Pocałunki piasku
Reyes Monforte

Laia ma dwanaście lat, kiedy w wyniku międzynarodowej wymiany trafia na kilka tygodni do pewnego hiszpańskiego, bezdzietnego małżeństwa. Ma wiele szczęścia, gdyż zastępczy rodzice od samego początku obdarzają ją uczuciem. Kiedy okazuje się, że dziewczynka ma kłopoty zdrowotne, jej pobyt udaje się przedłużyć. Tym sposobem Laia ma szansę na nowe, pozbawione zmartwień życie. Uczy się, planuje przyszłość, chce studiować medycynę. W miedzy czasie zakochuje się w synu sąsiadów. Gdzieś wewnątrz Laii nie opuszcza strach przed przeszłością. Chociaż wydaje się, że Sahara Zachodnia pozostała już za nią, strach przed odkryciem tajemnicy z przeszłości nigdy jej nie opuszcza. Laia nie wyobraża sobie powrotu do życia w koszmarnych warunkach pustyni, gdzie w swojej rodzinie była jedynie służącą, kimś, kim można się wysługiwać i pomiatać. Jej koszmary spełniają się, gdy pewnego dnia w progach hiszpańskiego domu staje jej ojciec wraz z bratem. "Pocałunki piasku" to opowieść o miłości. Miłości czystej, dobrej i prawdziwej. Takiej, dla której można zrobić wszystko. Jest to też opowieść o trudnych warunkach, w jakich do tej pory żyją ludzie w niektórych krajach. O losie kobiet, którym przyszło żyć w kraju, gdzie kobieta nie ma żadnych praw a niektórzy ludzie nadal są niewolnikami. Powieść jest też kopalnią wiedzy na temat kultury i warunków życia na Saharze i historii walk o terytoria pustynne. W losy Laii wplecione są także losy ojca jej narzeczonego, który swego czasu pracował w tamtym regionie. Książka oparta jest na faktach, dlatego opisana historia robi o wiele większe wrażenie. Nie przepadam za książkami traktującymi o wielkiej, romantycznej miłości. Natomiast jeśli w losy bohaterów wplecione są informacje historyczne, jeśli dzięki niej mogę poznać lepiej jakąś kulturę, wtedy lektura nabiera wartości. Tutaj akurat czuję się mocno doszkolona w kwestii kraju, o którym miałam bardzo blade pojęcie. Autorka ma lekkie pióro a informacje przemyca w formie wspomnień, które układają się w opowieść miłosną. Bohaterowie są wiarygodni, fabuła ciekawa. Autorka nie ustrzegła się od kilku dłużyzn, które spowalniają akcję ale wnoszą sporo informacji. Jeżeli ktoś liczy na typowy romans, to tutaj tego nie znajdzie. Owszem, mamy tutaj romantyczne momenty i wielką miłość, jednak całość utworu dotyczy raczej warunków kulturowych i społecznych panujących na Saharze. "Pocałunki piasku" to pierwsza książka autorki jaką miałam możliwość przeczytać, więc nie mam porównania do innych jej utworów. Podobała mi się, chociaż spodziewałam się, że wzbudzi we mnie większe emocje.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Reyes Monforte w swojej czwartej powieści pt.,,Pocałunki piasku" opowiada opartą na faktach historię Lai-młodej Saharyjki, która w wieku dwunastu lat przybyła do Hiszpanii w ramach corocznej akcji ,,Wakacje w pokoju" z serca pustyni na Saharze Zachodniej, gdzie przebywała w obozie dla uchodźców i zamieszkała z bezdzietną parą Letycją i Sandro w mieście Huesca. Laia otoczona opieką hiszpańskiego małżeństwa, które kochało ją jak własną córkę i starało się jej ,,nieba przychylić,, szybko przyzwyczaiła się do życia w nowych warunkach. Ze względu na początki astmy i zaburzenia sercowe jej pobyt w Hiszpanii wydłużył się na lata, gdyż dolegliwości zdrowotne niezbyt poważne przy hiszpańskim trybie życia w przypadku mieszkania na pustyni, gdzie nie było dostępu do odpowiednich środków medycznych i badań kontrolnych zagrażały życiu. Laia bardzo dobrze się uczyła, kochała swoich opiekunów i uwielbiała stać na deszczu. Nie mogła znieść myśli, że miałaby znów powrócić do życia pośród wydm i burz piaskowych na pustyni. Kiedy zakochuje się z wzajemnością w Juliu i dostaje się na studia medyczne w Madrycie wydaje jej się, że osiągnęła coś niemożliwego, jakby żyła w bajce. Zdaje sobie sprawę, że spotkało ją wielkie szczęście i chciałaby jego część podarować innym. Rozważa możliwość podjęcia pracy na afrykańskiej ziemi po ukończeniu medycyny. Jednak nagle w jej życie zaczynają się wkradać duchy trudnej przeszłości na Saharze. Nikt poza nią nie zna mrocznego sekretu, jaki pozostawiła na pustyni i niespodziewanie musi się zmierzyć z jego konsekwencjami. Tajemnica, którą skrywała głęboko i bała się ujawnić bliskim odbiera jej to, co było dla niej najważniejsze: miłość i wolność. ,,Kto nie oddaje długu człowiekowi pustyni, ryzykuje, że pustynia się o niego upomni." Równolegle do losów Lai i Julia czytelnik poznaje, całkiem podobną, historię ojca Julia-Carlosa, który 35 lat wcześniej zakochał się w kobiecie z Afryki-Maimie, która w wyniku ówczesnych zawirowań politycznych, zaginęła. Te dwie historie przeplatają się ze sobą, połączone losem miłości niemożliwej. Reyes Monforte w swojej nowej książce zwróciła uwagę na zaskakujący problem w dzisiejszych czasach jakim jest niewolnictwo kobiet. Trudno uwierzyć, że w XXI wieku może jeszcze istnieć reżim niewolniczy, ale w obozach uchodźców w Tinduf, gdzie od ponad 40 lat żyje 200 tysięcy osób w tzw. ,,jaimas", czyli namiotach używanych przez ludy nomadzkie północnej Afryki pośrodku pustyni Sahary, zdarzają się przypadki niewolnictwa. Autorka przedstawiła w zarysie trudną historię Sahary Zachodniej, która po konferencji berlińskiej w 1885 roku, gdy mocarstwa europejskie na nowo podzieliły Afrykę, stała się kolonią Hiszpanii. Późniejsze zamieszki przeciwko Hiszpanom oraz obecne spory o te tereny między Marokiem a Saharyjską Arabską Republiką Demokratyczną. Ukazuje smutną prawdę o dzieciach mieszkających w obozach saharyjskich, gdzie nie mają warunków do normalnego rozwoju, są często odwodnione, niedożywione, cierpią na biegunki, bo piją zanieczyszczoną wodę, nie mają zapewnionej podstawowej opieki medycznej, a do tego bezlitosne słońce Sahary uszkadza im wzrok. ,,Pocałunki piasku" to bardzo dobra historia, która budzi emocje, wzrusza i odkrywa przed czytelnikiem nową szokującą rzeczywistość. Dużo w niej dramatycznych zwrotów akcji i pięknych opisów pustyni. Dzięki niej można poznać realia bardzo odmienne od tych, w których żyjemy. Serdecznie polecam:) http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Monforte tworzy naprawdę piękne historie i juz nie mogę doczekać sie Pamieci lawendy. Jej bohaterki zawsze muszą mierzyć się z przeciwnościami losu, a autorka funduje im naprawdę ekstremalne przeżycia. Wstrząsneła mną historia hiszpańskiej nauczycielki, wreszcie zwolnionej z więzienia za chronienie córki przed amerykańskim ojcem.
Problemy uchodźców politycznych, fala migracji z Afryki to obecnie bardzo nośne tematy. Młoda Saharyjka Laia już poczuła jak trudne jest życie kobiety. W swoim plemieniu wykonywała wręcz niewolniczą pracę od maleńkości, przy okazji surowy ojciec ćwiczył ją jak tylko się dało. Także brat Ahmed przejmował wzorce zachowania i zastrzaszał swoją siostrę. Właściwie traktowana była jak niewolnica. Gdy wzięła udział w projekcie by podarować afrykańskim dzieciom wakacje w Hiszpanii, jej życie się cudownie odmieniło. Poznała kochającą sie parę Letycję i Sandra, którzy otoczyli ja bezwarunkowa miłością po raz pierwszy w życiu. Doszukali się nieprawidłowości w stanie zdrowia Laii i z sukcesem wywalczyli jej przedłużęnie pobytu. Minęło kilka lat, dziewczyna dorosła, poznała syna sąsiadów Julia i zakochali się w sobie. Marzyła o medycznych studiach.
Niestety po wypadku samochodowym w którym giną ukochani przybrani rodzice w jej życiu ponownie pojawia się Ahmed, zaczyna jej grozić, chce zmusić ją do powrotu na Sahare. Jej ciało reaguje na zagrożenie, Laii grozi ostra kardiomiopatia. W Madrycie odszukuje ją bezlitosny brat.

