Silos (#1)
Hugh Howey

„Silos” przenosi nas do postapokaliptycznego świata, w którym po skażeniu resztka ludzkości zamieszkuje ogromną, wielopoziomową podziemną konstrukcję. Na powierzchni nie da się żyć, a to zmusza ludzi do życia w silosie, bez informacji, skąd się tam wzięli ani dlaczego świat na zewnątrz stał się zabójczy. Codzienne życie mieszkańców opiera się na kłamstwach, tajemnicach i ścisłych regułach, których muszą przestrzegać, a najwyższą karą za ich złamanie jest wyjście na zewnątrz, co oznacza pewną śmierć. Juliette, mechanik z najniższych poziomów silosu, niespodziewanie zostaje mianowana na szeryfa po tajemniczym odejściu jej poprzednika. Juliette jest postacią niezwykle charyzmatyczną i zdeterminowaną, gotową na wszystko, aby odkryć prawdę o swoim świecie. Jej niebezpieczna podróż prowadzi ją przez różne poziomy silosu, gdzie napotyka na ślady spisku, który może zagrażać całej społeczności.

Howey genialnie buduje w powieści atmosferę klaustrofobii i niepewności, przedstawiając zamknięte społeczeństwo żyjące w ciągłym strachu przed światem zewnętrznym. Silos jest miejscem, w którym każdy ruch jest kontrolowany, tajemnice są częścią codziennego życia, a każde odstępstwo od normy może mieć poważne konsekwencje. Świat ten jest pełen niejasności i niedomówień. Autor umiejętnie przedstawia dynamikę wspomnianego społeczeństwa. Każdy odgrywa w nim jakąś rolę. Postacie są doskonale wykreowane, a każda z nich wnosi coś unikalnego do fabuły. Juliette wyróżnia się swoją odwagą i determinacją w dążeniu do prawdy, co prowadzi do napięć i dramatycznych zwrotów akcji. Ale także inni bohaterowie, zarówno główni, jak i drugoplanowi, mają w powieści swoje momenty. Nawet postaci o bardziej mrocznej naturze są ukazane w sposób, który pozwala zrozumieć ich motywacje. To sprawia, że czytelnik z łatwością może wczuć się w sytuację bohaterów, poczuć ich rozterki i zrozumieć rozgrywające się w ich w głowach dramaty, a także może się z nimi identyfikować.

 
Fabuła powieści rozwija się powoli, ale konsekwentnie, odsłaniając kolejne warstwy tajemnic i spisków. Howey doskonale buduje napięcie, wprowadzając nas stopniowo w coraz głębsze zakamarki silosu i odkrywając coraz mroczniejsze sekrety. Pomimo wolniejszego tempa narracji, powieść trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, nie pozwalając na chwilę wytchnienia. Każdy element stworzonej przez Howeya układanki jest starannie przemyślany, co sprawia, że ta historia oprócz tego, że wciąga i intryguje, jest spójna i logiczna. Jednym z najmocniejszych aspektów powieści jest jej społeczno-polityczne tło. Autor zręcznie wplata w fabułę odniesienia do współczesnych problemów, poruszając między innymi takie tematy jak manipulacja, kontrola społeczna, zniewolenie czy terror. To sprawia, że powieść staje się również refleksją nad kondycją naszego społeczeństwa. Jest to również opowieść o wolności i dążeniu do prawdy, o odwadze i determinacji, ale też o nadziei na lepsze jutro, mimo przeciwności losu.

