Ta, którą nigdy nie byłam
Majgull Axelsson

To moje pierwsze spotkanie z Axelsson. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, a po lekturze czuję się zaskoczona, przytłoczona i zmęczona.

Głównej bohaterce – MaryMarie – udaje się zrobić karierę i odnieść sukces. Nie udaje jej się, niestety, wieść szczęśliwego życia. Smutna to historia kobiety, która nie radzi sobie z emocjami, ze sobą, z rodziną; która nie ma wsparcia i jest pozostawiona sama sobie w najtrudniejszych momentach życia. Rozdwojenie jaźni, na które cierpi bohaterka, sprawia, że dość chaotyczna narracja staje się jeszcze bardziej chaotyczna. Mamy bowiem nie dość, że „podwójną” główną bohaterkę, to jeszcze różne plany czasowe. Dla mnie to odrobina za dużo. Nie potrafiłam zrozumieć ani Mary, ani Marie.

Nie trafiła do mnie ta gęsta i poszarpana narracja. Zastanowię się, czy sięgnąć po pozostałe powieści Axelsson.

To rodzaj powieści, w której od początku do połowy książki nie wiadomo o co chodzi. Dopiero po kilkunastu rozdziałach domyślamy się, że przedstawia dwie alternatywne historie tej samej bohaterki. Jedna wybacza mężowi-kobieciarzowi wszystkie zdrady łącznie ze zdradą z młodocianą prostytutką, po której Sverker zostaje wyrzucony z okna i zostaje kaleką. Druga po tej ostatniej szokującej historii odłącza go od respiratora i ląduje w więzieniu za zabójstwo. Wszystko przez pryzmat losów przyjaciół Koła Bilardowego Przyszłość. To książka, w trakcie czytania której zerkam ile stron zostało do końca. Nie z żalem, że powieść się skończy, ale z czystej ciekawości o losy baheterów i chęci rozpoczęcia inne lektury. Daleko tej powieści do "Kwietniowej czarownicy" i "Pępowiny".