Pokuta Gabriela
Sylvain Reynard

Czytałabym chętnie więcej, ale poprzednie części były lepsze ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niestety Ostatnia już część po Piekle i Ekstazie Gabriela. Emersonowie uczą się życia w małżeństwie. Julia Skupia się głównie na studiach doktoranckich. Kiedy pojawiają się na konferencji w Oxfordzie, spotykają Christę Peterson, która po raz kolejny będzie chciała im zaszkodzić. Gabriel postanawia poznać bardziej historię swojej rodziny. Czy prawda, którą odkryje pozwoli przetrwać ich miłości, czy mroczna przeszłość stanie na drodze do szczęśliwej przyszłości? Warto przeczytać, szczerze polecam tę trylogie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Pokuta Gabriela" to ostatni tom bestsellerowej trylogii autorstwa tajemniczego autora Sylvaina Reynarda, która skradła moje serce. Nie rozumiem jedynie dlaczego jest reklamowana pod hasłem: "diabelskiego erotyku". Domyślam się, że większość osób będzie miała jednoznaczne skojarzenia z "Pięćdziesięcioma twarzami Greya". Uwierzcie mi, że historia Gabriela i Julii ma niewiele wspólnego z Aną i Christianem. Przede wszystkim to nie jest erotyk, a świetnie napisana opowieść o prawdziwej miłości. Takiej, która zdarza się tylko raz w życiu i o której w czasie czytania myśli się tylko o tym, jak wielkim szczęściem jest spotkać bratnią duszę. Niedawno miałam okazję przeczytać drugą część, "Ekstazę Gabriela", która rozbudziła moje oczekiwania i wysoko podniosła poprzeczkę. Jesteście ciekawi, czy "Pokuta Gabriela" spełniła moje wymagania? Profesor Gabriel Emerson oraz jego była studentka, Julianna Mitchell są już pół roku po ślubie, a ich świeżo zawarte małżeństwo wprost kwitnie. Oboje są niesamowicie szczęśliwi, że pomimo wielu trudności, uporali się oni z demonami swoich przeszłości. Pewnego dnia Gabriela jednak zaczynają dręczyć koszmary z czasów jego dzieciństwa. Mężczyzna początkowo jest niechętny do poznania historii swojej biologicznej rodziny, ale za namową ukochanej zmienia zdanie. Co odkryje? Czy małżeństwo Julii i Gabriela przetrwa najpoważniejszą do tej pory próbę? "Pokuta Gabriela" jako ostatni, finałowy tom powinien być w moim odczuciu... najbardziej emocjonujący z całej trylogii. Przykro mi , że taki się nie okazał. Nie zrozumcie mnie źle, świetnie się go czytało i wręcz bije od niego ten charakterystyczny, dopracowany i dojrzały warsztat pisarski, ale to jednak dla mnie trochę za mało. Mam wrażenie, że ta powieść ma za słabe podstawy do pełnej napięcia fabuły. Nawet wiem z czego może to wynikać, mianowicie z podziękowań dowiedziałam się, że historia Julii i Gabriela miała zakończyć się na drugiej części, czyli "Ekstazie Gabriela", ale Sylvain Reynard postanowił za namową fanów napisać jeszcze trzeci tom. Nie wiem, czy nie był to błąd... Owszem, występuje ta wspomniana w opisie tajemnica rodziny Emersonów. Jednak dla mnie ta "tajemnica" wcale nie była wielka, czy w jakiś sposób druzgocąca, jak sugeruje to wydawca. Poza tym zamieszczona na tylnej okładce notka też jakoś ma się nijak w odniesieniu do fabuły całej książki. Mam wrażenie, że Sylvain Reynard chciał na siłę wcisnąć klin między głównych bohaterów, tak żeby "coś się działo", ale w zasadzie między Julią i Gabrielem panowała zgoda, namiętność i cóż - ogólnie prawdziwa sielanka. Chyba nie jestem romantyczką, skoro oczekiwałam trochę więcej dramatu. Pomijając nieścisłości w fabule, "Pokuta Gabriela" podobała mi się. To jedna z tych bardziej wartościowych i ambitniejszych książek, po których nie ma się wyrzutów sumienia, że się przeczytało coś lekkiego i niezobowiązującego. Sylvain Reynard po raz kolejny urzeka dojrzałym i poetyckim stylem pisania, a sposób przedstawienia miłości dwojga dorosłych osób w tej trylogii to jeden z lepszych, o jakich miałam okazję kiedykolwiek przeczytać. Świetnie było na przestrzeni tych trzech części obserwować rodzącą się miłość między osobami, które mają trudną przeszłość. Na początku zaczynają nieśmiało, wręcz wrogo, wzbraniając się tego, co do siebie czują, ale jednak jest między nimi to magnetyczne przyciąganie. W "Pokucie Gabriela" Julia i Gabriel ewoluują i stwarzają prawdziwy związek oparty na miłości i wzajemnym zrozumieniu. Jeśli lubicie romantyczne historie, które sprawiają, że inaczej spojrzycie na świat, nie wahajcie się! "Piekło Gabriela" to historia, którą po prostu trzeba poznać! http://mojeksiazkoweniebo.blogspot.com/2015/01/sylvain-reynard-pokuta-gabriela.