Pierścień Borgiów
Michael White

Wielki powrót do detektywa Pendragona! A w zasadzie powinnam powiedzieć zapoznanie, bo oczywiście nie dane mi było czytać książek Michaela White'a w odpowiedniej kolejności. Dlaczego się nią zainteresowałam? Przede wszystkim nazwisko Borgia w tytule przyciąga jak magnes. Dodatkowo już wcześniej miałam do czynienia z głównym bohaterem i zdecydowanie zachęcił mnie do poznania innych "przygód", a raczej śledztw, z którymi borykał się Jack. Od samego początku wiedziałam, że będę się męczyć. Dlaczego? Rozumiem, że fikcja literacka pozostawia pisarzom niezłe pole do popisu, jednak tak zmasakrowanej historii dawno nie widziałam. Autor zaserwował mi na dzień dobry niezbyt przyjemny obrazek i opis rodziny Borgiów. Tak bardzo odległy od rzeczywistości. Niby ma do tego prawo, może na potrzeby książki dopasować charakter postaci do tego co mu pasuje do koncepcji. Wszystko byłoby w porządku, gdybym nie przerzuciła kartek na sam koniec i nie znalazła dopowiedzenia "Fakty i fikcja". Ale o tym napiszę później. Nie przypominam sobie, żebym w mojej pierwszej książce o Głównym Inspektorze wyczytała (a może i przeczytałam, ale nie przywiązywałam do tego wagi), że Pendragon jest koszmarnym technofobem, który nawet nie potrafi smsa napisać. Dość dziwna cecha, zwłaszcza na współczesne czasy, gdzie staruszkowie potrafią sufrować po Internecie, a tutaj czterdziestoparolatek nie potrafi stuknąć w parę klawiszy. Rzuca się w oczy, wręcz razi po oczach. Zwłaszcza, że komputer, czy telefon to podstawa w obecnych czasach zarówno na płaszczyźnie prywatnej jak i zawodowej. I małe pytanko - skoro Pendragon ma takie problemy ze sprzętem elektrycznym jak pisze raporty policyjne? Może ręcznie? A może - skoro zagłębiał się w sprawę z nawiązaniem do historii - ma skrybę, który za niego stuka w klawisze klawiatury? Aha... albo Anglicy są jakoś wybiórczo (i jednocześnie ponad przeciętną) wyedukowani albo nasze szkolnictwo coś zaniedbało. Pendragon na samo wspomnienie nazwiska Borgia wiedział, że chodzi o papieża Aleksandra VI? Kojarzył, że miał córkę Lukrecję? Już jakiś czas temu zakończyłam moją szkolną edukację, a nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek o Borgiach, czy o samym Aleksandrze słyszała... A z drugiej strony Inspektor zna historię Italii, zna rodzinę Borgiów, a nie zna faktów z życia średniowiecznej królowej jego kraju? Trochę naciągane, nawet jak na podobno "wyciszenie" sprawy. Z przykrością przyznam, że mimo iż to jest książka z nawiązaniem do historii i autor przenosi nas kilka wieków wstecz, to jednak odliczałam strony i zdania, żeby wrócić do czasu rzeczywistego. Opowieść z 1589 roku koszmarnie mi się dłużyła, nużyła mnie i zastanawiałam się, czy ma ona jakikolwiek cel. Za dużo kombinowania, za długi wstęp, za długo owijania w bawełnę, żeby na sam koniec okazało się, że misterny plan się nie powiódł. Ziółka i substancje, które zmieniają wygląd twarzy? No doprawdy ciekawe... pierwsze słyszę, no ale co ja tam mogę wiedzieć o "magicznej" wiedzy alchemików XVI wieku? Co nie zmienia faktu, że jak dla mnie to bzdura. Cantarella - jakiż miły akcent, przypominający o serialu Borgiowie, który stał się początkiem mojej borgiowej obsesji. Niby nic, a jednak cieszy i chociaż w minimalny sposób rekompensuje te głupoty, które autor powymyślał o tym włoskim, renesansowym rodzie. Brrr... mężczyzna przebierający się za kobietę. I to nie byle jaką - taką noszącą suknie i zdobione gorsety rodem wyciągnięte ze średniowiecza. Okropności. Myślałam, że nic gorszego mnie nie spotka, gdy na kilkanaście stron przed końcem napatoczyłam się na zdanie "Nie - syknął. - Nazywam się Lukrecja Borgia, żałosny śmieciu!". No cóż... obsesje przyjmują różne kształty, ale żeby mężczyzna wierzył, że jest się Lukrecją? Tak jakby nie mógł fascynować się i przebierać za Cezara... Największa i niewybaczalna głupota tej książki? Końcowy dopisek "Fakty i fikcja", żeby czytelnik mógł odróżnić fikcję od faktów. Kompletny absurd i ze zgrozą czytałam te wymysły, zastanawiając się, czy aby autor sam nie pomylił fikcji z historią. Aleksander oddający się zoofilii, sodomii i kazirodztwa (ok... ostatnie zostało stosunkowo niedawno obalone, ale reszta?), Cezar aż brak słów, żeby opisać jego charakter, Lukrecja nimfomanka, oddająca się kazirodczym aktom z Cezarem i Aleksandrem (albo z obydwoma panami jednocześnie), która dodatkowo była wybitną, pozbawioną skrupułów trucicielką... no chyba jednak nie. Przeczytałam naprawdę wiele książek o Borgiach, jedne czysto historyczne, inne w formie powieści, ale ściśle nawiązujące do historii, ale nigdy w życiu nie widziałam takich głupot, które zdaniem autora stanowią fakty! Ogólnie... czasy współczesne bardzo na plus, przyjemnie się czytało, ciekawa akcja, dość zaskakujące rozwiązanie morderczej zagadki. XVI wiek? Jak wspomniałam wcześniej wypada blado i kiepsko w porównaniu z działaniami Pendragona.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dobra pozycja na lato, sensacja na dobrym poziomie

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zaiekawił mnie sam poczatek książki. Czytałem z zaciekawieniem przenosząc się do świata, w którym dziala się akcja i w jednym momencie zostałem przetransformowany do świata współczesnego. Kapitalne ujęcie i ciekawe rozwiązania połączone z faktami w dwóch czasach. Świetny kryminał.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)