Róża na tropie (Tom 2). Poszukiwanie Lirogłosa Srebrzystego
Hannah Peck

Róża, korespondentka specjalna, wyrusza w rejs statkiem. Ma przygotować recenzję dań z krewetek serwowanych przez Kapitan Musztardę. W trakcie podróży przez dżunglę poznaje Bartka, członka Ptasiej Brygady. Nie jest on „najlotniejszym” członkiem grupy – ma zaledwie jedną odznakę, i to za temperowanie ołówka. Jednak Bartek się nie zraża. Bardzo chce zostać odkrywcą i odnaleźć tajemniczego ptaka lirogłosa srebrzystego. Jest to „święty Graal” ornitologii. Do tej pory zwierzę skutecznie wymykało się badaczom. Niektórzy z nich, między innymi Generał Hornycz – przywódca Ptasiej Brygady – twierdzą, że ptak ten nie istnieje. Czy Bartek z pomocą Róży odkryje prawdę?

„Róża na tropie” to cykl dość szalonych kryminałów dla dzieci. Czytelnicy pierwszego tomu - „Zagadka ekspresu polarnego” - już mogli się przekonać, że rozwikłanie wymyślonej przez Hannah Peck sprawy jest (bardzo) nieoczywiste. W przypadku drugiego tomu - „Poszukiwanie lirogłosa srebrzystego” - do tego szaleństwa dodać musimy (wyjątkowo) wartką akcję. Nasi bohaterowie zawędrują do gęstej dżungli, aby rozwiązać zagadkę. Zarówno w tropikalnym lesie, jak i na pokładzie statku przeżyją wiele niebezpiecznych przygód.

Perypetie Róży bardzo mi się podobały i myślę, że oczarują humorem i dynamiką również młodych czytelników. Jednak jako mama muszę wychowawczo, wytkną dwie rzeczy z fabuły „Poszukiwania lirogłosa srebrzystego”. Podkreślę to jeszcze raz, robię to jako rodzić, bo z perspektywy czytelnika wszystko mi gra.

Róża wchodzi na statek z konkretnym zadaniem, które porzuca, bo „wzywa ją” zew przygody. Co prawda na końcu sama zleceniodawczyni pisze do Róży: „Nauczyłaś się także, że czasami trzeba oddać komuś dobry temat”[1]. Być może jest w tym trochę racji i są takie sytuacje, kiedy warto odpuścić i poświęcić uwagę czemuś innemu, bo przyniesie nam to więcej korzyści. Natomiast w kontekście tej historii wygląda to trochę tak, że główna bohaterka porzuca swoje obowiązki, bo coś ją zainteresowało. Ja zwróciłam na to uwagę, bo moja córka łatwo się dekoncentruje i bywa chaotyczna w działaniu. Ubiera się do wyjścia na dwór, aby nagle zacząć coś rysować, ponieważ fajny pomysł na obrazek zrodził się jej w głowie. Bywa to uciążliwie, dlatego zabiegam o dobre wzorce.

Poruszyć chciałam też temat dzikości, który nota bene świetnie wpisuje się w charakter książek o Róży, ale też wyprawy do dżungli. Jeden z bohaterów mówi: „(…) skończ z tym życiem w terrarium. Obudź w sobie dzikość!”[2] I to jest piękne, ale Hannah Peck i jej postać za bardzo poniosło w uwalnianiu się z „terrarium”. Pokazywanie pupy?! Pani pisarko, chyba możemy być dzicy w bardziej cywilizowany sposób? Niemniej sama scena jest nawet zabawne i przyznaję, ze przyczepiam się jej trochę „pro forma”.

Cykl o Róży to książki dla dzieci rządnych przygód. Jego dociekliwa bohaterka czasami łamie zasady, ale wydaje się w tym dość roztropna. Książkom nie brakuje też fajnej nutki szaleństwa. Przy rozwiązywaniu opisanych przez Hannah Peck spraw musimy inaczej spojrzeć na świat i dać się ponieść wyobraźni. I to jest naprawdę świetne doznanie.

[1] Hannah Peck, „Poszukiwanie lirogłosa srebrzystego”. Przeł. Barbara Górecka, wyd. Świetlik, Białystok 2023, s. 167.
[2] Tamże, s. 125.

Nie mogłam się doczekać momentu, kiedy sięgnę po kolejne przygody pomysłowej, rezolutnej, małej korespondentki specjalnej, która porwała mnie na wspaniałą przygodę w pierwszym tomie tej serii.

Czy się zawiodłam?!

Ależ oczywiście, że nie!!!

Moim zdaniem, ta cześć jest jeszcze lepsza. Wcale nie znaczy to, że nie polecam pierwszego tomu. O nie, nie...

W tej części autorka od razu rzuca nas w wir akcji, która nabiera tempa z każdą stroną. Z tą książką nie ma czasu na nudę.

Róża i jej niezastąpiony towarzysz Rupert podróżują przez tętniącą życiem i olsniewającą barwami dżunglę.

Mkną po egzotycznych wodach na statku o wdzięcznej i nietuzinkowej nazwie ,,Panna Wanilia", którym dowodzi wyjątkowa i nieszablonowa Kapitan Musztarda.

Róża jest tam z powodu zlecenia, które otrzymała od swojej idolki i mentorki, czyli osławionej Katarzyny Rodrigo. 

Róża miała sporządzić recenzję krewetek serwowanych przez kapitan Musztardę.

Ten temat nie do końca odpowiadał naszej bohaterce...

Jednak, całkiem przypadkowo trafia na inny temat, który jest o niebo ciekawszy i porywający.

Lirogłos srebrzysty! To, dopiero sensacyjny temat. Mityczczny, tajemniczy i budząc ekscytację ptak, którego nikt nie widział, ale o którym wszyscy mówią.

Razem z Rupertem i nowym przyjacielem Bartkiem, członkiem Ptasiej Brygady, postanawiają odnaleźć niezwykłe stworzenie.

Chłopiec chce udowadnić swoją wartość i utrzeć nosa generałowi Horynczowi, który rządzi Ptasią Brygadą i ciągle powtarza, że Lirogłos srebrzysty, to wymyślony, nieistniejący ptak.

Czy im się uda?

Jak zakończą się poszukiwania?

Czy ptak istnieje?

Kim naprawdę jest Generał Horyncz?

Genialna, zabawna, porywająca opowieść detektywistyczna dla dzieci, która wciągnie nawet dorosłego czytelnika i nie wypuści, do ostatniej strony.

Całości dopełniają przyjemne i zabawne ilustracje, stworzone przez autorkę.