Scarlett
Barbara Baraldi

Po nieoczekiwanej przeprowadzce z rodzinnej Cremony do Sieny, szesnastoletnia Scarlett czuje się samotna i zagubiona. Na szczęście już niebawem w nowej szkole poznaje troje przyjaciół : Caterinę, Genzianę i Umberto, który od pierwszej chwili jest nią oczarowany. Okazywane przez niego zainteresowanie powoduje serię konfliktów między Scarlett a zakochaną w chłopaku Cateriną. Do tego dochodzą nieustanne kłótnie dziewczyny z matką. Wszystko zmienia się w dniu, w którym Scarlett wybiera się na szkolny koncert zespołu Dead Stones. Przystojny basista, Mikael, od razu przyciąga jej uwagę i dziewczyna nie może przestać o nim myśleć. Niebawem, zaczyna spotykać go na szkolnych korytarzach i w magazynku, gdzie chłopak opiekuje się małym kotkiem. Zaczyna ich łączyć głębsze uczucie. Tymczasem bibliotekarz Edoardo, przyjaciel Scarlett umiera w dziwnych okolicznościach. Dziewczyna jest załamana, ale postanawia poznać przyczynę jego śmierci. Jak to się dla niej skończy ? I kim tak naprawdę jest Mikael ? Na te i inne pytania czytelnik musi sam znaleźć odpowiedź. Przyznam, że książka nie wywarła na mnie dobrego wrażenia. Narracja jest chaotyczna i urywana, dużo jest niedopowiedzeń, tak jakby autorka chciała zostawić wyobraźni czytelnika pole do popisu. Króciutkie rozdziały, nie łączące się ze sobą spójnie, nie przechodzące jeden w drugi oraz oszczędność opisów wywoływały we mnie lekką frustrację. Styl pisarki jest niezwykle lakoniczny, dominują zdania pojedyncze, dialogi i refleksje bohaterki są zadziwiająco krótkie. Akcja powieści toczy się niespiesznie, dopiero pod koniec nabiera tempa, ale nawet wtedy nie jest to specjalnie wyczuwalne z powodu oszczędności w słowach. Bohaterowie również nie wyróżniają się niczym szczególnym, bez pogłębienia psychologicznego wydają się być eteryczni i odrealnieni. Ogólnie rzecz biorąc, fabuła sprawia osobliwe wrażenie ulotności, bohaterowie pojawiają się na chwilę i zaraz znikają jak kamfora, nieuchwytne sceny zmieniają się nagle i niespodziewanie jak w marzeniu sennym, zupełnie jakby się rozpływały. Nie jestem pewna, czy mogę polecić tę książkę, najrozsądniej będzie jeśli zostawię wybór czytelnikom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kiedyś w końcu musiał nastać ten dzień, w którym napiszę recenzję nie do końca pozytywną. Ta lektura była dla mnie drogą przez mękę. Książkę przeczytałam w marcu, a dopiero dzisiaj zebrałam się w sobie i postanowiłam napisać opinię.

 

Główną bohaterką powieści jest Scarlett. Szesnastolatka wraz z rodziną przeprowadziła się ze swojego dotychczasowego miejsca zamieszkania, tym samym zmuszona była pozostawić swoich przyjaciół i kiełkującą miłość. Zaczyna życie w zupełnie nowym miejscu, nawiązuje znajomości, zmienia szkołę. Zaprzyjaźnia się ze starszym bibliotekarzem i często spędza z nim wolne chwile. Poznaje Umberto, przystojnego chłopca, który jest nią zainteresowany. Znajduje nowe przyjaciółki Genzianę oraz Caterinę i odkrywa, że jedna z nich skrycie kocha się w Umberto. Na jej drodze staje także piękna Lawinia. Szkoła posiada własny zespół Dead Stones, jego basistą jest tajemniczy, skryty i piękny Mikael. Scarlett zakochuje się w nim lecz nic nie jest takie proste jak być powinno. Chłopiec z jednej strony chce z nią być z drugiej jego długoletni przyjaciele nie popierają tego związku. Kim jest Mikael, jakie skrywa tajemnice?

 

„Będę cię często odwiedzać. Dla mnie czytanie jest równie niezbędne, co jedzenie, sen czy oddychanie. Wiem, wydaje się, że przesadzam. Moja mama mówi, że urodziłam się w złych czasach, bo za bardzo wszystko przeżywam i najmniejsza rzecz może się dla mnie stać tragedią. Może nie jest do końca w błędzie, lepiej bym się czuła w czasach poetów wyklętych. Nudzę cię? - Nie możesz mnie znudzić, jeśli mówisz o książkach.”

 

Powieść posiada 336 zapisanych stron, a ja przez około 200 stron co chwilkę ziewałam. Dla mnie ta książka jest niesamowicie nudna. Nie mogłam jej przeczytać „na raz”, co kilka rozdziałów odkładałam ją, a w tym czasie sięgałam po inną lekturę, tak być nie powinno! Książka powinna wciągać od pierwszej strony, czytelnik powinien się w niej zatracać i nie chcieć się z nią rozstawać, z każdym rozdziałem mówiąc „jeszcze jeden i zrobię przerwę...”. Szczerze powiedziawszy już myślałam, że jej nie „zmęczę”, że ją odłożę na półkę i nie wrócę do niej. Jako, że nie lubię pozostawiać niedokończonej lektury, staram się za wszelką cenę przebrnąć przez kolejną kartkę i ją dokończyć. Gdy już doczekałam się momentu kiedy cała akcja nabiera tempa to... książka się zakończyła.

 

Powieść jest pierwszym tomem serii „Scarlett” należącą do gatunku romans paranormalny. Pomimo tego, że książka była męcząca i banalna postanowiłam dać jej szansę i sięgnę po kolejną część. Samo zakończenie książki dało mi nadzieję, że kolejny tom będzie zupełnym jej przeciwieństwem oraz że będzie kontynuacją zdarzeń z zakończenia tej historii. Lekturą z pewnością będą się zachwycać nastolatki, fani Sagi Zmierzch i gatunku romans paranormalny tak więc im polecam. Sama lubię ten gatunek, rozpoczynając przygodę ze „Scarlett” byłam pozytywnie nastawiona lecz zawiodłam się, spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Jeśli chodzi o dojrzalsze osoby nie muszą po nią sięgać, nic Was nie ominie, tym bardziej, że w książkach można przebierać i chwycić coś konkretnego, co da satysfakcję i pozostawi po sobie niedosyt.

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka wg mnie nic nowego do czytelniczego życia nie wnosi, stare, wręcz oklepane wątki- niedozwolona miłość, rodzinne kłopoty, ukryty pod warstwą człowieczeństwa świat istot nie z tej ziemi. Nie daję 1, bo było kilka momentów, które przypadły mi do gustu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)