Podróżniczka
Arwen Elys Dayton

Arwen Elys Dayton zachwyciła mnie wykreowanym światem w pierwszej części serii Poszukiwaczka. Jednak gdy nadchodzi czas by przeczytać kolejny tom cyklu zaczynają się obawy. Co jeśli w tym przypadku historia okaże się nieciekawa? Co jeśli autorka poprowadzi postaci w innym kierunku? Przygody Quin, Johna i Shinobu w Poszukiwaczce zabrały mnie w niesamowitą podróż do świata, w którym nie istnieje tylko dobro i zło. Jednak kontynuacja tejże książki okazała się jeszcze bardziej niezwykła. 

Fabuła Podróżniczki to oczywista kontynuacja wydarzeń z pierwszej części serii. Nadal wiele tajemnic musi wyjść na światło dzienne, jednak autorka postanowiła w tej części skupić się bardziej na pokazaniu nam jak wygląda świat zaprzysiężonych Poszukiwaczy. Do perspektyw głównych bohaterów dochodzą retrospekcje z punktu widzenia Catherine - matki Johna oraz Notta. Pozwoliło to autorce poprowadzić historię w trzech kierunkach, które stopniowo się zazębiają. Zamiast więc jednotorowej akcji, możemy zagłębić się w życie poprzedniego pokolenia Poszukiwaczy, jednocześnie obserwując poczynania ich dzieci, które chcą naprawić błędy z przeszłości i odkryć jakie tajemnice zmieniły życie ich rodzin. Z drugiej strony poznajemy Notta - jednego z Obserwatorów, pokazującego nam inne oblicze Sędziów, którzy byli dość tajemniczymi postaciami w poprzedniej części. Według mnie ten zabieg był bardzo dobrym pomysłem, ponieważ kontynuacja samych wydarzeń z pierwszej części serii nie pozwoliłaby w fabule zawrzeć tyle informacji, a jednak w przypadku tak skomplikowanej historii są one potrzebne by w pełni zrozumieć zasady rządzące światem stworzonym przez autorkę.

Ciężko mi też spojrzeć na tę książkę obiektywnie. Styl pisania Arwen tak mnie zauroczył, że nawet jeśli jakieś błędy logiczne się pojawiały, to tak jak w przypadku poprzedniej części całkowicie je zignorowałam. Nie zauważyłam niczego co w dużym mierze mogłoby zepsuć odbiór tej książki. Dla mnie niektóre niedopowiedzenia dodają jej tylko uroku. W wielu przypadkach lektur zachwyca nas głównie wykreowany świat, tu jest on opisany dość pobieżnie. Dzięki temu sama mogę zdecydować jak on wygląda, nic nie jest narzucone mi z góry. Ten zabieg sprawia, że ta książka jest po prostu uniwersalna. Można w niej szukać drugiego dna, który odnosi się do wydarzeń współczesnych lub po prostu można uznać ją za dobrą fantasy. Na co nie postawimy, nie będziemy zawiedzeni. Magia, która dotyczy bohaterów jest też dość subtelna. Jest Athamen, który pozwala bohaterom przenieść się Tam, pojawia się kolejny przyrząd poszukiwaczy Fokal, jednak to nadal jest traktowane jako coś normalnego. Takie podejście do świata magicznego połączonego ze zwykłą rzeczywistością jest moim zdaniem czymś odświeżającym po książkach, w których cuda wylewają się z każdej strony.

Seria Poszukiwaczka trafiła na listę moich ulubionych książek i z niecierpliwością czekam na kolejny tom, który mam nadzieję odpowie na wszystkie pytania, które pojawiły się w poprzednich częściach. Każdy z bohaterów pojawiający się w tej książce wnosi do niej coś nowego. Całość choć podzielona na kilka torów głównych, tworzy spójną historię, która nie pozwala czytelnikowi odejść od książki. Myślę, że tej serii należy dać szansę, ponieważ prezentuje sobą coś nowego, czego nie sposób spotkać w innych pozycjach z tego gatunku.