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lektura jednego z najbardziej oczekiwanych finałów serii już za mną. Pokuta Gabriela jest reklamowana jako diabelski erotyk, ale uwierzcie - z erotykiem ma niewiele wspólnego. To przepiękna opowieść o związku dwojga ludzi, niebanalnie wykreowanych, gdzie starszy profesor, ekspert od Dantego zmienia życie młodej studentki. Jeśli miałabym porównywać, powiedziałabym, że powieść jest zbliżona klimatem do powieści Miłość bez scenariusza, choć o wiele bardziej sensualna, smaczna, nostalgiczna. Uprzedzam, że recenzja może zawierać kilka spojlerów. Julia i Gabriel Emersenowie odkrywają uroki małżeńskiego pożycia. Pojawiają się rozmowy nie tylko o kontynuowaniu kariery naukowej, ale też o dziecku. Małżonkowie mają na ten temat zdecydowanie odmienne poglądu, więc siłą rzeczy dochodzi do spięć. Ponadto ich spokój mącą intrygi Christy Peterson oraz tajemnicze sprawy z przeszłości. Gabriel walczy z demonami i poszukuje drogi do odkupienia. Jak poradzą sobie małżonkowie ze spuścizną przodków? Jak długo może trwać małżeńska sielanka? to w końcu tupnie nóżką? I jak wiele znaczy w życiu człowieka Piekło Dantego? Przeczytajcie. Wielbicielek serii nie muszę przekonywać do poznania ostatniej, finałowej części. Na pewno z niecierpliwością czekałyście na premierę i pewnie już wiecie, kiedy egzemplarz trafi w Wasze ręce. Powiem Wam tylko tyle, że lepszego i innego zakończenia nie potrafię sobie wyobrazić. Autor(ka) umiejętnie snuje opowieść o dalszych losach pary bohaterów i sprawia, że lektura jest czystą przyjemnością. To nie tylko opowieść o miłości, ale też refleksyjny przegląd małżeńskich problemów młodej pary, czy dylematów związanych z odkrywaniem nie zawsze pozytywnej przeszłości. To pokaz walki o własną tożsamość i zmagań z wewnętrznymi demonami. Całość została jak zwykle okraszona wysmakowanymi scenami erotycznymi, które rozniecają emocje, ale jednocześnie sprawiają, że w sercu rodzi się ciepło. Nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że Pokuta Gabriela to diabelski erotyk, ponieważ z tym gatunkiem literackim ma niewiele wspólnego. Zawiera głębokie przemyślenia bohaterów, dylematy moralne, porusza kwestie wybaczenia, wielkiej miłości, poświęcenia. To lektura, dzięki której przeniesiecie się do innego świata. Wzmianki o Piekle Dantego i akademickie nawiązania nadają całości specjalnego charakteru i sprawiają, że tej powieści nie da się zapomnieć. Pomyślicie, że przesadzam i może będziecie mieć rację, ale muszę przyznać, że zakochałam się w tej historii. Nie było to lekka czytadło do połknięcie w wolnej chwili. Wielokrotnie przerywałam czytanie po kilkudziesięciu stronach, ale nie dlatego, że książka mnie nużyła. Po prostu niektóre słowa, cytaty, wzmianki wymagały przetrawienia, posmakowania, refleksji. Jednak nie żałuję ani chwili spędzonej z tym opasłym tomiskiem i wiem, że kiedyś wrócę do świata Emersonów. Autor(ka) posługuje się dopracowanym, poetyckim a jednocześnie lekkim językiem. Kreuje bohaterów z niezwykłą dbałością o szczegóły, przez co stają się bliscy i wiarygodni. Na kartach powieści odnalazłam pełen przegląd ludzkiej przemiany. Bohater dojrzewa, pokonując własne słabości. Z zarozumiałego i egoistycznego dupka przeistacza się w pełnego ciepła męża i... opiekuna. Natomiast Julia (irytująco nazywana Julkiem), mimo swej ugodowości i nieśmiałości zaskakuje mądrością i dojrzałością. Uwielbiam tę postać, to jedna z niewielu bohaterek, które nie są zapatrzonymi w ukochanego idiotkami. Potrafi tupnąć nóżką i postawić na swoim, choć czasem nadal za bardzo godzi się z losem. Sylvain Reynard dba o poprawność merytoryczną przedstawionych problemów, uwiarygodniając akademicki świat, aspekty medyczne czy prawne. Objętość książki (i całej serii) lekko przeraża, ale dajcie się uwieść. Jeśli lubicie niebanalne historie miłosne, pełne wtrąceń literackich i emocji - nie będziecie zawiedzeni. Autor(ka) jest niezwykle tajemniczą osobą, choć utrzymuje ścisły kontakt z czytelnikami za pośrednictwem swojej strony internetowej. Uważny czytelnik dowie się w tym tomie jaka jest jej/ jego płeć - jeśli ma to jakiekolwiek znaczenie. Książkę, jak i całą serię, gorąco polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Największą cnotą nie jest miłość, lecz nadzieja. Miłość odkryłem z Richardem i Grace, ale także z tobą. A ty pomogłaś mi przetrwać bardzo ciężkie dni. Odkryłem też wiarę, kiedy pojechałem do Asyżu. Ale bez nadziei nie byłoby mnie tutaj. Odebrałbym sobie życie. Bez boskiej interwencji w osobie nastolatki w pensylwańskim sadzie byłbym w piekle, a nie przy twoim boku, z naszą córką na rękach.” 

