Tokyo Ghoul #2
Sui Ishida

Tokyo Ghoul zachwycił mnie od samego początku. Uwielbiam takie mroczne, pełne grozy klimaty. Gdzie strach, gęsia skórka, adrenalina nie odstępują na krok, jest rozlew krwi, bijatyki, zjadanie ludzi. To, dziwnie, do mnie przemawia i aż wręcz chce się to czytać.

W pierwszym tomie poznajemy głównego bohatera Kanekiego, który przez zrządzenie losu otrzymuje narządy ghoula. Od tamtej pory jego życie wywraca się do góry nogami. Staje się pół człowiekiem, pół potworem. Wtapia się w tłum, stara się walczyć z tym, co się stało, pragnie za wszelką cenę nie utracić swojego prawdziwego ,,ja''. Niestety nie należy to do najprostszych zadań. Pierwszy tom za dużo nie zdradza. To takie krótkie wprowadzenie jak bohater radzi sobie w nowej rzeczywistości, jak nowa rzeczywistość przerasta go, jak walczy ze swoją ciemną stroną, która pragnie posmakować mięsa. Ghoule przedstawione są tu jako okrutne bestie, które nie mają skrupułów, nie posiadają żadnych emocji, są zimne, straszne, pragnące tylko jednego.

Jednak zagłębiając się w dalsze części lepiej poznajemy ich świat, odnajdujemy zrozumienie, zaczynają fascynować, coraz bardziej interesować. Wraz z Kanekim stajemy między młotem, a kowadłem. Czy ludzie mają rację, czy raczej ghoule. Po której stronie stanąć? Ta historia to nie tylko rozlew krwi, zabijanie, ale opowieść o tym jak odnaleźć się w świecie w którym się znalazło, o wewnętrznej przemianie bohatera, znajdzie się chwila też dla miłości, przyjaźni, rodzicielskiej siły i nie tylko.

Drugi tom przybliża nam organizację, która za wszelką cenę pragnie wyplewić z miasta potwory. Przez ghoule nazywana jest ona gołębiami. Tutaj poznajemy jak jedni i drudzy postrzegają siebie nawzajem. Ile jest nienawiści, chęci zabijania. Wszystko zaczyna nabierać tempa, gdy zostaje zabita pani Ryouko lubiana przez ghoule. Poświęca się dla swojej córki, by i ona nie straciła życia. Wtedy zostaje przelana czara goryczy. Pojawia się Rabbit, który z zemsty zabija jednego z inspektorów biorącego udział w unicestwianiu pani Ryouko. Jest nie tylko akcja, ale również ogromna niesprawiedliwość i smutna historia, która chwyta za serducho.

W trzecim tomie jeszcze bliżej poznajemy inspektorów, wchodzimy do ich świata, obserwujemy ich poczynania, mamy wgląd w ich myśli, tym czym się kierują, jakie mają poglądy. Kaneki ma możliwość stanięcia z nimi twarzą w twarz.

Czwarta i piąta część to dalszy rozwój akcji. Pojawia się smakosz, który pragnie zjeść naszego głównego bohatera, poznajemy bliżej Rize z jedenastej dzielnicy i jak to się stało, że drogi jej i Kanekiego się skrzyżowały. A także pojawienie się nowego inspektora, który wniesie do kolejnych tomów wiele ciekawych sytuacji. Nie potrafię się tego doczekać.

W tej mandze co jeszcze przykuwa uwagę, to starannie dopracowane rysunki. Każdy z nich doskonale oddaje nie tylko emocje jakie targają bohaterów, ale również wspaniały klimat opowieści. Czytając ma się wrażenie jakby rysunki ożyły, odczuwamy to, co dzieje się w historii. Strach, niepewność, ból, adrenalinę, radość i ogromne oczekiwanie. Ta seria nie jest potraktowana po macoszemu widać, że każdy najmniejszy detal został dopieszczony. Tę opowieść chłonie się wszystkimi zmysłami. Sceny walki nie wyglądają na puste i płaskie, ale są dynamiczne, wprowadzają pazura, fascynują, szokują i aż ma się chrapkę na więcej i więcej.

