Szczęście za progiem
Manula Kalicka

Szczęście za progiem to zabawna współczesna powieść obyczajowa napisana w formie pamiętnika. Małgosia jest typową dziewczyną z prowincji, która postanawia pomóc swojemu losowi i pewnego letniego dnia opuszcza swoje rodzinne Jagniątkowo i wyrusza do Warszawy z jedną tekturową walizką. Marzy o tym, aby podbić świat. Początki pobytu w wielkim mieście są trudne, ale dziewczyna dzięki przypadkowi i odwadze, oraz determinacji, która jest jej potrzebna głównie do zdobycia pieniędzy na utrzymanie, wkrótce zaczyna piąć się po szczeblach kariery. Po drodze poznaje trochę starszego od niej, ale bardzo bogatego mężczyznę, oraz kilku wspaniałych starszych ludzi, którzy są dla niej kimś więcej niż przyjaciółmi. Czy uda jej się podbić świat? Czy przyjdzie chwila, że będzie zmuszona wrócić do rodzinnego domu? O tym dowiecie się jedynie sięgając po książkę. Powieść ta jest fascynującą i zabawną historią, w której akcja idzie dosłownie jak burza, a przygody przytrafiające się jej bohaterce powodują, że nie można oderwać się od tej lektury. Autorka w bardzo zabawny i interesujący sposób przedstawiała postaci przewijające się przez życie młodej dziewczyny, począwszy od drobnego pijaczka a kończąc na wyjątkowo sympatycznym muzyku - panu Józiu, czy też starszej pani Irenie, właścicielce mieszkania, w którym Gosia wynajmuje pokój. Początkowo trochę byłam zdezorientowana przeplatającymi się wątkami dotyczącymi niejakiego Marcela, mieszało mi to wpisy Gosi, zwłaszcza, że jej wpisy zaczęły się dwa lata wcześniej niż wątki dotyczące Marcela. Ta różnica lat właśnie mi jakoś nie pasowała do całości. Na szczęście im bliżej końca tym bardziej klarowne stawało się powiązanie tych wątków, aż efekt końcowy okazał się tak zaskakujący, że... ufff Trzeba przyznać, że autorka w tej książce wykazała się wyjątkowym poczuciem humoru, nawet opisując miejsca i ludzi o których nie można mówić z przymrużeniem oka, i tu mam na myśli wątki dotyczące patologicznego bytu rodziny pani Gęsi i jej sąsiada pijaczka. Muszę dodać, że okładka książki, którą ja dostałam do przeczytania nie do końca zachęca do sięgnięcia po tę powieść, ale już nowsze wydanie z pewnością przykuje oko niejednej czytelniczki. Oczy się śmieją na sam widok.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dobrze sie czyta mi zajela 2 godziny

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jagniątkowo, mała wieś. Przy sklepie siedzi Gosia, bardzo młoda kobieta, sącząca powoli piwo i obserwująca muchę taplającą się w rozlanym alkoholu. Dzień płynie powoli i sennie, jak każdy dzień Gosi. Nagły impuls powoduje, że dziewczyna postanawia zmienić swoje życie. Wyrusza do Warszawy na podbój świata. Znajduje nocleg w melinie, a pracę w peep-show. Może to nie jest szczyt marzeń, ale Gosia jest ambitna i pracowita, potrafi wykorzystać każdą nadarzającą się okazję. Kiedy ma już dość niekończących się imprez odbywających się za ścianą jej pokoju, przypadkowo znajduje swoją przystań w domu zamieszkanym przez kilkoro starszych osób. To właśnie dzięki tym ludziom odnajdzie spokój, poczuje co to znaczy wspierająca rodzina. Właśnie za sprawą mieszkańców z ulicy Mokotowskiej pokocha muzykę klasyczną, rozwinie się literacko, wybierze swoją drogę życiową oraz dowie się, jak postępować z mężczyznami. Jest i współczesny książę w lśniącej zbroi, ten, który ma być szczęściem Gosi i miłością życia. Typowy