Często ludzie żartują mówiąc, że miłość jest światłem życia, a małżeństwo to rachunek za prąd. Ile jest w tym racji? Czy na prawdę zawsze po ślubie wszystko się zmienia na gorsze? A może lepiej zastanowić się, czy jest możliwe wspólne życie bez jakichkolwiek zgrzytów czy kłótni? W końcu każdy jest tylko człowiekiem; raz mamy lepsze, raz gorsze dni. Możliwość głębszych rozważań nad tymi pytaniami daje Sylvain Reynard w swoim już ostatnim tomie trylogii opowiadającej o związku tytułowego Gabriela i Julii. Jakie przeciwności tym razem staną na ich drodze? Czy ich miłość przetrwa wszystko? 
„Pokuta Gabriela” to trzeci i ostatni tom opowieści o profesorze Gabrielu Emersonie i jego studentce Julii. Bohaterowie uczą się wspólnego życia. Julia i Gabriel cieszą się sobą i swoim małżeństwem. Gabriel marzy o powiększeniu rodziny, lecz jego żona woli skupić się na studiach doktoranckich. Profesora czeka także inne rodzinne wyzwanie – postara się odszukać swoich bliskich, z którymi do tej pory nie chciał utrzymywać kontaktu. Jak zakończy się ich historia? Na domiar złego powraca Christa ,która zakłóca wykład Juli. Jednak wielka miłość między bohaterami pomaga przetrwać każdą niedogodną sytuację . Dręczące Gabriela koszmary sprawiły ,że wyjeżdża do Włoch by poznać przeszłość swojej i odnaleźć wewnętrzny spokój. Im bardziej Gabriel poznaję losy swej rodziny coraz więcej rodzi się w nim wątpliwości odnośnie założenia rodziny. Czy pomimo tajemnic ,studiów Juli i wazektomi uda im się założyć rodzinę. Czy Gabriel i Julia będą mogli cieszyć się pełną rodziną. Jestem pewna ,że przeczytacie? 

„Nadzieja - rzekłem -jest oczekiwanie Chwały niechybnej ,która mi z zasługi Własnej i z Łaski Bożej się dostane .”

Sylvail Reynard napisał o sobie na swojej stronie internetowej, że uwielbia historie, które oparte są na osobistej podróży bohaterów, podczas której uczą się oni o sile odkupienia, wybaczenia oraz miłości i byciu dobrym. Jedno jest pewne – te trzy tomy idealnie ilustrują zmiany jakie zaszły zarówno w Gabrielu, jak i Julii, co jest niewątpliwym plusem całej serii, bo czytając nie mamy wrażenia, że ich historia jest tylko jedną z wielu. 

