Ritterowie
Patrycja Pelica

Emocje. Prawdziwe emocje i prawdziwe dramaty. Historia niemieckiej rodziny, której historia i życie nie nie oszczędziły smutku i bólu. Tragedia drugiej wojny światowej ukazana z zupełnie nowego punktu widzenia - przez tych, którzy nie czują się ani Niemcami, ani Polakami i którzy całe życie muszą borykać się z ostracyzmem społecznym. Piękny, barwny język.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zgodzicie się ze mną, że ile byśmy nie wypili kawy, to pierwszy jej kubek każdego ranka smakuje wyjątkowo? A ile razy byśmy w życiu nie kochali tak każda kolejna miłość, zdaje się nam być tą najważniejszą i wyjątkową. Dla mnie między kawą a miłością istnieje istnieje niezaprzeczalna więź obie zawsze smakują wyjątkowo. To piękne połączenie znalazłam w książce Patrycji Pelicy ,,Ritterowie". Książka, która zawładnęła mną całkowicie i o, zgrozo znowu, to mam, bo jestem nią oczarowana i zachwycona, a moja mała głowa i skromny zasób słów nie są w stanie ubrać tego w żadną treść. Boję się, że cokolwiek nie napiszę, to i tak zabrzmi patetycznie, zbyt zwykle i za mało, co gorsza będzie ujmą na jej pięknej treści. Często tak macie podczas czytania??? Może na początek powiem Wam, że to jedna z tych książek, którą czytelnik delektuje się jak kawą, bądź dozuje jak lekarstwo oby starczyła jak najdłużej, nie daj Boże, by historia skończyła się zbyt szybko. Dla mnie to jedna z tych książek, które podczas czytania niemal wchodzą w krew i jeszcze długo po zakończeniu pulsują i tętnią swoim życiem w umyśle i sercu czytelnika, bo to jedna z tych książek o, których się nie zapomina i często wraca. Po przeczytaniu ,,Ritterów", niemal każdego ranka, kiedy parzę sobie kawę wracam myślami do starej, mazurskiej plebanii pełnej opasłych, luterańskich ksiąg pisanych gotykiem. Plebanii przepełnionej zapachem świeżo mielonej kawy oraz ciepłym spojrzeniem Martina Rittera. Pastor otoczony mnóstwem opasłych, luterańskich ksiąg jest ostoją i opoką dla swojej rodziny i jej niełatwych losów. On ze swoimi spracowanymi dłońmi, oczami przekrwionymi od nocy spędzonych na pisaniu kazań i czytaniu opasłych ksiąg jest dla swoich bliskich niczym stary dąb, który scala i jednoczy rodzinę, a w jej obronie gotów stanąć o każdej porze nocy i dnia oko w oko z okrtnymi dziejami historii. Zdaje się, że będzie żył i trwał wiecznie. I tylko kobiety Ritterów przychodzą i odchodzą poddając się nieuchronnie biegnącemu czasowi, lecz silnie walczące do ostatniej kropli kwi, nie poddając się przykrym kolejom losu, oraz temu, co w życiu najgorsze... samotności. Chroniąc i ratując do końca swoich dni, to co tworzy treść ich życia: miłość i rodzina. To cztery pokolenia silnych kobiet, które noszą dumnie swoje imię, żadnej z nich ani miłość, ani okrutna historia nie oszczędza, a nieuchronna przyszłość i czas niszczy marzenia, lecz każda z tych kobiet ma niezłomną nadzieję, która mimo wszystko zmusza je, by trwać. Co mnie zachwyciło w tej pięknej, rodzinnej powieści? Ciepło, jakie bije podczas czytania każdej strony, siła i hat ducha kobiet, a przede wszystkim czas. Czas, który pięknie opisała w swej książce Patrycja Pelica, którego niestety już nie ma, a my czytelnicy możemy go odnaleźć w starych albumach, opowieściach krewnych, lub książkach takich, jak ta. Ja jako czytelnik mogłam przenieść się w utracony świat dawnych Prus. Świata w swej prostocie pięknego i magicznego. Dzięki tej książce doceniłam też swoje imię. Teraz już wiem, że imię ANNA nie noszą kobiety przypadkowe, lecz silne ciałem i duchem, a do tego mocno niezależne. To jedna z tych powieści, w której z bohaterami i ich światem nie chcemy rozstawać się zbyt wcześnie, ale niestety wszystko, co dobre szybko się kończy dla mnie za szybko i trochę... smutno. Mam też cichutką nadzieję, że może jeszcze kiedyś ktoś nazwie mnie: ,,Moja Anna", a ja będę mogła mu upiec placek z jabłkami. Polecam Wam książkę, która uwodzi pięknym realizmem czasów minionych. Ja odkryłam jej magiczne piękno, które nosze w sobie do dzisiaj czego i Wam życzę. "Tak, cisza temu domowi, ta cisza przyszła jak ksiądz po kolędzie i już została, filiżanki śpią na spodkach jak ptaki w gniazdach, śpią nawet słowa w książkach, wszystko jest resztą dawnego życia, a reszta jest milczeniem, zalega w kątach jak koty z kurzu, cisza i tylko cisza, bo krzyki już były, wszystko już musiało tu być. s. 15.