biznesmen, ,,siedzący na pieniądzach", któremu wydaje się, że może wszystko chcieć, może wszystko mieć, a zdobycie jest tylko kwestią ceny. I kiedy pewnego dnia zauważa Gosię z Jagniątkowa, robi wszystko, żeby była jego. Ta właśnie niepozorna dziewczyna ze wsi staje się obsesją Marcela, kimś więcej, niż kolejną dziewczyną do łóżka. Postać Gosi Manula Kalicka skreśliła bardzo ciekawie. Jest obdarzona niesamowitym humorem, lekko kpiarskim, trochę prześmiewczym, czasem złośliwym, szczególnie w stosunku do siebie samej i swoich braków w obyciu z tzw ,,wielkim światem", czasem naiwnym, ale i bardzo inteligentnym, czyli tak, jak najbardziej lubię. Urzekające postacie drugoplanowe, czyli panie Irena, Józia i Helenka oraz lekko roztargniony, może i szalony, za to prawdziwy miłośnik muzyki klasycznej pan Józio, to hołd oddany wiedzy i doświadczeniu ludzi starszych, którzy nie jedno w życiu widzieli, nie jedno przeżyli. Książka, choć wydana pierwszy raz dziewięć lat temu, jak dla mnie nie straciła na świeżości czy przekazie. Mimo prostego języka, a może właśnie dzięki niemu, Manula Kalicka udowadnia prawdę jak najbardziej oczywistą, że tylko ludzie ambitni i pracowici, jednocześnie pamiętający o swoich korzeniach, są w stanie czegoś w życiu dokonać, są w stanie walczyć o swoje szczęście. Czy je odnajdą i co nim będzie, to już jest zupełnie inna historia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka jest nudna, nie rozbawiła mnie i żałuję, że poświęciłam czas na jej czytanie. Było to moje drugie nieudane spotkanie z tą autorką i po więcej jej powieści na pewno już nie sięgnę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Absolutnie nie takiej historii spodziewałam się po pani Kalickiej, ale czemu nie! Gosia przyjeżdża do Warszawy podbić świat. Młoda dziewczyna, po szkole handlowej, z biednej wsi i biednej rodziny, rusza na podbój Wielkiego Świata. Ten Świat okazuje się nie taki piękny jak na początku się wydawało.... To opowieść w stylu Kopciuszka z przymrużeniem oka. To opowieść o trudach życia, o marzeniach, o dobrych ludziach, o szansach losu.... Polecam :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jest to ciekawa powieść pod wieloma względami.
Po pierwsze: pokazuje i jednocześnie łamie stereotypy. Oto bowiem mamy główną bohaterkę, młodą dziewczynę z ubogiej wsi, gdzie jak to się mówi potocznie "diabeł ogonem zawraca". Sącząc samotnie piwo postanawia zmienić swoje życie i wyruszyć do Warszawy. Jaka przyszłość czeka w wielkim mieście dziewczynę bez znajomości, bez grosza przy duszy, bez konkretnego wykształcenia? Mieszkanie w melinie, praca w podrzędnym peep-show, brud, smród i ubóstwo, swojskie klimaty, prawie jak w rodzinnym Jagniątkowie. Ale nic bardziej mylnego. Małgosia to bardzo ambitna i myśląca dziewczyna. Szybko zmienia mieszkanie na luksusowe. Wprawdzie z czwórką dziarskich staruszków, przy tym bardzo życzliwych i przychylnych, ale zastępujących jej rodzinę i będących prawdziwym oparciem.
Po drugie: powieść ta to przekrój polskiego społeczeństwa, w którym możemy się przeglądać, jak w krzywym zwierciadle.
Po trzecie: ciekawy sposób narracji, biegnącej dwutorowo w pierwszej osobie, przy czym mamy dwóch narratorów: Małgosię i Marcelego. Dwie przeplatające się historie, z pozoru nie mające ze sobą nic wspólnego, ale tylko do czasu.
"Szczęście za progiem" to ciekawa powieść, którą warto przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)