Tarantula
Thierry Jonquet

Czytając tę książkę myślałam, że będzie coś o pająkach. Jednak bardzo się myliłam. Tytuł tylko porównuje mściwość człowieka do tarantuli. Oplata on swoją siecią nienawiści swoją ofiarę. Znajdziecie tu tylko nienawiść, pragnienie zemsty i brutalność. Jeśli macie słabe nerwy możecie przeżyć szok podczas lektury.
Główny bohater to Richard Lafargue, który jest dobrym chirurgiem plastycznym. W swoim domu przetrzymuje piękną kobietę Ewę. Dziewczyna jest przez niego okropnie traktowana, stale poniżana i faszerowana środkami odurzającymi.
W książce poznajemy również Vincenta, który został porwany. Przetrzymywany jest on w piwnicy, skuty bez ubrania, jedzenia, dręczony przez swego oprawcę, którego porównuje właśnie do tarantuli. Kat i pan w jednym, szprycuje go zastrzykami, karmi i doprowadza, że chłopak zapomina kim był.
W tej historii przeplata się również wątek Aleksa. Jest on przyjacielem więzionego Vincenta. Chłopak napada na bank i ukrywa się przed policją.
Co łączy tutaj bohaterów ze sobą? Na pewno nienawiść, każdy jest nieszczęśliwy i próbuje uporać się ze swymi upiorami. Aby dowiedzieć się jak kończy się książka musicie ją przeczytać. Na pewno zaskoczy Was zakończenie.
„Tarantula” mnie intrygowała ale i trzymała w napięciu. Autor napisał tę historię prostym językiem bez pięknych opisów i metafor. Całość jest zimna, okrutna wręcz brutalna. Czasem czułam obrzydzenie i miałam ochotę rzucić książkę w kąt. Na pewno drugi raz po nią nie sięgnę

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jakie są granice zemsty? I czy łatwo jest zatracić przy tym swoje człowieczeństwo? Na te pytania odpowiada powieść Thierry'ego Jonqueta "Tarantula".

Nienawiść jest jednym z najpotężniejszych uczuć. Bardzo często jest ono tak silne, że może prowadzić do zemsty, która może zatruć człowieka niczym jad pająka. Właśnie to przytrafiło się Richardowi Lafargue'owi, który zaślepiony nienawiścią posunął się do najbardziej makabrycznej rzeczy, jaką można sobie wyobrazić.

Richard Lafargue jest cenionym chirurgiem plastycznym, który potrafi czynić cuda. Od jakiegoś czasu pojawia się na przyjęciach z piękną i tajemniczą Ewą. Jednak ich szczęście jest tylko pozorne, w rzeczywistości lekarz zmusza ją do niewyobrażalnych rzeczy, które nie mieszczą się w ludzkim pojmowaniu. Kim jest owa dziewczyna i jaką tajemnicę w sobie skrywa? I dlaczego zbudza w chirurgu tak silne emocje, gdy przypomina mu piosenkę "The Men I love"? Więcej nie zdradzę, gdyż zepsułabym jej lekturę. Napiszę jedynie, że z każdą stroną czytelnika ogarnia coraz większe przerażenie...

Już sam tytuł intryguje czytelnika. Tarantula jest bardzo inteligentnym pająkiem, który zanim złapie swoją ofiarę, najpierw ją umiejętnie osacza. W dodatku nie zabija jej od razu, lecz prowadzi grę, której finałem jest użycie trującego jadu. I taki właśnie jest Richard Lafarque.

"Tarantula" nie jest zwyczajnym thrillerem psychologicznym, o którym szybko się zapomina. Zmusza on do refleksji o granicach zemsty oraz utracie człowieczeństwa. Muszę przyznać, że jeszcze żadna książka nie wzbudziła we mnie tak silnych emocji - wstrętu, litości i przerażenia. Zaczęłam zastanawiać się, że opisane w niej historia mogłaby wydarzyć się naprawdę. Jeśli tak, to świat się kończy. Jedno jest pewne, nie można przejść obojętnie wobec tej historii.

Autor stworzył misterną intrygę, która nie mieści się w ludzkim umyśle. Książka przesiąknięta jest perwersyjnymi scenami, które mrożą krew w żyłach. Ale bez nich powieść nie byłaby tak przekonująca. Tu zasady etyczne nie istnieją.

