Ruchome obrazki
Terry Pratchett

Specyficzna. W sumie jak każda książka tego autora.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Holy Wood i paranoja związana z potrzebą bycia sławnym. Co nas do tego pcha, jaki jest tego cel? Może to magia Świętego Gaju? Może to coś co drzemie w nas.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rozczarowanie. Po dobrym i zapowiadającym fajną książkę początku dalej było coraz gorzej. Niestety - jakby brakowało pomysłów, choć temat tym razem z ogromnym potencjałem. Pratchett zamierzał zmierzyć się z Hollywood. Było parę fajnych i nawet zabawnych odniesień, ale zdecydowanie za mało, jak na możliwości autora. Kiepsko.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opinia 32                Tym razem pod ostre pióro Pratchettowskiej parodii trafił świat Hollywoodu, a to, co wyszło na końcu, nadaje się na świetną komedię. Pościgi, miłości, fantastyczni bohaterowie, złoczyńcy i łotry, ogry, a przede wszystkim 1000 słoni i reprodukcja wielkiego pożaru Ankh-morpork, w tej przezabawnej książce akcji niczego nie mogło zabraknąć.

             Już na samym początku zachwycają gry słowne: Holly Wood, czyli święty gaj albo pop - corn (w polskiej wersji zapisany jako pukane ziarna). Tu niestety, mam trochę żalu do tłumacza, że nie zostawił nawet odnośnika do oryginalnych nazw, gdyż na to, że typowo kinowe jedzenie jest rozdzielonym popcornem (pop - pukane, corn - ziarna), wpadłam dopiero po dłuższym czasie i dopiero w internecie miałam szansę sprawdzić, że tak właśnie był zapis w książce angielskiej. Nie gniewałam się na niego jednak długo, gdyż smutek przysłonił głęboki szacunek do wspaniałej pracy nad słowem. Muszę przyznać, że spora część z pozoru nieprzetłumaczalnych żartów została oddana przez Piotra W. Cholewę niemalże identycznie jak w tekście autorskim.              Kolejną rzeczą, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, to było samo działanie kamer. Nie były one stworzoną przez ludzi maszyną, no przynajmniej nie całkiem. Ich praca opierała się na szybko malujących obrazki chochlikach, które siedziały wewnątrz pudła, zachęcane do utrwalania rzeczywistości przez smaganie małymi batami, przytwierdzonymi do korbki z boku urządzenia. Właściwie jest to rozwiniecie pomysłu z pierwszej części cyklu Świata Dysku - Kolor Magii, w której jedna z postaci, Dwukwiat, posiada aparat z jednym malującym chochlikiem.              Ponadto Ruchome Obrazki są chyba najbardziej obfitującym w przemyślenia tomem autorstwa Terrego Pratchetta, z jakim się spotkałam. Magia filmu jest w nim przedstawiona jako coś skrajnie groźnego, wciągającego ludzi w nałóg i odbierającego im całe życie. Dodatkowo obawy pewnej bohaterki, Ginger, odnośnie tego, że być może nigdy w życiu nie będzie robiła tego, do czego została stworzona, sprawiają, że czytelnik musi przystanąć i zastanowić się nad ich sensem. Podobnie jak w pozostałych przypadkach niżej podanych cytatów:

 

 ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

- Wiesz, co jest największą tragedią tego świata? - Ginger wcale nie zwracała na niego uwagi. - Ludzie, którzy nigdy nie odkryli, co naprawdę chcą robić i do czego mają zdolności. Synowie, którzy zostają kowalami, bo ich ojcowie byli kowalami. Ludzie, którzy mogliby fantastycznie grać na flecie, ale starzeją się i umierają, nie widząc żadnego instrumentu muzycznego, więc zostają oraczami. Ludzie obdarzeni talentem, którego nigdy nie poznają.

 ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

Wewnątrz każdego starego człowieka tkwi młody człowiek i dziwi się, co się stało.

 ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

Całe życie jest jak oglądanie migawki, pomyślał. Tylko zawsze wygląda tak, jakby człowiek przyszedł o dziesięć minut spóźniony i nikt nie chce mu opowiedzieć o co chodzi, więc musi się sam wszystkiego domyślać. I nigdy, ale to nigdy nie zdarza się okazja, żeby zostać na drugi pokaz.

 ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

 

             Oprócz dość nietypowych dla autora przemyśleń, (jego teksty są zazwyczaj dość lekko napisaną karykaturą świata), w powieści znajdują się też bardzo typowe elementy, takie jak absolutnie zachwycające postaci, w tym: Nie Nazywam Się Pip Mysz, wzruszająco wierny Gaspode, najleniwszy wśród leniwych, bohater z przymusu, Viktor, zakochana w idei aktorstwa, Ginger oraz ujmujący sprzedawca kiełbasek, Gardło Sobie Podrzynam. A także jak zwykle idealnie dopasowany wątek miłosny, który zachwyca swoją prostotą.             Mimo nieco rozczarowującej końcówki, w której rozwiewają się sny, książka jest bezsprzecznie godna polecenia, więc: Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W Świętym Gaju nastąpiło pęknięcie. Demony próbują się wydostać z zamknięcia, wydzielając fluidy twórcze i ściągając ludzi do Holly Wood. Zaczyna się era ruchomych obrazków, niezbyt ciężkiej pracy, niesamowitych pomysłów i bardzo dużych zysków. Na ekranach toczą się fabuły i ożywają gwiazdy, wzbudzając tęsknotę za ciekawszym, pełnym emocji i szybkich pieniędzy życiem. Kręci się nowa machina, ,,przewijając rzeczywistość z przyszłości w przeszłość", produkując bohaterów. Świetny obraz środowiska artystycznego, nastawionego na zyski. Prym wiedzie GSP Dibbler, tryskając energią i pomysłami, które w szybkim tempie rewolucjonizują nową gałąź przemysłu rozrywkowego. Święty Gaj to miejsce, gdzie trzeba nieźle rozpychać się łokciami i mieć sprytnego menadżera, który wynegocjuje wyższą stawkę. Tu każdy chce zabłysnąć, ale ma to swoją cenę: presja środowiska i oczekiwania społeczne sprawiają, że niełatwo jest pozostać sobą. Można też odkryć swoją mniej widoczną naturę. Bardzo dobra powieść, nie tylko dla zafascynowanych sztuką filmową.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cudowna parodia powstawania Hollywood!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pratchett bierze się za robienie filmów... Nie to , nie tak... Właściwie to mieszkańcy Dysku odkrywają magię kina. I to dosłownie. Nieopodal Ankh-Morpork objawia się bowiem Holly Wood , znaczy się Święty Gaj. I zaczyna się masowa produkcja ruchomych obrazków.  

Pratchett w prześmiewczy sposób ukazuje zasady rządzące kinematografią. W sumie zasada jest jedna- wszystkim rządzi pieniądz. W zabawny sposób pokazane są kulisy produkcji filmowych. Mamy oczywiście Gwiazdy, cudownego psa i tysiąc słoni.... Złote życie. 

Ale to jest Dysk. Tu nic nie może dobrze pójść.....

Książka jest naprawdę ciekawa. Zdecydowanie odbiega od innych . I jak zwykle dominuje wisielczy humor.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść, która nie chwyta za serce od razu, ale po zagłębieniu się w nią - wciąga. Doskonały groteskowy obraz magii kina i środowiska kinematograficznego przełożony na uniwersum Świata Dysku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Alchemicy tworzą kinematograf, a jeden z nich wpada na pomysł robienia popcornu (który nazywa "pukane ziarna"). Ogólnie autor przedstawił nam nieco przerażającą wizję, jak filmy wpływaja na gapiów... to znaczy widzów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)