Sępy
Robert Cichowlas, Jacek M. Rostocki

Opinia 5 Zbiory opowiadań nie są moim ulubionym typem lektury, zdecydowanie bardziej wolę teksty dużo dłuższe lub te zawarte w wielu tomach. Uważam, że aby należycie wczuć się w ideę czyjegoś pomysłu, trzeba spędzić z bohaterami przynajmniej setki stron. Będąc w wieku końca podstawówki - początku gimnazjum, udawałam się na dział fantastyki i wybierałam bez sprawdzania tylnej części okładki te książki, które były najgrubsze lub ewentualnie - te stanowiące dłuższą serię, nie chcąc, by przygoda z daną pozycją skończyła się zbyt szybko. Sępy były jedną z tych książek, do których podeszłam z zupełnie otwartym umysłem. Brak charakteryzujących ten zbiór opowiadań opisów na okładce sprawił, że poczułam się jak mała dziewczynka, sięgająca po nową tajemnicę i na początkunie zdawałam sobie sprawy, iż nie zawiera on jednej powieści. Zatem mało efektowne próby łączenia wątków pierwszych dwóch, trzech rozdziałów okazały się całkowitą porażką. Kiedy jednak, po zakończeniu trzeciej części zrozumiałam, że treść dotyczy wielu historii, jeszcze nie straciłam zainteresowania resztą książki. Gdyż, mimo że zdecydowanie preferuję dłuższe formy literackie, kiedyś trafiłam na naprawdę przyjemny zbiór opowiadań fantastycznych, będący podsumowaniem pewnego konkursu i zebrany w formie jednego tomu nazwanego Białe szepty. Antologia opowiadań fantastycznych. Jednakże, w przeciwieństwie do tej pozycji, Sępy zaprezentowały się zdecydowanie poniżej moich oczekiwań. Może doprowadził do tego kontrast między ostatnio czytanym, niesamowitym Rokiem Szczura, a może śmieszność dość nieudanych prób wprowadzenia klimatu grozy. Na obronę wspomnianej pozycji mogę powiedzieć, że uważam klimat grozy za jeden z najtrudniejszych do utrzymania w trakcie akcji. O ile czytając, bardzo łatwo można wyobrazić sobie uczucie radości, czy wyczuć się w dialogi/flirt danych postaci, to niestety strach jest zdecydowanie trudniejszy do wywołania u czytelnika. Z przykrością przyznaję, że próby panów Roberta Cichowlasa i Jacka M. Rostockiego zamiast grozy, wzbudziły we mnie raczej politowanie. Niemniej jednak, część opowiadań zawierała w sobie zalążki dobrych pomysłów. Najbardziej chyba przypadło mi do gustu jedno z pierwszych, jeśli nie pierwsze opowiadanie dotyczące tajemniczego balu i jeszcze bardziej tajemniczej starszej pani. Z pozoru błache wydarzenia spowodowały dość ciekawe odczucie strachu opartego na tym, że rzeczywistość wymyka się spod kontroli. Z kolei najgorszym fragmentem, o fabule nie zawierającej właściwie żadnego nowego pomysłu był wątek pisarza i grupy prosto z piekła. Moim zdaniem - kompletna porażka. Zazwyczaj na końcu umieszczane jest najlepsze opowiadanie, w tym wypadku, cóż, było ono tym budzącym największe obrzydzenie, ale i zdecydowanie jedynym przebłyskiem obiecującego stylu pisarskiego. Reszta nie wspomnianych wyżej rozdziałów raczej nie pozostawia większego wrażenia, nie przykuwając ani pozytywnej ani negatywnej uwagi. Rzeczą, która mnie bardzo zaskoczyła, jest zgranie autorów. Podczas czytania, ciężko powiedzieć, który rozdział należy do tego bardziej doświadczonego. Podsumowując, Sępy są raczej mało oryginalną pozycją z pogranicza dark fantasy i horroru, jeszcze nie tak rozczarowującą, by uznać ją za stratę czasu, chociaż również nie przekonującą, by kiedykolwiek sięgnąć po nią ponownie. Nie odradzam, ale i nie polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Brzmi interesująco

(Kliknij aby rozwinąć opinię)