Ukryta róża
Reyes Monforte;

„Ukryta róża” to pierwsza powieść Reyes Monforte – hiszpańskiej pisarki i reporterki, którą miałam przyjemność przeczytać. Jestem pod ogromnym wrażeniem zarówno samej historii, jak i warsztatu pisarskiego autorki. Na pewno też sięgnę niebawem po wcześniej wydane opowieści Pani Monforte, których jak na razie nie miałam przyjemności poznać.

Rozpad Jugosławii w latach 90-tych XX wieku i konflikt zbrojny pomiędzy serbskimi nacjonalistami i bośniackimi muzułmanami to nic innego jak straszna, okrutna i bezwzględna wojna domowa, podczas której brat zabijał brata, a sąsiad sąsiada. To, czego dopuszczali się oprawcy paramilitarnej grupy „Białe Orły” wraz z Saszą Ludonoviciem na czele to prawdziwe piekło na ziemi, terror, tortury, gwałt, znęcanie się psychiczne i fizyczne i wreszcie śmierć. Osiemnastoletnia Zehera, podobnie jak wiele innych muzułmańskich kobiet, mężczyzn i dzieci, została zabrana z rodzinnego domu w Wiszegradzie i stała się osobistą niewolnicą Ludonovicia. Koszmar jaki przeżyła i zło, którego doświadczyła trudno jest sobie nawet wyobrazić. Dzięki szczęśliwym okolicznościom i pomocy przyjaciół udało jej się jednak wyzwolić spod ręki kata i uciec do Hiszpanii, aby tam rozpocząć nowe życie u boku swojego narzeczonego Aleksandara. Niestety o koszmarze wojny nie dało się zapomnieć, a i tragiczna przeszłość co jakiś czas sama powracała w osobach rodziny i znajomych, przypominała o tamtych tragicznych miesiącach i burzyła względny spokój nowego życia.

Reyes Monforte podzieliła „Ukrytą różę” na cztery główne części. W pierwszej stworzyła niezwykły obraz wojennej codzienności mieszkańców Wiszegradu. Ta prawdziwie brutalna, koszmarna, skąpana we krwi rzeczywistość może nawet wzbudzać obrzydzenie. Piekło, przez które musieli przechodzić bośniaccy muzułmanie przekracza wszelkie granice, ale młodziutkiej Zeherze udaje się z niego wyzwolić.
Druga część to już próba budowania nowego życia w małej mieścince Villa de Alba w Hiszpanii z dala od rodziny, wojny i koszmaru przeszłości. Jak się jednak okazuje trauma pozostawiona w ludzkiej psychice nie da się zaleczyć tak łatwo, jak urazy ciała, a osoby bliskie i kochane pokazują swoje drugie, nieznane oblicze.
W trzeciej części mamy próbę zmierzenia się z demonami przeszłości, które przez całe długie lata prześladują bohaterkę. Jej powrót do rodzinnego kraju i spotkanie z rodziną dalekie jest od oczekiwań i niesie za sobą kolejne ciężkie chwile.
W czwartej części wydaje się, że Zehera wreszcie odnajduje spokój. Za swoje szczęście musi jednak znowu zapłacić wysoką cenę.
Ostatnia część to tak naprawdę krótki epilog, który jednak niesie nadzieję na spokój i lepsze jutro.

Powieść pani Monforte wzbudza tak wiele skrajnych emocji, że aż trudno je wymieniać. Historia Zahery jest autentyczna do bólu i tak samo nierzeczywista i zdumiewająca biorąc pod uwagę koszmar, jaki oprawca może zgotować swojej ofierze. Dla osób wrażliwych, z dużą wyobraźnią pierwsze 160 stron to naprawdę mocny i trudny w odbiorze przekaz. W dalszej części sceny drastyczne ustępują miejsca koszmarom, z jakimi bohaterka musi się zmagać w nowej rzeczywistości.

Mając na uwadze fakt, że konflikt serbsko-bośniacki to historia niemalże nam współczesna zachęcam do przeczytania „Ukrytej Róży”. Dzięki tej powieści macie szansę poznać wojnę na Bałkanach z punktu widzenia ludności bośniackiej oraz wyrobić sobie obiektywny pogląd na tamtą sytuację. Ta powieść to manifest prześladowanej kobiety o prawo do spokojnego i godnego życia.

Serdecznie zachęcam do lektury.