W końcu uprowadza dziewczynę, chce wydać ją za starego bogacza,zaczyna się więc mordercza walka o jej wolność i szczęście. Laia uświadamia sobie podłość brata, nierównośc kobiet wobec prawa. Carlos wraca myślami do swojej dawno utraconej ukochanej, też wywodzącej sie z Sahary, po której pewnego dnia zaginął ślad, a ludzie mówili mu, że uciekła do swoich wraz z małym synkiem. Może wspólna wyprawa Julia i Carlosa rozwikła zagadkę zniknięcia Maimy?
Wieziona, torturowana Laia jest dla rodziny towarem, nie ma autonomii, nie może cieszyć się wolnością. Jak prawnicy mogą pomóc dziewczynie?
Laia powoli przywyka do codziennych obowiązków, zamknięcia, traci nadzieję. Nie ma serca by walczyć o lepsze jutro, choć wywodzi sie z twardych i zdeterminowanych nomadów. Losy imigrantów, których przeznaczenie rzuca w różne zakątki Europy, oderwanie od tradycji i rodzimej kultury dezorientuje ich, przyczynia się do róznych problemów psychicznych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Polska jest tak jakby u Pana Boga za piecem. Takie oto stwierdzenie samo nasuwa się na myśl po przeczytaniu tej książki.

