadko odpuszczam sobie przeczytanie książki do końca. Tutaj pominęłam dwa ostatnie rozdziały. Jak się zapewne domyślacie to książka o kościele, księżach i wszelkich nieprawidłowościach jakie mają miejsce wśród duchowieństwa. Jest tutaj mowa o tej negatywnej stronie jakiej dopuszczają się klerycy. Już od seminariów zauważana jest propaganda jaką wtłacza się w ich codzienne życie. Stają się oni odseparowani od społeczeństwa i muszą zaakceptować wszystkie odcienie Kościoła. Wchodzą w ten system czy ukrywają swoje prawdziwe ja? Być może dla wielu z nich jest to ucieczka przed życiem czy chęć wzbogacenia się? Trochę zdenerwowała mnie ta jednostronność, ale widocznie taki był cel książki i uwypuklenie wszelkiego zła. Oczywiście nie ma co zaprzeczać - to się dzieje, ale czy tylko jest jedna strona medalu? „Duchowni o duchownych” to byli księża, którzy opowiadają swoje historie z czasów kapłaństwa... ale nie tylko. Znajdzie się parę słów od obecnych księży i ich pogląd bez lukru. Jednak ta książka mnie znudziła, nie czuję żebym dowiedziała się czegoś nowego. Potwierdza się to, że instytucja Kościoła to nie kwestia wiary, a mentalności ludzi, którzy jej przewodzą.

Z książki „Duchowni o Duchownych” wyłania się obraz obłudy, dwulicowości i zakłamania. Ktoś, kto z ambony grzmi do ludu, że jest grzeszny, sam wraca do domu, gdzie czeka partnerka i często również dzieci, choć ślubował życie w celibacie, ktoś, kto mówi, że skromność jest cnotą, sam rozbija się po mieście drogimi samochodami. Bohaterowie rozmów Artura Nowaka mówią o hierarchii kościelnej, o układach, o ukrywaniu pedofilii, o homoseksualizmie wśród księży, o wykorzystywaniu seksualnym kobiet, nie tylko zakonnic, ale również kobiet pracujących np. w kuchni. Opowiadają o życiu w seminarium, o tym, jak wstępowali tam jako młodzi ludzie pełni pasji, a wychodzili „zaprogramowani”, niczym trybiki w maszynie, tak by mechanizm działał bez zarzutu. Każdy, kto chciał iść inną drogą, automatycznie zostawał wydalony, odsunięty, napiętnowany. Nie wolno wyłamać się ze schematu, nie wolno myśleć, trzeba robić tak, jak każe zwierzchnik.
Jedynie rozmowy z zakonnikami były inne, nie przebijała przez nie gorycz, porażka, odrzucenie. Bracia — jak o sobie mówią — tworzą wspólnotę, która bractwem jest silna, młodzi klerycy są pozostawieni sami sobie, boją się zwierzać, a kiedy odchodzą, zostają wykluczeni, nawet przez własne rodziny.

W „Duchowni o Duchownych” znajdziemy rozmowy poruszające, emocjonalne, ale i merytoryczne, pokazujące jak jest, a jak powinno być, co można i co należałoby zmienić. Czy kiedykolwiek się uda? To pytanie zostaje bez odpowiedzi.