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo lubię czytać książki o tematyce związanej z Mazurami, dlatego z ciekawością sięgnęłam po książkę Patrycji Pelicy Ritterowie. Rzecz o mazurskiej duszy. Nigdy wcześniej nie słyszałam o tej autorce, więc nie wiedziałam czego się po niej spodziewać. Znalazłam informację, że jest niewiele starsza ode mnie i że nie pochodzi z Mazur, więc wydawało mi się, że może nie będzie miała za dużo do powiedzenia na ten temat, ale okazało się, że trochę się pomyliłam. Okładka książki przedstawia zdjęcie w kolorze sepii ze starym cmentarzem i budynkami wyglądającymi zza nagrobków. To plebania protestancka Martina Rittera, od którego cała historia się zaczęła. Okładka jest całkiem ładna, dobrze obrazuje treść ksiażki. Wewnątrz pojawia się jeszcze rycina Durera Rycerz, Śmierć i Diabeł. Wiąże się to z nazwiskiem bohaterów powieści, Ritter to po niemiecku rycerz. Co jakiś czas autorka porównuje członków rodu Ritterów z rycerzami, często też pisze o tej rycinie. Powieść jest sagą niemieckiego rodu Ritterów. Do miasteczka na Mazurach przyjeżdża młoda Niemka, która poszukuje informacji o przeszłości swojej rodziny. Przed wojną, w roku 1920 jej prapradziadek i praprababka przybyli tu z Olsztyna, by zobjąć parafię protestancką. Oboje byli Niemcami, a te tereny należały wówczas do Niemiec. Urodził im się syn, który w tydzień po swoim ślubie we wrześniu 1939 roku musiał wstąpić do Wermachtu. Nie będę streszczać losów kolejnych pokoleń rodziny Ritterów, napiszę tylko, ze były one bardzo dramatyczne, dziwne i smutne. Byli znienawidzeni przez polskich sąsiadów żołnierzy radzieckich, zwłaszcza po wojnie, gdy prawie wszyscy Niemcy wyjechali. Nie było im łatwo w takiej atmosferze, na dodatek co chwila przydarzały im się straszne rzeczy. To bardzo smutna historia. Język, jakim napisana jest opowieść, jest bardzo poetycki. Może nawet za bardzo poetycki, bo męczy podczas czytania. Zniechęca czasami do dalszej lektury. W historię autorka wplata legendy, wierzenia i przesądy. Lubię takie opowieści o wampierzach i strzygach, ożywiają trochę historię. Ponadto pojawiają się tu fakty historyczne, co uważam za ogromny plus powieści. Podoba mi się też sięganie do literatury, przytaczanie cytatów. Książki Martina Rittera znalezione na strychu to najprzyjemniejszy szczegół powieści, bo który mol książkowy nie chciałby odnaleźć biblioteczki przodka? Od razu widać, że autorka jest zapaloną czytelniczką. Losy rodziny Ritterów są wciągające. Pomimo denerwującej czasami narracji, byłam wciąż ciekawa co będzie dalej, jak to się skończy i czy ktoś wreszcie będzie naprawdę szczęśliwy w tej rodzinie. Trochę dziwiła mnie natomiast zacięta wrogość między Polakami a Niemcami we współczesności, o której pisze autorka. Całe życie mieszkam na Mazurach, znam osoby pochodzenia niemieckiego (nawet weszły do mojej rodziny) i nikt z nich nie mówił o prześladowaniach. Nie zauważyłam też jakiejś pogardy ze strony niemieckiej ludności, dość zresztą nielicznej. Jeśli znalazłyby się osoby żywiące niechęć, to na pewno nie tak brutalną i rzucającą się w oczy, jaką opisuje Patrycja Pelica. Książka jest dobra, całkiem nieźle napisana. Podoba mi się historia Ritterów. Gdyby nie męczący styl i pewne drobne zgrzyty, pewnie byłaby jedną z lepszych książek jakie czytałam. Myślę, że mimo wszystko warta jest polecenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)