W powieści Próchno Wacław Berent nakreślił syntetyczny obraz życia ludzi. Akcja utworu rozgrywa się w środowisku cyganerii artystycznej. Główni bohaterowie – aktor, dziennikarz, muzyk, poeta, dramaturg i malarz – reprezentują prawie wszystkie dziedziny twórczości. Ich losy i postawy pokazane zostały na tle gorączkowego życia wielkiego miasta. Powieść składa się głównie z rozmów i ich monologizacji. Berent zrezygnował z wprowadzenia narratora wszechwiedzącego.
Każdy z tych artystów jest skrajnym indywidualistą o wysublimowanych nerwach. Łączy ich przekonanie, że sztuka to jedyna ucieczka przed bezsensem rzeczywistości. Wszyscy jednak za wybór "życia sztuką" płacą cierpieniem, gdyż nie są w stanie w pełni osiągnąć twórczej satysfakcji. Aby odizolować się od innych, stwarzają sobie własny świat – zakładają maski i ciągle grają.
Wydawnictwo: Ossolineum
Data wydania: 1998 (data przybliżona)
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 256
Język oryginału: Polski
Kazimierz Zaliwski snuje opowieść, w której stara się zrozumieć, co wpłynęło na jego obecną sytuację oraz poczucie klęski. Wraca pamięcią do nieodległej...
Przeczytane:2015-04-23, Ocena: 6, Przeczytałam, 2015,
"Chcesz mi polecić książkę, powiedz, że wszystkim czyta się koszmarnie" - taka właśnie była myśl, gdy prowadzący kazał nam przeczytać "Próchno" na zajęcia. I nie pomyliłam się.
Książka jest bardzo ciężka, to prawda. I wymaga ciągłego skupienia. Jeśli uciekniesz myślą chociaż na sekundą, poprzednie dwie strony musisz przeczytać jeszcze raz. Dlatego mam poczucie, że strasznie dużo mi uciekło i na pewno jeszcze do niej kiedyś wrócę w (naprawdę) wolnej chwili.
Ale nawet jeśli nie wyłapie się, nie zrozumie wszystkie w nawale dialogów i monologów zdecydowanie można poczuć to COŚ. (Coś zupełnie ponad tekstem, co zawsze wydaje mi się najważniejsze.) Dekadencki nastrój, tragizm młodopolskich artystów. Którzy pomimo swojej niemocy zawsze dla mnie będą Artystami.
Dodatkowo - forma!