Sztuka morderstwa
Michael White

Sztuka przybiera różne formy. Od pięknych, które zapierają nam dech w piersiach, po odrażające lub dziwne. Pomału przestają dziwić nas dzieła typu kupa w słoiku. Wywołują śmiech lub niesmak, ale na dłuższą metę są to ekspozycje niegroźne. Jak daleko ma prawo posunąć się artysta w wyrażaniu siebie? Czy tortury lub morderstwo mogą być usprawiedliwieniem dla sztuki?

Fabuła
Londyn. Sprzątaczka znajduje trupa w galerii sztuki. Morderstwo jest nietypowe bo przypomina raczej ekspozycję, a nie tradycyjne miejsce zbrodni. Śledczy szybko kojarzą to co widzą z obrazem jednego z surrealistów Rene Magritte'a. Dlaczego ktoś zadał sobie tyle trudu w skomponowanie morderstwa? Czy chodzi o zemstę, czy o jakieś wyższe cele? Śladami mordercy rusza inspektor z iście arturiańskim nazwiskiem, Jack Pendragon.

Motyw tzw. artysty zbrodni jest widowiskowy i chętnie wykorzystywany przez autorów kryminałów. Jak uporał się z nim Michael White?
Powiedziałbym, że przyzwoicie. Książkę czyta się szybko. Śledztwo sprawnie posuwa się do przodu, a i morderca dba o to, żeby akcja nie straciła tempa. Zbrodnie są świetnie opisane. Kiedy sprawdzałam w Internecie obrazy, do których nawiązano, to były dokładnie takie jak je sobie wyobrażałam podczas czytania. Przyznam, że podkręcało to makabryczność tych scen.

Akcja powieści toczy się w czasach współczesnych, ale autor przeplata ją historią z przeszłości, a dokładnie 2 połowy XIX w. Historią godną legendy Kuby Rozpruwacza.
Uwielbiam, kiedy zbrodnia kryje jakiś sekret z przeszłości, ale też zwracam uwagę, czy wszystko jest płynnie powiązane. Jeżeli chodzi o "Sztukę morderstwa" mam pewien dylemat. Czułam się tak jakbym czytała dwie różne książki i nie chodzi mi tu o to jak te historie się wiążą, bo wiadomo, że w kryminałach wszystko okazuje się na koniec, ale o to jak są napisane. Nie czułam tego, że oba wątki mogą mieć wspólny mianownik. Czytając jeden z nich zapominałam o drugim, a kiedy kończył się rozdział, czułam dezorientację widząc inne miejsce i bohaterów. Być może to kwestia narracji, bo linia współczesna prowadzona jest trzecioosobowo, a ta z przeszłości pierwszoosobowo (w formie listów), albo faktycznie sposób, w jaki autor je połączył jest zbyt słaby.

A teraz pytanie do was. Ilu z was kojarzy kim był Rene Magritte i zna jego obrazy?
Ja nie znałam i nie uważam tego za powód do wstydu. Nie posądzam nikogo o niewiedzę, ale przypuszczam, że większość z nas ma podstawową wiedzę z zakresu malarstwa. Jak się okazało londyńscy śledczy z książki Michaela White'a są niezłymi ekspertami w tej dziedzinie. Bez wahania, bez narad, bez poszukiwań w jakichkolwiek źródłach, krótko mówiąc w mgnieniu oka, domyślają się co to za obraz (tytuł, autor, a nawet ciekawostki z życia malarzy).

Podsumowanie
"Sztuka morderstwa" to książka aż albo po prostu ok. Michael White miał dobry pomysł i poprawnie go zrealizował. Powstał z tego taki urlopowy kryminał. Może niczym się nie wyróżnia, ale dobrze się go czyta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak dotąd najlepsza książka White'a, jaką czytałam. Inspektor Pendragon ma ciężki orzech do zgryzienia - zabójstwa inspirowane sztuką. Morderca na swój sposób przedstawia takie obrazy jak Syn Człowieczy, Uporczywość Pamięci, czy Studium według portretu papieża Innocentego X (jako, że nie potrafiłam skojarzyć tych obrazów z zaciekawieniem sięgnęłam do Internetu, żeby dowiedzieć się czegoś więcej ponad to, co było napisane w książce). Równolegle do śledztwa mamy do czynienia z przeniesieniem się w czasie do 1888 roku. Ta historia ma formę listów do Soni Thomson od rzekomego słynnego seryjnego mordercy, którego imię każdy z nas doskonale zna - Kuby Rozpruwacza. Całą książkę zastanawiałam się jak autor połączy oba te wątki i dopiero na sam koniec ujawnił powiązanie, które trochę mnie rozczarowało. Jednak samo rozwiązanie zagadki morderstw ze sztuką i historią w tle troszkę mnie zaskoczyło i pozostawiło "miłe", końcowe odczucie. Cóż mogę powiedzieć? Na pewno jest to interesująca książka, z której można dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy, np. odnośnie sztuki i obrazów. A także jako tako poznać czasy, w których żył Jack the Ripper. Czytało się ją w miarę szybko, nie wybijałam się z rytmu przy tych listach (co niestety miało miejsce w innych książkach White, gdy przenosił się do przeszłości), a postać Pendragona nie odrzucała, jak niektórzy wykreowani w literaturze policjanci, detektywi czy inspektorowie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)