Laia ma wiele szczęścia. Po dwunastu latach życia na Saharze dostaje możliwość wyjazdu do Hiszpanii na wakacje. To dopiero początek jej dobrej passy. Dziewczyna trafia pod dach kochających ludzi. Latycja i Sandro są bezdzietnym małżeństwem, pragnącym przelać na kogoś nagromadzoną latami miłość. Po kilku, kilkunastu latach uświadamiają sobie, że brakuje im dziecka, lecz nic z tym zrobić nie mogą. Stop. Mogą. Pogodzić się z losem. Teraz w ich życie wkracza zamknięta w sobie, skromna, cicha dziewczynka. Laię cieszy wszystko. Woda płynąca z kranu, łóżko, które ma do swojej dyspozycji a mimo to kuli się na podłodze. Nic dziwnego. Egzystencja jaką wiodła na Saharze znacząco odstaje od życia w Hiszpanii. Kiedy jej czas w przepełnionym ciepłem, miłością, przyjaźnią, dobrocią, szacunkiem domu dobiega końca i dziewczynka ma wracać, przeszkodą staje się jej choroba. Letycja i Sandro zatrzymują dziewczynę na dłużej. Przez te lata Laia dorasta, staje się piękną kobietą i ...

... nie potrzeba nic więcej. Czuje się wniebowzięta. Wiedzie życie, według nas, normalne a dla niej to szczyt marzeń, które osiągnęła. Dziewczyna zakochuje się z wzajemnością w Juliu, który jest synem przyjaciela Hiszpańskich rodziców Lai. Między młodymi wybucha ogromne uczucie, wspaniale się rozumieją i uzupełniają.  W tym miejscu dobra gwiazda, pod którą zdaje się żyć Saharyjka, zaczyna przygasać. Pojawiają się kłopoty związane z przeszłością a niej ostatnimi czasy Laia zdaje się zapomnieć, żyje chwilą, cieszy się bliskością ukochanego i dobrych ludzi wokoło. W pewnym momencie marzenia, jakie miała, rozpryskują się niczym bańka mydlana. Czy będzie mogła jeszcze cieszyć się wolnością? Jakie tajemnice kryje dziewczyna? Jakie sekrety skrywa jej przeszłość? Czy ludzie upominający się o Laię rzeczywiście za nią tęsknią?

Powieść, jaką miałam okazję przeczytać, wzbudziła we mnie mieszane uczucia a to ze względu na nudne, moim zdaniem, wzmianki o historii Sahary. Najbardziej poruszyła mnie oczywiście opowieść o życiu głównej bohaterki. Wątki poboczne nie spotkały się z pozytywnym odbiorem. Postanowiłam jednak przebrnąć przez ciężkie momenty w książce i słusznie, ponieważ w późniejszym etapie odpłynęłam. Rzeczywistość, jaką przedstawia Reyes Monforte niesamowicie różni się od tej, którą widzimy za oknem. Na Saharze rządzą źli, bezduszni ludzie za nic mający dobro drugiego człowieka. Liczy się dla nich tylko wygoda. Egoiści po prostu. Brak tam przede wszystkim swobody. Czytając miałam wrażenie, że kobiety są marionetkami nie mogącymi decydować o swoim życiu. Laia to niewiarygodna szczęściara tylko jaką cenę zapłaci za kilka, kilkanaście lat życia w Hiszpanii? Człowiek niezwykle szybko przyzwyczaja się do dobrego, lecz w drugą stronę niekoniecznie...

W porównaniu z Saharyjskim światem Polska to raj... Polecam tę książkę. Nie zrażajcie się chwilową nudą, jaką możecie napotkać. Brnijcie dalej gdyż na prawdę warto.
 
 
 
 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)