W oddali
Hernán Díaz

Hernan Diaz „W oddali”

Ależ mnie ta powieść zmęczyła. Jestem prawie tak zmęczona jak główny bohater, z tym że on prawie całe swoje życie szedł, przez prerie, pustynie, lasy i kaniony. Szedł i szedł, a ja się męczyłam z każdą stroną coraz bardziej.

Nie wiem dlaczego, ale zupełnie nie poruszyły mnie losy Hakana, który w poszukiwaniu lepszego życia wyrusza ze starszym bratem ze Szwecji do Stanów. Bardzo szybko traci z oczu brata i zostaje zupełnie sam. Próbuje szukać brata, przemierzając dzikie jeszcze tereny, spotykając na swej drodze poszukiwaczy złota, złodziei i całą paletę równie barwnych postaci.

Nie wiem co mnie uwiera w tej powieści, chyba brak emocji Hakana, nie współczułam mu ani przez chwilę, nie wzruszyłam się, a powinnam. Nudziłam się okropnie…

Zdecydowanie wolę Robinsona Crusoe ;)

"W oddali" to powieść o samotności tak wielkiej, jak bezkres Dzikiego Zachodu, przez który podąża młody szwedzki imigrant. Próbując odnaleźć lepsze życie i brata, z którym się rozdziela z każdym dniem coraz bardziej zatraca samego siebie.

Poznaje smak gorączki złota, niewolnictwa, oszustwa, fascynacji nauką i straty. Dotkliwej i niewyobrażalnej, która zmusza go do użycia siły, do odebrania czyjegoś życia. Równie mocno odczuwamy jego cierpienie, jak wstyd z popełnionych czynów. Wstyd, który izoluje go, każe unikać kontaktu z ludźmi.

Towarzyszymy mu w wędrówce wśród nieprzyjaznych terenów, w grząskim błocie i siekącym deszczu, w piachu i pyle. W czasie, gdy jest pełen nadziei i wtedy, gdy jego życie jest tylko bezcelowym przyzwyczajeniem, cyklem determinowanym potrzebami fizjologicznymi i porami roku.

Przez niektórych postrzegany jako morderca, przez innych okrzyknięty bohaterem, za życia staje się legendą.

To powieść z gatunku literatury pięknej, w której znajdziemy równie dużo nawiązań do typowego westernu, włącznie z bohaterem odjeżdżającym w kierunku zachodzącego słońca, co emocji człowieka wyobcowanego, ale pełnego pokory wobec świata, do którego trafił i o wielkiej woli przetrwania. Brak tu jednak nawet cienia kiczu, a piękno i surowość świata, podobnie jak i głęboka złożoność natury ludzkiej zostają ubrane w słowa tyleż pięknie, co błyskotliwie.

Fabuła książki zdecydowanie odbiega od tych, które miałam przyjemność czytać. Do tego autor jest finalistą Nagrody Pulitzera i PEN / Faulkner Award, więc jak tu przejść obok, tak dobrze zapowiadającej się lektury?

Hak?n trafia do Kalifornii jako młody szwedzki imigrant. Jest XIX wiek, chłopak wyrusza pieszo na wschód w poszukiwaniu brata, którego zagubił tuż po przyjeździe do nowego kraju. Zupełnie sam, bez znajomości języka, pozbawiony środków do życia, pokonuje ogromne obszary, zmierza tam, gdzie miał dotrzeć razem z bratem. Po drodze spotyka ludzi o różnych intencjach, przyrodników, fanatyków religijnych, bandytów, oszustów. Jego przygody mają wpływ na opinie o nim, a jego poczynania stają się legendą, która niesie się z ust do ust, ale jej prawdziwość może ocenić tylko on sam.

Już po kilku stronach wiedziałam, że to będzie literacka uczta, bo styl pisania autora w sposób niebywale namacalny przenosi nas miejsca, w których przebywa bohater. Autor wykorzystuje wszystkie zmysły, co daje wspaniały efekt, który czujemy dosłownie pod skórą. Wiele szacunku do natury, życie zgodnie z porami roku, powrót do korzeni, tak niewiele człowiekowi potrzeba, by zaspokoić podstawowe pragnienia i być szczęśliwym. To pierwsze co rzuca się w oczy, to umiejętność malowania tła fabuły tak, że płyniemy, rozkoszując się każdym zdaniem. Pięknie się czyta.

Hak?n jest bohaterem kompletnym, wykreowanym w sposób bardzo ciekawy, niepodobny do nikogo, wyjątkowy. Jego życie toczy się w dziewiętnastym wieku, a codzienność, z którą się zmaga, jest dla nas wytyczną tamtych czasów. Wiedza, którą autor musiał przyswoić, by uwiarygodnić fabułę, imponująca. Nie ma nudnych opisów, wszystko jest po coś i stanowi całość przekazu, wynikającą z przemyśleń lub zachowania bohatera.

Osamotnienie, które go spotyka, staje się nierozerwalną częścią jego egzystencji. Od przypadkowych ludzi nabywa nowych umiejętności, ale i dystansu, bo nie każdy ma zacne zamiary. O ból serca wprawiało mnie postępowanie jednego człowieka względem drugiego. Chciwość i materializm, własne dobro ponad wszystko, te cechy panoszą się na świecie po dziś dzień.

Wyjątkowa historia z bohaterem pełnym pokory o unikatowych cechach, które powodują, że staje się legendą. Budzi lęk, a jednocześnie podziw, jest odmieńcem, a może przeciwnie, po prostu prawym człowiekiem, wśród odmieńców. Głębia przemyśleń, oddanie drugiemu człowiekowi, chęć przetrwania i oswojenie samotności. Potęga umysłu ludzkiego, siła charakteru i wola przeżycia są częścią każdego człowieka, a w tej historii, zaznaczyły bardzo dosadnie swoją obecność. Powieść zrobiła na mnie ogromne wrażenie za sprawa pięknego literackiego języka, jakim jest napisana, ale i bogatym, wartościowym przekazem, płynącym z każdej karty.