Tainaron
Leena Krohn

Tainaron to miasto. Dziwne i specyficzne. Położone w pasie wulkanicznym, nad brzegiem morza zwanego Okeanos. Różnorodność form architektonicznych w środku miasta, a na obrzeżach slumsy. Na łąkach Tainaronu kwiaty przybierają rozmiary człowieka. Miasto to ciągle się zmienia. Jego mieszkańcy nie są nawet w stanie sporządzić jego map. Tainaron bowiem każdego dnia jest inny. Tubylcy również są osobliwi- to istoty owadopodobne z czułkami i mackami. Kobieta pochodząca z naszego, realnego świata mieszka w Tainaronie. Pod przewodnictwem Kwiatomira, owada, który staje się jej przyjacielem, zwiedza miasto, poznaje obyczaje tam panujące. Swoje obserwacje i spostrzeżenia na temat miasteczka i jego obywateli kobieta opisuje w listach, których adresatem jest tajemniczy mężczyzna. Książka jest zbiorem 30-stu listów zawierających opis Tainaronu. Świat w niej przedstawiony nie zachwycił mnie. Zabrakło akcji, która ożywiłaby tę powieść. W treści odnaleźć można wiele niedomówień. Czytelnik nie wie np. skąd zwykła kobieta znalazła się w tak niezwykłym mieście i jaki jest cel jej pobytu. Denerwowały mnie także przemyślenia i wspomnienia bohaterki, które moim zdaniem nie wnosiły do treści niczego wartościowego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Poetycka proza pełna czułości.
Mamy tu trzydzieści krótkich listów, w których autorka opisuje swoje przeżycia w Tainaronie – ogromnym i wciąż zmieniającym się mieście pełnym dźwięków, zamieszkanym przez owadopodobne istoty. To urokliwe obrazki, a w takich historiach, jak ta o Opiekunce Dziwaków,  hałasach dochodzących z mieszkania miłej sąsiadki czy dziwnym, milczącym pochodzie widać ogrom wyobraźni Leeny Krohn.
Fantastyczne zdarzenia, których świadkiem i uczestnikiem jest autorka listów, skłaniają ją do refleksji nad życiem i nad samą sobą. Bo jest to historia z drugim dnem i pod opowieściami z fantastycznego świata kryje się historia o samotności, odrzuceniu, godzeniu się ze zmianami, przemijaniem, także o poszukiwaniu siebie. Widzę tu zachwyt nad pięknem świata i zarazem żal, że tak ciężko ten świat pojąć i do niego się dostosować. Tak myślę, bo trudno tę historię zinterpretować. Tak jak poezja, przemawia wprost do wrażliwości czytelnika. I albo zachwyci i skłoni do refleksji, albo nie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)