Książka, która mogłaby posłużyć nieco jako obraz współczesnego świata. Spytacie: „Dlaczego?”. Dlatego, że wątek Poszukiwaczy, choć nie został do końca wyjaśniony, niezwykle prawdziwie odzwierciedla obecną sytuację świata i tego, co się z nim dzieje, a także poniekąd przedstawia jedną z wielu koncepcji przyszłości cywilizacji ludzkiej.
Może zacznijmy od początku. Podróżniczka to drugi tom trylogii „Poszukiwaczy” Arwen Elys Dayton. Pierwsza część serii wprowadza czytelnika do całkiem nieźle wykreowanego świata. Początkowo książkę (1 tom) oceniłam jako bardzo dobrą i udaną, ale patrząc z perspektywy czasu, zmieniłam zdanie i stwierdziłam, że owszem elementy świata przedstawionego są całkiem w porządku, jednak reszta, czyli bohaterowie, fabuła i wydarzenia już nie do końca. W Poszukiwaczce wiele tematów, wątków było niedopowiedzianych i niewyjaśnionych. Bohaterowie byli bardzo irytujący, a fabuła skupiała się raczej na przeżyciach głównej bohaterki i opisie jej trudnego życia niż na „fantastycznym” wątku.
Pod tym względem drugi tom jest o niebo lepszy, ponieważ w przeciwieństwie do swojego poprzednika nie zawiera tylu opisu uczuć, przeżyć, a głównymi wątkami są tajemnice świata Poszukiwaczy oraz dzieje klanów z nim związanych. Bohaterowie nie są już tak denerwujący, aczkolwiek miałam z nimi pewną, śmieszną sytuację, ponieważ w pierwszym tomie serii uwielbiałam Shinobu, a nienawidziłam Johna, zaś w drugim było na odwrót – John w końcu zmądrzał, ale to co zrobił Shinobu, przekroczyło wszelkie granice mojej cierpliwości. Jeżeli chodzi o główną bohaterkę Quin, to w mojej ocenie wypadła przeciętnie, gdyż momentami bywa bardzo naiwna i roztrzepana, ale potrafi być czasami całkiem rozsądna.
Co do fabuły i akcji nie mam większych zarzutów, może jedynie to, że książka powinna być dłuższa i bardziej rozbudowana. Podróżniczkę czytało mi się dosyć szybko, gdyż zawiera tyle tajemnic i sekretów, a akcja jest w miarę dynamiczna, że książka pomimo trudnego początku potrafi wciągnąć i zainteresować.
Podróżniczka – książka, nad którą krążą podzielone opinie. Pierwszy tom miał trochę minusów i wad, ale drugi utrzymuje lepszy poziom i jeżeli miałabym je porównywać, to powiedziałabym, że Podróżniczka jest o niebo lepsza od Poszukiwaczki. Lektura zawiera dużo wydarzeń, dużo zwrotów akcji, trochę tajemnic, sekretów. W końcu możemy nacieszyć się wykreowanym światem oraz profesją tytułowych Poszukiwaczy i tym, czym właściwie oni się zajmują. Książkę oceniłam jako w miarę dobrą – solidne 7/10, gdyż nie jest to pozycja rewelacyjna, ale jest trochę lepsza niż „średniaki”. Uważam, że warto poświęcić jej czas, ponieważ niektórym fabuła może jak najbardziej się spodobać.

http://raven-and-books.blogspot.com

Po pierwszym tomie tej serii wiedziałam, że kolejne muszą zasilić moją biblioteczkę. ,,Poszukiwaczka" tak bardzo mi się podobała i kiedy tylko nadarzyła się okazja dokupiłam pozostałe 2 części. Byłam nastawiona na wspaniałą lekturę. Ale czy tak się stało?

