Szósta apokalipsa
Rollins James

"Wymieranie jest regułą. Przetrwanie stanowi wyjątek." Carl Sagan

Podziwiam pomysłowość i kreatywność Jamesa Rollinsa, mnóstwo fantastycznych przygód przygotowuje dla sympatycznych bohaterów, oraz supertajnej organizacji zajmującej się likwidowaniem zagrożeń naukowych i technologicznych. Trzeba uruchomić wielkie pokłady wyobraźni, aby pisać tak, by każdy tom był unikalny, niepowtarzalny, oferował różnorodną mieszankę faktów i fikcji, a przy tym odwoływał się do rysów historycznych i współczesnych zdobyczy nauki. Oczywiście, chętnie zanurzamy się w takie powieści nie tylko ze względu na wciągającą fabułę, nasycenie sensacją, ale również by przez kilka godzin wczuć się w klimat niepewności i niewiadomej. Do końca nie jest też tak, że dobrze znamy już schemat przebiegu scenariusza zdarzeń, autor potrafi zaskoczyć, zaoferować nagły zwrot akcji, uśmiercić ulubioną postać lub wybiec daleko poza prawdopodobieństwo incydentów. Wszystko to powoduje, że w każdy tom serii możemy czytać jako osobny segment, choć naturalnie najintensywniej odbieramy je w połączeniu z innymi.

Także w dziesiątej odsłonie cyklu otrzymujemy pełną napięcia akcję, ale i sporo materiału do refleksji związanych z nadmierną eksploracją środowiska naturalnego przez człowieka, degradacją przyrody i zwiększaniem zanieczyszczenia. Wkraczamy też w ramy archeologii, biologii ewolucyjnej, biotechnologii, a nawet astrobiologii. W tle odzywają się idee i osiągnięcia badawcze Karola Darwina, niemieckie poszukiwania dawnego świata prowadzone w czasach drugiej wojny światowej, czy światowe sukcesy z zakresu wirusologii. Wszystko zaczyna się od przerażającej katastrofy w wojskowym kalifornijskim ośrodku badawczym, jej skutki wiążą się z całkowitą zmianą większości istot żyjących na Ziemi. W ramach ratowania świata wraz z bohaterami podróżujemy po Stanach Zjednoczonych, Brazylii i Antarktydzie, wyjątkowo nieprzyjaznym kontynencie, owianym legendami o bogach, potworach, niewyobrażalnych cudach i osobliwych skarbach. Przyznam, że z przyjemnością angażowałam się w śledzenie przeżyć bohaterów, docierałam do frapujących przyczyn zaginięcia starożytnej wiedzy, odtajniałam zapomniane przyrodnicze uniwersa, odkrywałam płonące góry i obszary bezkresnego losu. Już żałuję, że przede mną jeszcze tylko jeden z nieprzeczytanych tomów serii.

bookendorfina.pl

Lubie książki Jamesa Rollinsa tym razem muszę jednak przyznać, że jestem nieco zawiedziona.Myślałam,że nie przebrnę. Tym razem nie trzymała w napięciu jak poprzednie książki

Dziesiąty tom serii SIGMA, a dla mnie – ostatni. Tak wyszło, że przeczytałam wszystkie pozostałe, więc to na chwilę obecną moje pożegnanie z drużyną z agencji DARPA. Trochę szkoda, ale pozostaje mi mieć nadzieję, że pojawi się kolejny tom, w którym bohaterowie znów będą musieli ocalić świat od zagłady.

Motywem przewodnim tego tomu jest genetyka i niebezpieczne zabawy naukowców, których działania powodują katastrofę w pewnym ośrodku badawczym w Kalifornii. Skutkiem wydostania się wirusa może być całkowita zmiana ekosystemu na Ziemi. Oczywiście istnieje sposób na ratunek, ale nie wiadomo, czy bohaterom uda się wykonać wszystkie zadania na czas.

Czy zastanawialiście się kiedyś co stałoby się, gdyby komuś udało się odtworzyć wymarłe gatunki zwierząt? Albo nie tylko je odtworzyć, ale także udoskonalić? Inna sprawa, że należałoby się zastanowić, co naukowcy rozumieją pod pojęciem „udoskonalić”. Kiedy okazuje się, że szalonym naukowcem, pracującym nad zatrzymaniem wymierania gatunków, jest człowiek, który podobno od lat nie żyje, atmosfera robi się gęsta od domysłów.

Znów się sporo działo, chociaż dużo też było informacji typowo naukowych, ale podanych w jasny sposób. Dzięki tej wiedzy łatwiej można było zrozumieć działania agentów DARPA i dążenia naukowców znajdujących się po jasnej i ciemnej stronie mocy.

Z dużą przyjemnością podążałam za bohaterami, którzy znów musieli rozdzielić się, by zdążyć na czas i uratować świat przed totalną katastrofą. Bardzo interesujące było podziwianie stworzonego przez uważanego za nieżyjącego naukowca uniwersum, pełnego odtworzonych i podrasowanych gatunków zwierząt. Wyobraźnia autora chyba nie ma granic. Najstraszniejszą możliwą wizją chyba było to, że teoretycznie możliwe jest stworzenie wirusa, który mógłby sprawić, że człowiek cofnie się na poziomie neurologicznym do poziomu ludów pierwotnych.

Koniec powieści to, jak zwykle, wyjaśnienie wykorzystanych w książce wątków. Autor ujawnia, co było prawdą, a co fikcją, a przy okazji podaje bardzo interesujące fakty dotyczące prac nad genetyką i ewolucją gatunków.  

Zdecydowanie polecam, chociaż lepiej czytać tomy po kolei, aby oprócz samej przygody wyłapać również wątki społeczne, które są prowadzone równolegle i przechodzą do kolejnych części.