Strefa Mroku: Jedenastu Apostołów Grozy
Antologia

Ze zbiorami opowiadań, zwłaszcza wielu autorów, różnie bywa. Można trafić na zupełny knot, można odnaleźć perły. Zanim zalicytowałem na bazarku poradziłem się Sebastiana Sokołowskiego - po lekturze w pełni zgadzam się z Nim, że warto było. Zbiorek, będący dodatkiem do pisma Click Fantasy, to dokonany przez redaktora Jacka Piekarę wybór opowiadań zgłębiających mrok ukryty w człowieku. Dostajemy grozę bez nadmiernej ekstremy, nie ma tu gore czy bizarro. Kilku bardzo znanych autorów, kilku nieco mniej. Skąd więc moje wahanie? Pierwsze rzucające się w oczy nazwisko - Andrzej Sapkowski. Mam do niego lekki uraz po cyklu wiedźmińskim, pogłębiony niektórymi zachowaniami i wypowiedziami Autora. Z rezerwą podszedłem do otwierającego opowiadania "Złote popołudnie", będącego wariacją na temat Alicji w Krainie Czarów. Ciekawą, oryginalną, zabawną nawet - ale pobrzmiewającą echami buty piszącego. Drugim słabszym punktem zbioru okazało się dla mnie opowiadanie Grażyny Lasoń-Kochańskiej - zupełnie nie podeszło mi treściowo, chociaż pomysł nie był zupełnie zły; poza tym - mimo że krótkie - czytało się nieco żmudnie. To w zasadzie wszystko, do czego mógłbym się przyczepić w tym zbiorze - bo pozostałe opowiadania iskrzą fantazją, grozą, wybuchają pomysłami. Dukaj w "Gotyku" prawdziwie barokowym opisem przedstawia spisek i kabalistyczną legendę obleczoną w stal. Kucharski przez tajemniczą figurkę pozwala uciemiężonej żonie walczyć o godność - bardzo duszny klimat opresji. Pacyński - zmarły kilka lat po ukazaniu się tego zbioru - popkulturowo bawi i straszy opowieścią o Świętach. I tylko reniferów żal. Piekara przenosi mordercę między wymiarami w alternatywne rzeczywistości, tylko czy znajdzie to, czego szuka? Pilipiuk w krótkiej odsłonie pozwala Wędrowyczowi zmierzyć się ze Śmiercią Rzymowski - wg mnie jedno z ciekawszych w zbiorze - bardzo plastycznie oddany klimat zapadłego amerykańskiego miasteczka, gdzie nigdy nic się nie dzieje... do czasu. Lawina zdarzeń, ale i zmian stosunków międzyludzkich sprawi, że tytułowy diabeł powie "dobranoc". Studniarek - psychologiczne studium aktorstwa, dobry pomysł i przerażający finał Ziemiański i czarownica, która zaopiekowała się przeklętym pechowcem - mój numer trzy w zbiorze. Nieco szalona historia budząca potworne moce. Ziemkiewicz - mój numer dwa, bardzo mocny, śmieszno-straszny akcent zamykający zbiór. RAZ pisze ironicznie, w swoiście zgryźliwym tonie, wplata rzeczywiste wydarzenia i zjawiska, komentuje problemy społeczno-polityczne, tym razem podnosząc wykonanie do dość wysokiej instancji. Klątwy rzucane na niegodziwców są przecież sprawiedliwe, czyż nie? Po rozwinięciu problemu już tak nie do końca. I co do tego ma socjalistyczna redystrybucja środków? Na koniec świetny dialog z tytułowym akwizytorem - i prezesem. Jeśli znajdziecie go na targu, bazarku, w antykwariacie czy bibliotece - warto sięgnąć po zbiór choćby dla tych trzech opowiadań.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jedenaście opowiadań wielu znanych i mniej znanych autorów. Dla każdego coś dobrego. Mnie zaskoczył nieznany mi dotąd Damian Kucharski opowiadaniem "Zielone Pola Avalonu" o przemocy domowej z ciekawym zakończeniem i Jerzy Rzymowski "Gdzie diabeł mówi dobranoc" - naprawdę wciągająca fabuła, oraz Rafał Ziemkiewicz z opowiadaniem "Akwizytor". Do tych pisarzy z chęcią powrócę. Styl trzymają także Pilipiuk, Ziemiański i Piekara. Może nie wszystko każdemu przypadnie do gustu ale szczerze