Pamięć lawendy
Reyes Monforte

Myślalam, że lubię książki gdzie dużo się dzieje i jest dużo dialogów. Tu tego nie ma.  Dowiadujemy się, jak radzi sobie Lena po śmierci ukochanego męża. Poznajemy jej myśli i przeżycia. Powieść napisana pięknym językiem. Doskonała charakterystyka osób w niej występujących. To książka o wielkiej miłości i wielkiej przyjaźni między grupą osób. 

Już dawno nie czytałam tak emocjonalnej, a jednocześnie smutnej powieści. Książka porusza bardzo trudny temat, trudny sam w sobie, bo strata najbliższej osoby to traumatyczne przeżycie, potrafiące ciągnąć się latami i pozostawiające ogromną pustkę. Trudny temat również do opisania, bo trzeba mieć talent i mocne wyczucie, żeby tak silne uczucie przedstawić słowami, w dodatku w umiejętny sposób.

Załamana po śmierci męża, Lena wyrusza w podróż do rodzinnego miasta, gdzie na polu lawendy ma rozsypać jego prochy. Jednak to miejsce, to nie tylko malownicze krajobrazy i zniwalajacy zapach kwiatów, to tu Lena odkryje mroczne tajemnice z przeszłości.

Spodziewałam się zwykłej obyczajówki, a ta powieść to dużo wiecej. To swoiste studium ludzkich uczuć - tęsknoty i smutku. Autorka pokazuje nam wydarzenia w formie wspomnień, teraźniejszość przeplata się z przeszłością. Całość mocno osadzona jest w sferze uczuciowej, trochę brakuje jednak akcji. Jest to powieść stateczna, powolna, pozwalająca na przemyślenia. Pięknie napisana i w dodatku osadzona w hiszpańskim miasteczku. Można, a nawet trzeba poświecić jej trochę więcej czasu, jednak trud jest opłacalny.

Myślę, że jest to lektura idealna dla osób wrażliwych, lubiacych przeżywać emocje bohaterów. Świetna w stylu, jak i w treści.

Każdy z nas (chyba) marzy o spotkaniu swojej bratniej duszy, człowieka, w którym będzie się odbijało nasze oblicze. Kochać i być kochanym. Taką osobę spotkała nasza bohaterka Lena, która od Jonasa dostała wszystko to, czego potrzebowała. Marzymy, by kochać i jednocześnie boimy się utracić ukochaną i najbliższą osobę. Tego niestety w życiu nie można uniknąć, a strata boli zawsze. Lena cierpi, bardzo przeżywa śmierć Jonasa, nie potrafi poradzić sobie z pozostawioną pustką, lecz to, co najbardziej podobało mi się w tej bohaterce – ona nie użala się nad sobą. Z dystansem opowiada o swojej tęsknocie i bólu, a jej słowa, choć dotyczą bardzo trudnego tematu, mogą przynieść pocieszenie. Choć tego, co doświadczyła, nie mogę odnieść do własnego życia, to nie raz podczas czytania miałam mokre oczy i czułam ucisk w klatce. Lena nie ukrywa niczego, wprost mówi o tym, co się czuje, gdy wali się cały świat, o przeżywaniu żałoby, o wciąż przypominających o śmierci kondolencjach. Nawet najpiękniejsze słowa pocieszenia nie wypełnią pustki i nie sprawią, że nasz świat przestanie być samotny.

"Najgorsze w stracie jest nie to, że ukochana osoba odchodzi — prawdziwy problem polega na tym, że nie pozwala ci sobie towarzyszyć, każe ci zostać, żyć w ciągłej szarej nieobecności, całkowicie anormalnej, raniącej cię i mszczącej się za minione przewinienia, których nawet nie pamiętasz."

Cała recenzja na portalu Bookparadise:
http://www.bookparadise.pl/2019/06/pamiec-lawendy-reyes-monforte.html