Słowo i miecz
Witold Jabłoński

Fabuła "Słowa i miecza" osnuta jest wokół osoby Miecława, wojewody mazowieckiego, księcia z rodu Liwów, i jego matki Dziewanny, zwanej potem Żywią, wyznawczyni dawnej wiary, która wychowała syna w poszanowaniu dziedzictwa i zaszczepiła pragnienie powrotu religii słowiańskich przodków. Historia, opowiedziana z punktu widzenia starej wiary, zyskuje nowy wymiar, pełniejszy i inspirujący do samodzielnych poszukiwań, do zgłębienia tego, co przez wieki trwało w zapomnieniu. I do zachowania dystansu do prawd głoszonych z całym przekonaniem jako jedynie słuszne, bo ,,Każda wiara ma swoich magów i swoje demony." [s. 230]. Witold Jabłoński wykorzystał potencjał, tkwiący w walce o korzenie, jaką podejmował co jakiś czas Lud Słowa, w "Słowie i mieczu", pierwszej części cyklu o wiele mówiącym tytule "Słowiańska apokalipsa", urozmaicając akcję o liczne odniesienia historyczne i naleciałości współczesne. Położenie głównego akcentu na próby utrzymania zwyczajów i wierzeń, na niepoddawanie się nowinkom napływającym wraz z głosicielami nowej religii, rzuca zupełnie nowe światło na historię tamtych lat i pokonaną kulturę, w pewnym zakresie na zawsze utraconą. W cień odeszły ze świadomości ludzi Jawia i Nawia, liczni bogowie i demony, kapłanki i guślarze, odprawiający malownicze, choć czasem krwawe obrzędy - cały ten niezwykle bogaty świat wierzeń, regulujących życie Ludu Słowa. Na szczęście do dyspozycji pozostaje też wyobraźnia Autora, który potrafi twórczo wykorzystać dostępne źródła, pięknie i z talentem opisując mitologię naszych przodków w powieści pełnej życia, emocji i prawdopodobnych zdarzeń, mimo towarzyszących im fantastycznych stworzeń.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)