Sięgając w przeszłość dociera się do esencji świata i wartości, które kształtowały pokolenia. Pewność własnej tożsamości buduje to kim jesteśmy, jest częścią składową własnego jestestwa. Poznać historię miasta, które się kocha to zgłębianie własnego Ja.
Warszawa to serce artystycznego świata przeszłości. Warszawa to dusza niezłomnych jej bohaterów, walczących o nią bezkompromisowo. Warszawa to umysł szybujący ponad ulicami, wznoszący się w otchłań niekończącej się inspiracji, błyszczącej w połaci Wisły, spadającej na ulice wraz z pyłkami wiosennego kwitnienia.
Warszawa w rozmowach to swoisty wehikuł czasu, który przenosi czytelnika do świata wielkiej, niezłomnej stolicy. Wehikuł, który pozwala spojrzeć na miasto oczyma ludzi, warszawiaków i bohaterów, w których ustach nazwa miasta nabiera mistycznego znaczenia.
Informacje dodatkowe o Warszawa w rozmowach:
Wydawnictwo: Erica
Data wydania: 2016-03-16
Kategoria: Literatura faktu, reportaż
ISBN:
Liczba stron: 230
POLECANA RECENZJA
WARSZAWA W ROZMOWACH
Warszawa w rozmowach Justyny Krajewskiej to książka, obok której nie przejdzie obojętnie żaden warszawiak. Nie przejdzie też obojętnie ten, kto lubi odwiedzać stolicę, kto interesuje się historią, sztuką i chętnie sięga po wywiady, wspomnienia i biografie. Tak naprawdę to książka, w której każdy może znaleźć coś dla siebie.
Stanowi ona zbiór wywiadów z tymi, dla których Warszawa jest domem, którzy oddali stolicy serce i duszę. Niesamowite zestawienie wyjątkowych osób - każda z inną historią, z innymi wspomnieniami i z inną profesją, spotkanie ludzi, kt&...
więcej
Kup książkę Warszawa w rozmowach
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Warszawa w rozmowach - opinie o książce
Książki z wspomnieniami ludzi mają w sobie coś niezwykłego. Czyta się je zapartych tchem. Sprawiają, że inaczej patrzymy na historię, na ludzi, na samych siebie.
"Warszawa w rozmowach" jest zbiorem wywiadów z ludźmi sławnymi i tymi nieznanymi. Wraz z nimi przenosimy się w czasie do przedwojennej Warszawy. Odbywamy podróż pełną sentymentów i czasem smutnych wspomnień. Wspomnień, które warto było poznać.
Może napiszę kilka słów o każdym wywiadzie. Tak chyba będzie najłatwiej.
Rozmowa z Stefanem Klemensem Bałuk (PS. Starba, Kubuś, Michał Zawistowski) była ciekawa, pasjonująca. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie, bo opowiadała o Warszawie zniszczonej, okupowanej i o człowieku, który bardzo dużo przeszedł. Był to pierwszy wywiad i po nim myślałam, że może być tylko lepiej (ale nie zawsze tak było).
Następna rozmowa przeprowadzona została Edmundem Baranowskim, ps. Jur. Człowiekiem, który walczył,w Powstaniu Warszawskim, napisał książki, o których nigdy nie słyszałam. Wywiad z nim był ciekawy, bowiem najpierw poznaliśmy Warszawa lat z jego dzieciństwa (a wówczas wspomnienia są najpiękniejsze), by następnie poznać Warszawę w czasie wojny, powstania. Fajnie było to, że nie idealizuje młodzież z tamtych lat. Otwarcie pisze czy też mówi, że młodzież chciała szybko dorosnąć, spróbować papierosa itp. Czy teraz nie jest podobnie?
Później wywiad był z Andrzejem Jackiem Blikle - profesorem nauk matematycznych, który urodził się 24.09.1939r. Ciekawa data narodzin. Ciekawie jest, że była taka dość znana firma zwana Blikle - kawiarnia. Wiele można się dowiedzieć na jej temat, więc i ten wywiad przypadł mi do gustu.
Za to rozmowa z Ewą Burdewicz-Wałaszewska mi się nie podobała. Jej styl odpowiedzi nie przypadł mi do gustu. Jakoś odnosiłam wrażenie (może mylne), że ma się za lepszą od innych ludzi. Chociaż historia jej ojca jest ciekawa i warta poznania.
Jan Aleksander Englert to również ciekawa poznać. Można się dowiedzieć kilka słów o jego rodzinie oraz o nim samym. Spodobał mi się. Podobnie jak Michał Fogg, który jest prawnukiem Mieczysława Fogga.
Rozmowa z Zygmuntem Gebethnerem ps. Zygmuntowskim również przypadła mi do gustu, choć idealizował młodość, ale kto tego nie robi?