Powieść trzyma w napięciu od pierwszej strony i tak pozostaje już do końca. Jak przystało na dobry thriller, nie brakuje w niej nagłych zwrotów akcji, które zmieniają perspektywę o 180 stopni. Nic nie jest takie, jakie wydaje się na początku. Dużym plusem jest połączenie bieżących wydarzeń z przeszłymi, co trochę dezorientuje czytelnika. Zakończenie jest zaskakujące i makabryczne. Na pewno nie takiego się spodziewałam. Dawno nie czytałam tak znakomitego thrillera.

Polecam tę książkę miłośników thrillerów. Warto wspomnieć, że na podstawie książki powstał film Pedro Almodovara - "Skóra w której żyję", z Antonio Banderasem i Eleną Anayą w rolach głównych. Teraz nie pozostaje mi nic innego, jak obejrzeć tę ekranizację.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zło jest wynikiem nienawiści, nienawiść jest wynikiem krzywdy, a krzywda jest wynikiem zła. Czy pełen nienawiści Richard jest wobec tego oprawcą czy ofiarą? Autor "Tarantuli" Thierry Jonquet pokazuje jak przeogromny wpływ na człowieka ma doznana krzywda. W sposób szokujący przedstawia historię pięknej Ewy i jej chorego związku z Tarantulą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo mocna i bulwersująca opowieść a do tego świetnie skonstruowana. Krótka, zwięzła a pomimo tego o dużej treści i zaskakująca. Gdy zaczynamy ją czytać nic nie rozumiemy, ale z każdą stroną odkrywamy coraz więcej szczegółów zagmatwanej historii. Prosta ale bardzo dobra fabuła sprawia, że książkę czyta się szybko i przyjemnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zawsze do książek, które wszyscy zachwalają podchodzę z dużą dozą nieufności. Tak na wszelki wypadek. Żeby się nie rozczarować. Nie inaczej było i tym razem. Trudno było mi uwierzyć, że książka, która swym formatem i objętością przypomina raczej broszurę niż powieść, może budzić tyle zachwytów. I pomimo tego, że przeczytałam ją z ciekawością dalej nie czuję się przekonana. Historia opisana w "Tarantuli" od początku wydaje się być odrażająca i odpycha czytelnika. Już od pierwszych stron pomiędzy bohaterami czuć ogromną nienawiść.On ją zamyka, zmusza do prostytuowania, a ona dręczy go psychicznie. On, szanowany lekarz- chirurg plastyk, o niej nie wiadomo nic. I mogłaby by to być tylko kolejna powieść parapsychologiczna z brudnym seksem w tle, ale autor dokłada nam do niej jeszcze dwie historie: zbiega ukrywającego się przed policją w leśnej chatce i przetrzymywanego w lochu mężczyzny, który staje się ofiarą tytułowej Tarantuli. Przez chwilę (w końcu książka jest na tyle krótka i wciągająca, że jej czytanie idzie błyskawicznie) gubiłam się w tych poplątanych opowieściach. Wydawały mi się one być przypadkowe, a jednocześnie miałam pewność, że musi istnieć między nimi jakiś związek. Autor zasiał we mnie niepewność, którą bardzo chciałam rozwiać. I przyznam, że nie spodziewałam się takiego zakończenia. Tylko że... z jednej strony mnie ono zaszokowało, ale z drugiej rozczarowało. Było takie banalne i jakby pochodzące z innej powieści. Tak samo bardzo "nierówne" wydawały mi się poszczególne historie. Ta o Tarantuli oraz ta o Rogerze i Ewie pochłaniały mnie całkowicie. Za to przestępca wspominający w lesie przyjaciela mnie irytował. Pojawiał się znienacka i przez długi czas wydawało mi się, że nic nie wnosi do fabuły. Później zdałam sobie sprawę, że jest jest nieodzownym elementem, jednak dalej nie jestem przekonana do tego, że należało mu poświęcić aż tyle uwagi. Tarantula jest jedyną książką Thierrego Jonqueta przetłumaczoną na język polski. Patrząc na to, że nastąpiło to w tym samym czasie kiedy na ekrany kin wszedł film Pedro Almodovara Skóra, w której żyję sądzę, że swój wielki sukces zawdzięcza ona pojawieniu się ekranizacji. Z kolei we Francji pisarz odnosił sukcesy przez lata. W jego dorobku jest kilkanaście powieści, kilka zbiorów opowiadań, powieści dla młodzieży, kilkadziesiąt opowiadań, a także książki pisane pod pseudonimem i komiksy. Popularne ostatnio robią się książki, które zostawiają czytelnika "zbrukanego", które przesycone są negatywnymi emocjami i nie zostawiają miejsca na nadzieję. "Tarantula" jest jedną z nich. Przyznaję, że całkiem udaną, ale chyba jednak nie dołączę do grona zachwyconych nią osób.