polecam. Godne uwagi każdego fana fantastyki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Osobiście - zakochałam się w opowiadaniu Pilipiuka. Było chyba najkrótsze, ale najlepsze! Jeżeli chcecie wiedzieć, jak załatwić kostuchę, polecam ? Może oczekiwałam czegoś więcej zwłaszcza po Sapkowskim. Autor Wiedźmina tym razem skupił się na mrocznej wersji Alicji w Krainie Czarów. Przyznam, że to ciekawa odmiana, polubiłam zwłaszcza humor kota! Mój ulubiony fragment to ten, gdy opowiada o tym, że koty mają dziewięć żyć. Ach, no i jeszcze Marcowy Zając-erotoman! Nie czytałam nigdy żadnej książki Piekary, aczkolwiek zastanawiałam się nad nimi. Przyznam, że po tym opowiadaniu na pewno sięgnę! Piękna i Bestia - niech nie zmyli was tytuł, nie ma to nic wspólnego ze znaną bajką. Opowiadanie Siostra Czasu zdecydowanie skłania do refleksji nad sensem życia i śmiercią. Przyznam, że nie słyszałam nigdy o jego autorce, ale jest to jedyne opowiadanie kobiety w tej antologii i naprawdę mi się podobało. Gotyk i Opowieść Wigilijną zaliczam raczej do tych, które najmniej mi się podobały. Szczerze to nawet nie bardzo pamiętam, o czym był Gotyk, a Opowieść jakoś nie przypadła mi do gustu. Studniarek napisał krótko, ale o prawdziwej naturze ludzi - lubimy grać kogoś, kim nie jesteśmy i czasem za bardzo wczuwamy się w rolę... Ziemiański oczarował mnie opowieścią o Czarownicach. Poruszył mnie zwłaszcza fragment, w którym główny bohater chce zaprowadzić Maryshę do ubikacji. Wiem, głupio to brzmi, ale zrozumiecie, jak przeczytacie. Akwizytor wymagał trochę myślenia, aby nadążyć, ale ostatecznie nie wypadł źle. Przypomniał mi się nawet cytat z Avengersów (nie pytajcie tylko czemu!): You were made to be ruled.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Najbardziej przypadło mi do gustu opowiadanie "Gdzie diabeł mówi dobranoc". W spokojnym miasteczku pojawia sie fotograf i ksiądz podczas nedzielnego kazania przybija sobie gwoździem dłoń, bita zastraszona kobieta okrutnie morduje swojego męża. Mieszkańcy oskarżaja o wszystko fotografa, twierdzac że sprowadził na nich nieszcześcia. Natomiast czytajac "Zielone pola Avalonu" po raz kolejny ucieszyłam sie że nie mam meża:P Kakbym miała trafic na takiego...&!%&.. jak główna bohaterka... Na szczęście facet dostaje na koniec to na co zasłużył:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Szczerze mówiąc to trochę się zawiodłam, bo niby znani autorzy, niby jedni z ulubionych, ale np. opowiadanie Pilipiuka pozostawiło straszny niedosyt.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetny zbiór, zawierający bardzo dobre i zróżnicowane opowiadania czołowych polskich fantastów

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Każdy autor inny, każda opowieść inna. Nie każda mi się podobała, niektóre były świetne. Daję wysoką ocenę dla redaktora, bo stworzył dobry przegląd stylów różnych autorów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

“Strefa Mroku” miała być z założenia antologią opowiadań grozy. Jacek Piekara namówił ciekawe grono pisarzy z Sapkowskim, Dukajem, Pilipiukiem i Ziemiańskim na czele. Poziom jest różny, ale to nie on jest największym mankamentem książki. Ja wiem, że groza przyjmuje różne oblicza, jednak w tych 11 opowiadaniach jest jej jak na lekarstwo. Za wspólny mianownik (od biedy) można potraktować próbę analizy mrocznych zakamarków ludzkiej duszy. Grozą jednak można w tym przypadku (uznaniowo) nazwać albo dobór opowiadań, albo wybór tytułu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)