Stworzony przez Howeya świat jest jednocześnie fascynujący i przerażający. Zamazują się nim granice między dobrem a złem. Autor rysuje surową, straszną i na tyle realistyczną wizję przyszłości, że zaczynamy się zastanawiać, czy właśnie taka przyszłość nas czeka. To poruszająca, intrygująca opowieść, która angażuje emocjonalnie, oferując czytelnikowi zarówno rozrywkę, jak i materiał do głębszych przemyśleń. Warto ją poznać, polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zaskakująco dobra powieść. Podchodziłam do niej dość sceptycznie, bo powieści postapokaliptycznych obecnie powstaje cała masa. Już od pierwszych stron całkowicie wciągnęłam się w świat przyszłości wykreowany przez Howeya. Książka podzielona na kilka części, w których stopniowo przed czytelnikiem odsłania się przerażająca rzeczywistość. Ludzie zamieszkują wielopoziomowe silosy, żyjąc według ustalonych zasad, a ci którzy się do nich nie dostosują, zostają czyścicielami. W specjalnych kombinezonach wysyłani są na powierzchnię, gdzie wkrótce giną. Plusy: + Styl autora i sposób prowadzenia akcji. Od książki nie sposób się oderwać, a wizja takiej przyszłości do mnie przemawia. + Sekrety, tajemnicze zgony, dziwne układy. Kolejne ich odkrywanie jest doskonałą rozrywką. + Główna bohaterka, jej siła walki i niepoddawanie się nawet w najtrudniejszych sytuacjach. + Zakończenie, które zachęca do sięgnięcia po następny tom. Minusy: - Literówki! - Śmierć bohaterów, których od razu polubiłam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieści postapokaliptyczne mnożą się jak grzyby po deszczu. Tym razem na warsztat coraz bardziej powszechną dystopię wziął Hugh Howey. "Silos" to pierwsza część... i przyznam, że jest całkiem nieźle. Owszem, to wszystko już było w "Igrzyskach Śmierci", "Przędzy" tudzież "Więźniu Labiryntu" z tą jednak różnicą, że "Silos" czyta się bardziej jako lekturę dla dorosłego czytelnika, aniżeli nastolatka, no ale może się mylę. Dobre czytadło, ale bez rewelacji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wszystkich autorów, którzy tak jak Hugh Howey są zainteresowani self-publishingiem, czyli możliwością samodzielnego wydania własnych prac, zapraszamy do sprawdzenia naszego portalu www.wydacksiazke.pl. Przetestuj system, w którym możesz samodzielnie zaprojektować i opublikować własną książkę. Po więcej informacji na temat self-publishingu zapraszamy na www.blog.wydacksiazke.pl Pozdrawiamy, WydacKsiazke.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"To był czysty śmiech młodości, radość dusz, które jeszcze nie do końca pojęły, gdzie tak naprawdę żyją, które nie odczuły naporu otaczających ich ze wszystkich stron ziemi, które nie myślały o tym, że są tutaj pogrzebane, a tylko, że po prostu żyją." Witajcie w Silosie, miejscu, o którym z pewnością sam Bóg zapomniał, gdzie ludzie żyją zgodnie z zasadami, nakazami i zakazami obowiązującymi od czasów, kiedy to świat zewnętrzny, który dotąd znaliście i być może kochaliście, przestał istnieć. Piękne niebieskie niebo zakryły ciężkie, brudnoszare kłębowiska chmur, natomiast Ziemia stała się jednym wielkim pustkowiem, po którym szaleją wiatry niosące z sobą trujący oddech Śmierci. Rozgośćcie się, bowiem stąd nie ma drogi ucieczki. Od teraz to Wasz jedyny dom. I broń Boże nie ośmielajcie się myśleć, że może tam na zewnątrz istnieje szansa przeżycia, że kiedyś dane Wam będzie opuścić te zimne metalowe ściany otaczające Was z każdej strony. Choć nie, myśleć, to jeszcze ewentualnie możecie, w ciszy, skrytości własnego ducha. Nie ważcie się tylko wypowiadać tych rozważań na głos, zwłaszcza w obecności innych, nie zadawajcie żadnych pytań, bo znajdziecie się na zewnątrz szybciej, niż byście tego chcieli i spojrzycie prosto w ślepia bezlitosnej Śmierci... Zacznijcie przywykać do tego, że tu nie ma miejsca na marzenia