Zakończenie, które poznajemy w Ekstazie Gabriela na dobrą sprawę mogłoby być ostateczne, jednak autor pokusił się, aby pokazać dalsze losy Gabriela i Julii. Był to dobry krok z jego strony, gdyż finał Pokuty Gabriela zdecydowanie zadowoli każdego fana trudnej miłości. Jak wspominałam wyżej ten tom podobał mi się najbardziej, aczkolwiek nie są to jakieś ogromne różnice pomiędzy kolejnymi częściami. Poziom każdej z nich jest bardzo zbliżony, dlatego można śmiało stwierdzić, że trylogia ma równy poziom. Wcześniej mieliśmy okazję zobaczyć, jak czasami dużo trzeba przejść, aby być ze sobą. Tym razem pisarz ukazuje, że małżeństwo nie jest wcale końcowym etapem, do którego zmierzamy. A wręcz odwrotnie. Dopiero po nim pojawiają się kolejne, czasami jeszcze większe problemy z którymi trzeba się wspólnie zmierzyć. W powieści nie zabraknie w dalszym ciągu mnóstwa 'słodzenia', romantyzmu i namiętności. Sceny erotyczne napisane w bardzo delikatny i subtelny sposób, na pewno nie zgorszą najbardziej wrażliwej osoby. Do tego akcja utrzymana jest w dość dobrym tempie, dzięki czemu nie grozi nam nuda. Fabuła, jak już od pierwszego tomu wiadomo niczym oryginalnym nie grzeszy i same zakończenie również jest do przewidzenia. Jednak mniej schematyczne są wątki postaci pobocznych (Paula i Simona) przez co rozdziały z nimi czytało się z dużym zainteresowaniem. Duży plus dla autora za to, że nie skupił się tylko na dwójcie głównych bohaterów lecz również zamknął wątki drugoplanowe jak na finał przystało. 

Moim zdaniem tom trzeci jest najmocniejszym ogniwem tej serii. Autor sam przyznał w jednym z wywiadów, że ugiął się pod presją fanów z całego świata. Czy dobrze zrobił? Ciężko jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Z jednej strony czytelnik poznaje przeszłość bohaterów, a także wyjaśnione zostają różne wątki, poruszone w poprzednich tomach. Niestety ma się wrażenie, że książka jest bardzo przesłodzona, brakuje akcji, do której byliśmy przyzwyczajeni. Autor stara się naprawić sytuacje pod sam koniec, lecz czy mu się to udaje? Moim zdaniem tak. Nie zmienia to jednak faktu, że historia jest niebanalna i trudno o niej zapomnieć. 

Autor zdążył przyzwyczaić nas do swojego nienagannego stylu, i także w tym przypadku nie zawodzi. Barwnym i pięknym językiem opisuje rzeczywistość, miejsca, ale także uczucia i emocje. Warsztatowi pisarza nie można wiele zarzucić, lecz momentami odnosiłam wrażenie, że ten elegancki i chwilowo wyniosły styl nie do końca pasuje w relacjach mąż-żona. Zwracając uwagę na erotyczny aspekt powieści, można rozpatrywać go dwojako; jeśli oczekujemy romansu z niewielką dawką erotyki to Pokuta Gabriela spełnia te wymagania. Jednak, jeśli oczekujemy - tak jak głosi okładka - diabelskiego erotyku, to niestety jest to słaba książka pod tym względem. Nie można nie zauważyć przygotowania Reynard w kwestii wątku Dantego i Beatrycze, który towarzyszy nam od pierwszej części, ale także wszystkie przemowy, referaty itp ,które występują w lekturze - widać, że autor musiał poświęcić na ich opracowanie wiele godzin. W powieści możemy dostrzec również wiele odwołań do religii. Czy było ich za dużo? Dla mnie nie, ale to już raczej każdego indywidualna sprawa, jak podchodzi do tego tematu. Jednak pisarz nie próbował tutaj w żaden sposób przepchnąć swoich własnych poglądów czy idei, a nawiązania do wiary wynikają z fabuły i stanowiska bohaterów. 

Nie jest to zwykły romans dwojga kochanków, bowiem ci kochankowie muszą borykać się z życiem codziennym oraz przeszłością. Autor oczywiście niejednokrotnie pozostawia czytelnika w obawie czy też niewiedzy, aż do ostatnich stron nie wyjaśniając nowych wątków. Tekst stylistycznie jest świetnie napisany. Sylvain Reynard przyzwyczaił już nas do nienagannego stylu swojego pióra oraz dopracowania najmniejszych szczegółów w tekście. 

Zachęcam też tych, którzy nie czytali poprzednich części do nadrobienia. Ostatni tom jest taką wisienką na torcie w całej historii Gabriela i Julianny. Tutaj odkrywają się wszystkie karty i tajemnice. Bohaterowie mierzą się z problemami, miałam wrażenie, że czytelnik, czytając tę książkę też bierze udział w tych wszystkich wydarzeniach. Wszystko oczywiście jest wykończone wielką miłością. Ogromny szacunek dla autora, ponieważ świetnie połączył w swoich trzech tomach wielką, bezgraniczną miłość kochanków, miłość małżonków oraz miłość do bliźniego. Przeplótł również wątki biblijne, wątki wyciągnięte z twórczości Dantego oraz opisy architektury otaczającej bohaterów. Przedstawienie scen seksu nie jest wulgarne ani wyuzdane, bohaterowie oddają się uciechom cielesnym po to, żeby wielbić ukochanego, jego ciało i duszę. Wszystko jest splecione w idealną całość, dlatego szczerze mogę polecić i żałować, że to już koniec. 

Polecam w 100% !!!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)