Piotr Grygoruk to też ciekawa postać związana z Pragą, przez co robi się jeszcze ciekawiej. Ogólnie ten wywiad najbardziej mi się podobał. Było w nim dużo humoru. Ale również mnóstwo ciekawostek. Tutaj też najwięcej poznałam znaczeń, m.in. co oznacza bycie Warszawiakiem. Dużo też było na temat gwary warszawskiej. Szkoda, że ona powoli zanika...
Za to przy rozmowie Janie Jabłkowskim mogłam poznać historię jego rodziny oraz domu towarowego Jabłowskich. Bardziej było o firmie niż o człowieku. Ale historia tej firmy jest warta poznania.
Alina Janowska to aktorka. Akurat ją kojarzyłam już, więc przynajmniej przy jednym wywiadzie wiedziałam, z kim autorka rozmawia. Rozmowa z aktorką jest ciekawa. W ogóle bardzo mi przypadła go gustu Alina, czuję, że mogłabym ją polubić. Strasznie fajny ma sposób bycia. Widać w wywiadzie, że nikogo nie udawała, była sobą i mówiła szczerze. Mega pozytywna postać z ciekawą historią.
Emilian Kamiński również pochodził z Pragi. Duża część tej rozmowy jest o pewnej, tajemniczej kamienicy z historią.
Jan Kobuszewski pięknie opowiada o starej Warszawie, o uczuciach, które do niej czuł.
Z Juliszem Kulesza ps. Julek rozmowa skupiła się na młodości, młodzieży warszawskiej, nauce, szkole, ale też i o walce o swój kraj, swoje miasto, swoją ojczyznę.
Julian Eugeniusz Kulski ps. Chojnacki, Goliat opowiada o ojcu, który był wiceprezydentem. Ta rozmowa wywarła na mnie ogromne wrażenie, bowiem postać wiceprezydenta Warszawy w czasach, których przyszło mu dbać o miasto była... ogromnie ciekawa. I tak, wiem, że w tej opinii nadużywam słowa "ciekawe".
Władysława Matkowskiego ps. Brzoza, Wojciech również skądś kojarzyłam. Wywiad był z nim bardzo krótki, przez co czułam pewny niedosyt.
Wiesław Ochman opowiadał o swojej rodzinie, młodości, o Pradze. Wreszcie dowiedziałam się czegoś o złodziejach, który aż tacy źli to wtedy nie byli. Zabawny wywiad, z którego można się dowiedzieć kilka ciekawostek.
Kordian Tarasiewicz mówił o przedwojennej Warszawie.
Bohdan Tomaszewski ps. Mały opowiadał o czasach szkolnych, ale i późniejszych, gdy wojna przyszła. Były tu też opowieści o nauce w czasach wojennych.
Danuta Szaflarska mówiła o przedwojennej, ale i też w czasie wojny Warszawie, o roli w "Zakazanych piosenkach", o poczuci humoru. Był to idealny wywiad na zakończenie książki.
Niektóre wywiady są długie, inne krótkie. Każdym jednak pojawia się jedno, to samo pytanie: "Warszawa jest dla mnie...?"
Zadziwiające, że każdy tęskni za tą przedwojenną Warszawą. Ciekawe, czy to ona rzeczywiście była taka cudowna, czy może to odpowiedni wiek sprawia, że tęsknimy za dawnymi czasami?
Ta książka to zbiór wywiadów ze znanymi bądź mniej znanymi ludźmi, których łączą wspomnienia o Warszawie. Od czasów dwudziestolecia między wojennego po te bardziej współczesne. Wszystkich ich łączy miłość do miasta. Każdy opowiada ze swojego punktu widzenia, co czyni książkę ciekawą, bo każdy ma inne wspomnienia, inne skojarzenia, niektórzy opowiadają o swoich przeodkach, którzy odegrali wielką rolę w życiu miasta. Pomimo, że nie wszyscy z nich są rodowitymi Warszawiakami, to każdy ma sentyment do tego miasta. Szkoda, że kilkoro z nich już nie ma. Tak jak nie ma starej przedwojennej Warszawy. Pomimo, że nie żyłam w tamtych czasach, po tej lekturze zastęskniło mi się za takim miastem, kiedy ludzie żyli bliżej siebie, nie oddzielali się od innych niewidzialnym murem.
Spodobało misie, że w książce o każdym rozmówcy na początku jest krótka adnotacja kim jest, czasem jest zdjęcie albo kilka. Chbociaż fotografii mogło by być więcej.
Polecam fanom tego miasta, które albo można kochać, albo nienawidzieć.
Warszawa sprzed wojny, zachowana jedynie we wspomnieniach, bo przecież Powstanie Warszawskie doszczętnie zniszczyło nie tylko budynki, ale i wszelkie pamiątki. Warszawa z czasów wojny, ale również i z czasów dzieciństwa, gdy ważne było, gdzie się mieszka, gdzie wstępuje się na ciastko i gdzie najczęściej robiło się zakupy. Wszystko w czasie przeszłym, bo taka Warszawa pojawia się jedynie w rozmowach ludzi, którzy pokochali stolicę i nie wyobrażają sobie życia gdziekolwiek indziej.