Czekam teraz na więcej. Ta seria ogromnie mnie zaskoczyła i cieszę się, że mogłam zapoznać się z kolejnymi tomami, bo historia jest godna uwagi. Jeśli lubicie akcje, bijatyki, różnorakie emocje, rozlew krwi, niepewność, strach, osamotnienie, walkę pomiędzy ciemną, a jasną stroną, miłość, zrozumienie, akceptację to ta manga jest właśnie dla was! Mnie pochłonęła od razu i na długo zapadnie mi w pamięci. Gorąco polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

ŻYCIE CODZIENNE GHULI TOKIJSKICH Po udanym pierwszym tomie ,,Tokyo Ghoul" zastanawiałem się czym ta seria może mnie jeszcze zaskoczyć. Największa bowiem niespodzianka jaką przyniósł ów komiks, miała miejsce na początku, potem autor rozwijał wątki będące jej konsekwencją i... Historia doszła do momentu, w którym zaczęły ważyć się jej losy, na szczęście Sui Ishida nie zawodzi i ciąg dalszy, choć mniej mroczny, trzyma poziom. Kiedy Ken Kaneki w wyniku przeszczepienia mu narządów należących do ghula zaczął zmieniać się w żądną krwi bestię, sądził, że nie będzie dla niego miejsca ani po stronie ludzi, ani też po stronie ghuli. Wydarzenia doprowadziły go jednak do kolejnego punktu zwrotnego w jego życiu. Właściciel kawiarni Anteiku, która stanowi azyl dla krwiożerczych istot, a zarazem miejsce, gdzie przyjść mogą zwykli ludzie, zatrudnia go u siebie, ucząc jednocześnie jak odnaleźć się w życiu oraz zaspokoić głód ludzkiego mięsa. Jak długo jednak uda się Kanekiemu ukrywać swoją sytuację przed najbliższym przyjacielem? Touka Kirishima obawia się, że ten może zagrozić ich konspiracji, a gdy tak się stanie, będzie zmuszona go zabić. Tymczasem sytuacja staje się dla wszystkich coraz trudniejsza, pojawiają się inspektorzy BSG (Biura Śledczego do spraw Ghuli) i zaczynają polowanie na każdego, kto uwolni kagune lub ukaże szkarłatne oko... Ken Kaneki jako człowiek uważany był za dziwnego i to nie zmieniło się nawet, kiedy został ghulem. Rozdarty między dawne i nowe życie stara się nauczyć jak perfekcyjnie udawać, że nic się nie zmieniło. Kiedy bowiem wyda się, kim jest naprawdę, czek go jedno - śmierć. Ghule nie mają w końcu żadnych praw, a BSG z chęcią zabije każdego z nich. Tak więc uczy się, a my wraz z nim poznajemy życie codzienne, przedstawicieli tego gatunku i przekonujemy się jacy oni są naprawdę. Grozy tym razem jest mniej, bo wydarzenia dzieją się z perspektywy stworzeń, które same ja wywołują, jednak nie brakuje tu akcji, brutalności i krwawych scen. Mniej jest też humoru, a więcej strony obyczajowej, bo nawet jeśli wydarzenia śledzimy oczami ,,potworów", nie znaczy to, że są one tak bardzo oderwane od naszej codzienności. Ciekawie wypadają też nowe postacie. Te wprawdzie są skrojone pod gusta czytelników mang sh?nen (choć ,,Tokyo Ghoul" jest pozycją dla starszych nieco odbiorców), ale ,,gołębie" sprawiają ciekaw wrażenie, a przesympatyczna Hinami z miejsca mnie ujęła. Graficznie manga nie uległa zmianie. Jest więc mrocznie, brutalnie i realistycznie. Znakomicie wypadają tła i krwawe sceny, budynki i roślinność są pełne detali, a bohaterowie i ich mimika ekspresyjni. Całość pod tym względem robi duże wrażenie, ale to już pewien standard dla mang. Nikt tak nie przykłada się do rysowania jak Japończycy i to widać na każdym kroku. Całość robi więc duże wrażenie i czyta się (i ogląda) naprawdę przyjemnie. Polecam miłośnikom lekkiej, krwawej grozy. Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/05/13/tokyo-ghoul-2-sui-ishida/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)