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kat i ofiara. Zemsta ojca za dramat córki. Upodlenie człowieka, traktowanego jak zwierzę. Książka dla ludzi o mocnych nerwach, daje do myślenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tarantula to odrażający przedstawiciel rodziny pajęczaków. Takim odrażającym ,,pajęczakiem" stał się chirurg plastyczny Richard Lafarque dla swojej ofiary Vincenta. Swoją zbrodnię zaplanował z zimną krwią, a wokół swojej ofiary rozciągnął pajęczą sieć w którą ona wpadła i została uwięziona. Wtedy dopiero zaczyna się koszmar Vincenta, bo jak nazwał swojego oprawcę tarantulą dobiera się ona do niego swoimi odnóżami. Działając systematycznie zmienia swoją ofiarę zarówno zewnętrznie jaki wewnętrznie. Vincent zadaje sobie pytanie dlaczego właśnie jego to spotkało, przecież on nic nie zrobił? Kim jest wreszcie tajemnicza Viviane zamknięta w zakładzie psychiatrycznym i jaką rolę w całej tej historii odgrywa kolega Vincenta Alex? Tego dowiedzą się Ci co sięgną po tę niewielką książeczkę. Książkę czyta się z zapartym tchem od pierwszej do ostatniej strony. Z przeczytaniem każdej kolejnej strony napięcie rośnie. Fabuła jest dobrze skonstruowana. Musze przyznać, iż dawno żadna czytana przeze mnie książka nie wzbudziła we mnie tyle różnych emocji. Na długo pozostała w mojej pamięci. Polecam !!!!! Moja ocena 6/6 Warto wspomnieć, iż na podstawie kisążki Thierrgo Jonqueta powstał film ,,Skóra, w której żyję" w reżyserii Pedro Almodovara z udziałem Antonio Banderasa i Eleny Anaya. Reżyser zmieniła zakończenie w stosunku do oryginału i przez to moim zdaniem film trochę staciła, ale Almodovar to Almodovar i już.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Szybka i genialna lektura. Nareszcie obejrzałam film 'Skóra w której żyję' - rozłożył mnie na łopatki, a po chwili odkryłam, że jest na podstawie hmh, książki to za dużo powiedziane - raczej długiego opowiadania. Porównanie filmu i pierwowzoru literackiego kojarzy mi się z 'Redy Player One' - oparte na motywach, ale film i książka to w sumie całkiem inne historie. 'Tarantula' sam motyw zemsty ma bardziej logiczny, właśnie wykorzystwania Ewy jako dziwki brakowało w filmie. Książka ma także o wiele lepsze zakończenie, takie, którego się oczekuje - w końcu syndrom sztokholmski widać jak na dłoni. FIlm niestety całą swoją genialność niszczy beznadziejnym zakończeniem. Nie wiem jak bardoz chory, a jak bardzo genialny umysł wymyślił tę historię, ale koniecznie - trzeba ją przeczytać! 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka podzielona jest na trzy części: "Pająk", "Jad" i "Ofiara".
W pierwszej części poznajemy Richarda Lafargue'a i piękną Ewę. Co łączy tych dwoje? Richard potrafi przynieść jej śniadanie do łóżka, jednocześnie będąc dla niej pełnym pogardy. Wrzeszczy na nią i szczerze jej nienawidzi, ale chodzą razem na przyjęcia... Do szewskiej pasji doprowadzają go takty piosenki "The Man I Love". Dlaczego akurat ta piosenka tak go denerwuje? Podczas gdy on idzie do pracy (a jest sławnym chirurgiem plastycznym), jego kobieta siedzi w domu zamknięta pod kluczem i oddaje się swoim zajęciom (m.in. grze na pianinie).
Ewa jest cicha i uległa. Kim dla Richarda jest Ewa? Czy to jego żona? Czy Richard jest jej kochankiem, czy bardziej alfonsem? Relacje między nimi są co najmniej niezdrowe.
W części tej oprócz doktora Lafargue'a i jego towarzyszki są też dwie inne osoby: niejaki Alex Barny oraz tajemniczy Vincent Moreau, którego poznajemy z całkowicie odrębnej historii, pisanej w książce kursywą. Historia z Vincentem w roli głównej brzmi bardziej jak osobne opowiadanie pisane przez jakiegoś obserwatora. Kim są dwaj mężczyźni? Czy maja jakiś związek z naszą dwójką bohaterów?
W części drugiej wciąż obserwujemy relacje między Ewą a Vincentem, poznajemy bardziej Alexa. Nadal wysłuchujemy historii uwięzionego Vincenta. I coraz bardziej zdajemy sobie sprawę z tego, że "Tarantula" to książka, której motywami przewodnimi są: "kat", "ofiara", "zniewolenie", "uzależnienie". Bo jak widać wszyscy są tu od kogoś uzależnieni. Vincent od swojego kata, Alex od pewnego Legionisty gdy siedzi w urządzonym domu i jego zadaniem jest czekać, Ewa od Richarda (poniekąd też sam Richard od Ewy.)
W dodatku mamy mieszane uczucia w stosunku do bohaterów. Raz współczujemy Ewie. Potem żałujemy biednego Vincenta by z czasem odczuwać litość wobec samego Richarda.
Poznajemy też niejaką Viviane. Kim jest umieszczona w szpitalu psychiatrycznym kobieta? I czy w ogóle ma jakikolwiek związek z cała historią?
Trzecia część od pierwszych słów zaskakuje. Z tego też względu celowo nie opisze żadnych konkretów na temat tej ostatniej części. Tutaj wszystko się wyjaśnia, nic już nie jest takie jak sobie wyobrażaliśmy, a wszystko co przeczytaliśmy wcześniej zaczyna nam się pięknie układać w całość.