czy optymizm, że na każdym kroku trzeba pilnować się, aby nie wypowiedzieć na głos czegoś, co jest niewłaściwe, zakazane. Pogódźcie się z sytuacją i zacznijcie robić, co do Was należy. Jeśli los będzie dla Was łaskawy, znajdziecie sobie legalnego partnera, a gdy dopisze Wam szczęście, drogą loterii wygracie szansę na posiadanie potomka. Jeśli tylko podporządkujecie się panującym zasadom, to kto wie, może uda się Wam dożyć późnej starości... Jednak nie od dziś wiadomo, że nad wszystkimi nie da się zapanować. To po prostu niemożliwe. Nie każdego da się okiełznać i zmusić do ślepego posłuszeństwa. Im więcej zakazów, tym rodzi się więcej pytań, na które chciałoby się poznać satysfakcjonujące odpowiedzi. Ludzie z natury są ciekawscy i lubią wtykać paluchy między drzwi, aby przekonać się, czy to faktycznie boli. Jedną z takich osób jest Juliette, która jeszcze do niedawna zaharowywała się w głębinach silosu pracując w Maszynowni, gdzie wraz z resztą tutejszych mieszkańców, których traktowała jak własną rodzinę, dbała o to, by nie było przerw w dostawach prądu. Jednakże teraz znalazła się na samym szczycie tej ludzkiej piramidy, gdyż ci z Góry postanowili powierzyć jej niedawno zwolnione stanowisko szeryfa. Zadecydowały o tym cechy jej charakteru, a w zasadzie cała jej postawa. Jules (bo tak woli, by do niej mówiono) jest zarazem dyplomatyczna, ale i twarda. Jak to mówią, ma głowę na karku. Jest zapalczywa i pewna siebie, a do tego uważna - potrafi dostrzegać szczegóły, których inni mogli by nie zauważyć. Udowodniła to pomagając byłemu szeryfowi rozwiązać pewną sprawę sprzed kilku lat. Dlatego też uznano, że w sam raz nadaje się do tego, aby stać się nowym szeryfem - osobą, która będzie pilnowała tego, by przestrzegano wszelkich zasad obowiązujących w silosie. Jules ma jednak jedną wadę, dość poważną - jest ciekawska. Nie może zrozumieć, dlaczego jej poprzednik, człowiek, który cieszył się uznaniem i szacunkiem mieszkańców silosu, zdecydował się wyjść na zewnątrz, gdzie spotkała go śmierć. Co skłoniło go do podjęcia tak rozpaczliwej decyzji? Świadoma tego, że za wtykanie nosa w nie swoje sprawy i zadawanie niezręcznych pytań grozi jej dołączenie do Czyścicieli, Jules postanawia zrobić wszystko, aby poznać odpowiedź na dręczące ją pytanie... czytaj dalej: http://magicznyswiatksiazki.pl/silos-hugh-howey-recenzja-502/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To nietypowa sytuacja, gdy serial ciągnie się dużo dłużej od książki. Pierwszy niestety obejrzałem serial, tzn. pierwszy sezon. Serial wydawał się naprawdę spoko, jednak oryginał okazał się o wiele lepszy. Akcja idzie szybciej, brak tu niepotrzebnych wątków z serialu. Nie ma tu niepotrzebnych dywagacji i rozprawek bez sensu. Bardzo przyjemna lektura. Serialu nie polecam, książkę jak najbardziej. Pełna opinia jak zwykle po ostatnim tomie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jules jest pracowitą mechaniczką w silosie. Silos jest miejscem, w którym mieszka od urodzenia - tak jak wcześniej jej rodzice i dziadkowie. Szczelna budowla, składająca się z dziesiątek pięter jest swego rodzaju państwem, w którym każdy ma przydzielone miejsce pracy - przeważnie dziedziczone po jednym z rodziców a liczba narodzin jest kontrolowana i regulowana. Miejscem tym rządzą szczególne prawa, których zadaniem jest niedopuszczenie do buntu. Nikt jednak nie ma obowiązku pozostania w silosie - można go opuścić na własne życzenie bądź można zostać wygnanym za karę. Problem polega na tym, że powietrze na zewnątrz jest skażone i każdy, kto opuszcza budowlę - mimo ubrania się w specjalny skafander - bardzo szybko umiera. Jules pewnego dnia zostaje poproszona o objęcie stanowiska szeryfa. Jest to decyzja, która pociąga za sobą szereg nieodwracalnych zmian. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)