Wyprawa czarownic
Terry Pratchett

Widziałam, że któryś z czytelników porównał cykl o wiedźmach Pratchetta do książek Pilipiuka o Wędrowyczu. Myślałam o tym podczas lektury i muszę przyznać, że faktycznie coś w tym jest, to podobny rodzaj humoru, w którym proste myślenie zderza się z zawiłościami świata. Tylko tak jak polski autor jest dla mnie totalnie niestrawny, tak sir Terry daje radę.

Bardzo podobały mi się wszelkie nawiązania do baśni, a to na tym w zasadzie "Wyprawa czarownic" się opiera. Zła siostra Babci postanowiła całą rzeczywistość dookoła siebie ułożyć wedle własnego scenariusza, dlatego nasze trzy bohaterki co rusz wpadają "do innej bajki" i muszą ją w jakiś sposób popsuć, żeby pokrzyżować plany Lilith. Fajne było zgadywanie, gdzie tym razem trafią Babcia, Niania i Magrat.

Gdybym miała komuś polecić jedną książkę o wiedźmach ze Świata Dysku, najpewniej wybrałabym właśnie ten tytuł.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na Dysku żyją czarownice, które czasem stają się dobrymi wróżkami, a czasem złymi wiedźmami. Ważne jest, by zachować między nimi równowagę i nie dać się zdominować złu. Zwłaszcza gdy dobra wróżka umiera i przekazuje swoją różdżkę, wraz z podopieczną, młodej i niedoświadczonej Magrat, która na szczęście ma do pomocy dwie zdecydowane i bywałe w świecie czarownice: babcię Weatherwax i nianię Ogg. I tak wszystkie trzy wyruszają w podróż do Genoi, by uniemożliwić knowania wiedźmy i nie dopuścić do małżeństwa jak z opowieści. Bo opowieści są tu kluczową sprawą: one się dzieją, gdy ktoś im pomaga. Świetna podróż i doskonałe jej zakończenie. Trzy czarownice w swej najlepszej formie, bawią i uczą, pokazują, jak wiele można zdziałać samym rozumem i dzięki znajomości natury ludzkiej, no i wcale nie muszą rzucać czarów, by dopiąć swego. Nawet gdy jest to partia w Okalecz Pana Cebulę z szulerami, zresztą znaczonymi kartami. Tylko potem trzeba mieć sprawne miotły, by szybko zmienić miejsce pobytu. ,,Wyprawa czarownic" to tom o tym, co kryje się pod powierzchnią pozorów, o mechanizmach tworzenia historii, to znaczy baśni, i szarych eminencjach, które pociągają za sznurki i nie afiszują się z tym. To również mnogość motywów ze znanych bajek, twórczo przetrawionych i zabawnie opisanych. Jak zwykle spora dawka humoru.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzy wiedźmy wyruszają z misją ratunkową. Wysłane przez wróżkę chrzestną mają nie dopuścić, by pewna młoda dama poślubiła księcia. Może to trochę nietypowe, ale "szczęśliwe zakończenia" na siłę, dla niewielu są naprawdę szczęśliwe. Książka pozwala spojrzeć z dystansem na problem uszczęśliwiania ludzi niezależnie od ich woli tylko po to, żeby pokazać jakimi to jesteśmy dobrymi ludźmi. Nie z Babcią Weatherwax takie numery...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pratchetta można albo kochać albo nienawidzić. No może trochę za mocno to powiedziane ale racja w tym jest. A to dlatego, że ma dość specyficzne poczucie humoru, które nie każdego może bawić. Dla mnie to chyba najlepszy z tomów, które do tej pory przeczytałam. I powróciły moje ulubione wiedźmy z Babcią Weatherwax na czele. Co by było gdyby jedna z nich została wróżką chrzestną? No cóż, ten pech spotyka Magrat, która nie może dopuścić by pewna uboga dziewczyna poślubiła księcia. Oczywiście ma do pomocy Babcię Weatherwax i Nianię Ogg. Co w sumie nie obiecuje nic dobrego. 

W tym tomie mamy dużo czarnego humoru, długą podróż, naukę gry w karty, dość ciekawe podejście do baśni i trochę 

voodoo. Muszę przyznać, że się setnie ubawiłam.  

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka w świetny, dowcipny, typowy dla Mistrza Pratchetta sposób nawiązująca do losu istot, które są protagonistami i antagonistami bajek oraz baśni. Uwydatnia absurdy, śmieszy, ale i skłania do refleksji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Magrat, niania Ogg i babcia wyruszają do Genoi by uratować ksieżniczkę przez poślubieniem księcia. Zerkając w lustra babcia widzi twarz znaną, ale nie jej własną. Wie, że czeka ją zmierzyć się z najtrudniejszym przeciwnikiem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)