Przez błękitne pola
Claire Keegan

Z szorstkim sentymentem

Bardzo długo zbierałam się do napisania kilku słów na temat najnowszego zbioru opowiadań autorstwa Claire Keegan. O irlandzkiej autorce zrobiło się głośno po polskiej premierze "Drobiazgów takich jak te", gdy wielu czytelników doceniło jej styl. Z bardzo dużymi oczekiwaniami sięgnęłam po "Przez błękitne pola" i chociaż od lektury minęło już kilka dni, ciągle trudno jest mi zebrać myśli na temat tych opowiadań.

Przyznaję - być może względem tej pozycji miałam zbyt duże oczekiwania. Zdecydowana większość tekstów napisana jest całkowicie poprawne, a mimo to miałam problem, żeby w pełni wciągnąć się w lekturę. Długo liczyłam, że w końcu nastąpi jakiś przełom, ale spośród ośmiu opowiadań, zapamiętałam tak naprawdę tylko jedno (o takim samym tytule, co cały zbiór).

Keegan jest autorką, która sprawnie operuje słowem. Opowiadania zawarte w zbiorze "Przez błękitne pola" cechuje jednocześnie surowość i spora dawka melancholii. Nie mogę jednak pozbyć się wyrażenia, że po prostu prześlizgnęłam się po powierzchni tych tekstów. Choć czytało się je lekko, przypominały mi one raczej bardzo dobre wprawki pisarskie, niż dopracowane opowiadania, które na długo zostaną w czytelniku.

Keegan z nostalgią opisuje Irlandię, która zdaje się być główną bohaterką jej twórczości. W zbiorze znajdziemy teksty o miłości, samotności, żalu, które wydają się być zwykle wdzięcznym tematem, jednak w tym przypadku zabrakło mi w nich więcej emocji, rozbudowania historii, a czasami po prostu dopracowanego zakończenia. Zbiór napisany jest bardzo poprawnie, ale to za mało, żeby móc się nim zachwycić.

"Przez błękitne pola" to ciekawa choć nie łatwa lektura.

Książka to zbiór ośmiu opowiadań, łączy je jedno - Irlandia. Teksty dotykają różnych problemów, są przepełnione smutkiem, żalem, bolesnymi wydarzeniami. 

To trudna lektura, pełna emocji, rozczarowania. Po każdym opowiadaniu musiałam sobie zrobić przerwę w lekturze. Ten tytuł chwilami przytłacza. Zwykle chcemy czytać o rzeczach dobrych, pozytywnych i szczęśliwych. Tutaj tego nie znajdziemy. Czytamy o życiu ludzi na wsi, to urywek ich życia codziennego, ale również próba zmiany. Znajdują się już w takim miejscu, że myślą albo decydują się na zmianę.

Ich treść jest dosyć prosta, to życie codzienne, jednak w tej prostocie jest pewna głębia. W ten sposób autorka pokazuje jak skomplikowana jest historia i życie Irlandczyków. Głos został oddany mieszkańcom.

Nie jest to lektura dla każdego. Zdaję sobie sprawę, że nie każdy przepada za taką formą. Dla mnie też opowiadania nie są pierwszym wyborem. Jednak myślę, że naprawdę warto sięgnąć po tą pozycję. Jest napisana pięknym językiem i skłania do zatrzymania się i zastanowienia nad pewnymi sprawami.

,,Takie były czasy. Tak wtedy myślałam. Sądziłam, że nie mam wyboru."

,,Przez błękitne pola" to zbiór opowiadań w których drugoplanową bohaterką jest Irlandia, a zwłaszcza wpływ kościoła katolickiego i jego wartości na ludzi, tradycję i kulturę. Każde z nich porusza temat straty, żalu, straconych szans ale i samotności. Nie brakuje tu zakazanej miłości, nieszczęśliwych małżeństw, wykorzystywania dzieci, niewierność i mizoginię. Historie badają najbardziej złożone aspekty ludzkich relacji czy zachowań, a przy tym są niezwykle melancholijne. Bohaterowie są niezwykle prawdziwi i każdy z nas może się choć w jakimś stopniu z nimi utożsamiać nawet ze względu na swoje wady czy zalety. Jednak co znamienne podczas lektury zdecydowanie poczujesz wdzięczność, że żyjesz, wdzięczność, że nie jesteś tą kochanką, tą matką, tą żoną, tym dzieckiem. Styl pisania autorki jest niezwykle przejrzysty, momentami oniryczny ale i bardzo plastyczny i sugestywny.

Nie będę oceniała czy streszczała tych opowiadań osobno, bo każde z nich uważam za wyjątkowe na swój sposób i  godne uwagi, co jest rzadkością w zbiorze opowiadań.