 

Teraz - co ja osobiście myślę o tej książce i czy polecam?
Otóż, gdy czytałam część pierwszą myślałam: "co za dziwna książka! o wyrafinowanych metodach przemocy". Po zapoznaniu się z częścią drugą stwierdziłam w myślach: "Ok, rozumiem, wiele się wyjaśniło, wiem już prawie wszystko. Reszty można się domyślić." Kiedy przeczytałam pierwsze kilka zdań części trzeciej... pomyślałam "Wow!". Po czym zamknęłam książkę, otworzyłam ponownie i drugi raz przeczytałam ten sam początek z niedowierzaniem w oczach.

 

Nie powiem dlaczego bo kto nie widział filmu i nie czytał książki powinien sam odkryć to, co ja odkryłam. Czy polecam? Osobom, które nie są wrażliwe na nagość, seks, brutalność jak najbardziej polecam. Książka jest ciekawa, o ile pierwsza część i cała jej dziwność i chaotyczność z początku sprawiła że zabrałam się za czytanie po kilku dniach przerwy, o tyle całą resztę pochłonęłam w jeden dzień do samego końca. Sama się dziwię, że to tylko 143 strony książki, a wydarzyło się tak wiele. To dowodzi temu, że wcale nie trzeba rozpisywać się na nie wiadomo jak długą powieść by móc przekazać tak wiele różnych przeżyć, emocji, opisów, charakterów postaci i jeszcze powiązać to z psychologicznym thrillerem (bo tak nazwałabym tą historię). Tym, co jest na plus w tej książce, jest to jak umiejętnie autor prowadzi czytelnika przez kolejne rozdziały, mydli mu oczy jednym, za chwilę pokazuje coś innego co sprawia, że czytający nie wie kto jest kim w książce, zakręca czytelnikiem jak korkiem od ruskiej butelki a na koniec daje mu po prostu bombę(zupełnie tak, jakby chciał powiedzieć: "Patrz czytelniku, przecież to od początku było takie proste, a ty dopiero teraz otworzyłeś oczy.")

 

Do przeczytania książki zachęcam, historia wciąga i nie daje o sobie zapomnieć. Polecam zapoznanie się z wersją papierową. Sama film obejrzę dopiero teraz gdy już znam treść książki. I dobrze, że w ten sposób. Warto było powoli dawkować sobie ten końcowy moment zaskoczenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)