,,Podróżniczkę" czytałam dosłownie dwa miesiące. Co do niej przysiadałam to kilka stron i od razu spać mi się chciało. Szczerze mówiąc nie mam pojęcia czemu tak się działo, bo fabuła mi się podoba, bohaterowie mi się podobają, świat stworzony przez autorkę również mi się podoba. Gdzie tkwi zatem problem? Nie mam zielonego pojęcia. Nie wiem jak mam ją ocenić, bo pierwszy raz mam taką sytuację. Wydawać by się mogło, że historia jest nudna, bo zasypiam, z drugiej zaś strony, byłam ogromnie ciekawa jak rozwinie się cała akcja. Jakie losy czekają bohaterów. Dlaczego podejmują takie, a nie inne decyzje. Jestem zauroczona światem Poszukiwaczy, tym jakimi ,,sprzętami" się posługują. Jak są szkoleni. Kim są Sędziowie. To dla mnie coś zupełnie innego, nowego i ciekawego. Cały czas się zastanawiam czy sięgać po kolejny tom. Trochę się boję, że będę miała powtórkę z rozrywki i nie będę mogła jej skończyć tak szybko jak bym chciała. Ale również chcę bardzo wiedzieć jak wszystko się dalej potoczy, bo końcówka książki tak się zakończyła, że pytań mam milion. Mam zagwozdkę i będę musiała to nieźle przemyśleć. J

Dobra, młodzieżowa fantastyka jest w cenie. Rzadko można trafić na coś, co nie jest płytkie i nie zakrawa na bajeczkę dla grzecznych dzieci. Ostatnio mam dobrą rękę do takich książek. Była "Kaldera", byli "Zwiadowcy", teraz czas na "Podróżniczkę".
Pierwszy tom trylogii  pt. "Poszukiwaczka" recenzowałam jakiś czas temu. Powieść zrobiła na mnie spore wrażenie głównie ze względu na bardzo ciekawie wykreowany świat. Pomysł tchnie świeżością  i nietuzinkowością. Świetna fabuła, wyraziste postacie bohaterów - czegóż chcieć więcej?
Nie ukrywam, że po dobrym pierwszym tomie, trochę bałam się sięgnąć po drugi. Czy autorka pokona tak wysoko postawioną poprzeczkę? Czy drugi tom zachwyci mnie równie mocno, jak pierwszy?
Już na wstępie zaskoczyło mnie poczucie, że autorka potraktowała pierwszy tom, jako swoistego rodzaju prolog. Na początku drugiego tomu nie ma żadnego wstępu czy też przypomnienia. Czytelnik musi szybko przypomnieć sobie zdarzenia z pierwszego tomu. Od razu pojawiają się nowe imiona oraz - co ciekawsze - nowe magiczne przedmioty. Narracja również się wzbogaca. W drugim tomie swoje przygody opowiadają nam nie tylko dotychczasowi bohaterowie (Quin, Shinobu, John i Maud), ale również tajemniczy chłopiec o imieniu Nott oraz mama Johna - Catherine. Wzbogaca to niesamowicie fabułę powieści i powoduje, że czytelnik z niecierpliwością czeka na to, jak to wszystko się zakończy. Ciekawy jest również wątek Młodej Sędzi, który zaskoczył mnie niepomiernie. Przyznam się, że był taki moment podczas lektury, kiedy moja sympatia z Quin i Shinobu powędrowała w stronę Johna i Młodej Sędzi. Kibicowałam im i miałam nadzieję, że... się uda. Więcej nie powiem. 
Dzieje się dużo. Czytelnik - dzięki nowym postaciom - cofa się w czasie i pomału odkrywa dlaczego poszczególne klany poszukiwaczy są do siebie tak wrogo nastawione.  Okazuje się, że konflikt korzeniami sięga daleko w przeszłość, a jego powody są dość skomplikowane. Akcja toczy się wartko i czytelnik - pomimo wielu niedopowiedzeń - nie ma czasu zastanawiać się nad poszczególnymi fragmentami układanki. Kiedy poszczególne elementy wskakują na swoje miejsce odbiorca szeroko otwiera oczy ze zdziwienia i .... koniec. Trzeba sięgnąć do trzeciego tomu, albo pozostać w niewiedzy i niepewności. 
Świetna powieść, która proponuje czytelnikowi podróż rollercoasterem przez nieznaną krainę pełną niespodzianek, magicznych przedmiotów i zaskakujących zwrotów akcji. 
Warto.