Poczucie kresu
Julian Barnes

Poczucie kresu
Autor: Julian Barnes

"W liście pozostawionym koronerowi wyjaśniał swoje powody: że życie to dar narzucony każdemu człowiekowi, choć nikt o niego nie prosi; że myśląca osoba ma filozoficzny obowiązek zbadania zarówno natury życia, jak i warunków, które mu towarzyszą; i że jeśli ta osoba postanawia zrzec się daru, o który nikt nie prosi, to jest moralnym i ludzkim obowiązkiem postąpić zgodnie z konsekwencjami takiej decyzji."

Głęboka lektura nie dla wszystkich.
Akcji praktycznie nie ma, ale to nie tego rodzaju książka. Dużo rozmyślań, dużo przemyśleń i własnych wniosków.
Dziwnie wciągająca.

MOJA OCENA: 7/10
***********************************************************
"Są w naszym życiu tajemnice, których lepiej nie znać.

Czy samobójstwo jest najwyższym wyrazem wolnej woli człowieka?
Przyjaźń, miłość i wyrzuty sumienia.
Podróż w czasie do zaskakującego celu.

Mniej więcej 60-letni Anthony Webster wraca myślami do lat swojej młodości. Jednym z jego przyjaciół był wówczas Adrian Finn, inteligentny chłopak o dość filozoficznym podejściu do życia."

Fragment i promocje na :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Poczucie kresu" jest książką niezwykłą, cudowną, enigmatyczną... Słowa w niej ,,płyną" . Jest po prostu genialna. Historia opowiedziana w tej powieści jest na pozór prosta, lecz to tylko mylne wrażenie. Czytelnik, który sięgnie głęboko i będzie czytał ją ,,całym sobą" odkryje jej drugie dna, których jest kilka. Pełno w niej rozważań na temat naszego życia, tego jak się starzejemy, nad nieubłaganie mijającym czasem, nad naszą historią... Jednym z głównych tematów poruszonych przez autora jest to, w jaki sposób człowiek opowiada sam sobie historię własnego życia, w jaki sposób tworzy ją z tych resztek wspomnień i emocji, które mimo upływu czasu są wciąż żywe. Piękna historia, którą każdy powinien przeczytać... Przeczytałam ją w jeden dzień. W ciągu tegoż dnia obejrzałam również ( w sumie przez przypadek) film ,,Ciekawy przypadek Benjamina Buttona". Dzięki tym dwóm pozycjom ten dzień był cudowny!!! Film i książka wzajemnie się uzupełniają. Polecam spędzić właśnie tak dzień, a na długo on zostanie w Waszej pamięci i będzie to cudownie spędzony czas.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Poczucie kresu" to absolutnie genialna w swej trafności i odkrywczości rzecz o ludzkiej pamięci. O tym, jak bardzo potrafimy przeinaczyć nasze wspomnienia, jak mocno sami wpływamy na ich kształt, jak dopasowujemy je do własnych pragnień, jak dodajemy to, co nam się podoba, odejmując elementy wstydliwe i wreszcie - do jakiej destrukcji może to prowadzić. Spotykamy tu bowiem mężczyznę (narratora), który - pozostając w jesieni życia - roztacza przed nami wspomnienia swego pierwszego, wielce nieudanego i niosącego mnóstwo upokorzeń związku oraz obraz zgoła idealnej przyjaźni. Gdy na temat głównych bohaterów mamy już skończone, wyrobione zdanie, bohater wyznaje, że oto otrzymał przedziwny spadek. Otrzymał w teorii, w praktyce bowiem ktoś mu ową spuściznę przetrzymuje. Z różnych powodów prawo nie może skutecznie tutaj zadziałać i mężczyzna musi wspiąć się na wyżyny językowego sprytu oraz dyplomacji, by odzyskać to, co mu się prawnie należy. Prawnie tak, ale czy prawo ludzkie jest aby na pewno zgodne z prawem moralnym? Dlaczego spadek jest przetrzymywany? Co oznacza przedziwny list przesłany w oderwaniu od właściwej "masy spadkowej" i co ma z tym wszystkim wspólnego grupa opóźnionych umysłowo ludzi? Chcąc odpowiedzieć na te pytania, bohater musi sam przed sobą odkryć prawdziwą (!!) naturę swoich wspomnień, prawdziwy ich kształt, prawdziwy charakter i znaczenie - bez upiększania, bez usprawiedliwiania się. Raz jeszcze zatem odbywamy wraz z nim wędrówkę w przeszłość, ale tym razem jest ona o wiele bardziej przykra i diametralnie inna... Nie jesteśmy pewni niczego, bowiem prawdziwy kształt na nowo odkrytych wspomnień okazuje się brutalny i niszczący. Powieść miażdży swoją trafnością i bezkompromisowością. Tak, wiecznie szukamy dla siebie usprawiedliwień. Tak, przeinaczamy wspomnienia. Tak, dodajemy do nich bardzo wiele, ujmujemy, co nam w nich przeszkadza i całkowicie przeinaczamy przeszłość. Jak to się ma do poznawania historii? Czy można żyć z przebudowaną, nieprawdziwą przeszłością, pozostając w zgodzie z sobą i światem? Czy można być uczciwym, gdy w wyobraźni wykreowało się przeszłość zupełnie niezgodną z faktami? Co zrobić, gdy prawda oprze się sile naszych umysłowych manipulacji i pewnego dnia zapuka do drzwi - naga i wstydliwa? ... Szukajcie odpowiedzi w "Poczuciu kresu". Zachęcam i polecam całym sercem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pamięć... wspomnienia.... jak zmieniają się z upływem czasu. Wg mnie to główne przesłanie tej książki ubrane w zgrabną historię życia głównego bohatera. Znajdziemy tu dokładny opis jak niedoinformowanie zmienia wyobrażenie i odbiór danej sytuacji. Odnalazłem tu troszkę swoich spostrzeżeń życiowych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Literacko, jak to u Barnesa bez zarzutu. Sam temat niezbyt odkrywczy. Oczywiście, że każdy z nas snuje swoją własną historię pamiętając to, co chce i jak chce. Swoistym mechanizmem obronnym jest przyjmowanie interpretacji korzystnych dla siebie. Na pewno wielu z nas spotkało na swojej drodze dziesiątki ludzi, którzy przyczyny wszystkich swoich niepowodzeń widzą w świecie zewnętrznym, innych ludziach, pechu itd, tylko nie w sobie. Zresztą jak sie posłucha opowieści starszych ludzi idealizowanie przeszłości jest niemalże ich immanentną cechą. A te opowieści zaczynają się najczęściej od słów: "Za moich czasów....", "Kiedyś to było lepiej", "Ja nigdy....". Tyle to ma wspólnego z prawdą co pamięć o sobie bohatera powieści. Zresztą najtrafniej mówi o tym sam Barnes: „Jesteś tym, czego dokonałeś, dokonania żyją w twojej pamięci, więc to, co pamiętasz, określa, kim jesteś” 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Może za dużo oczekiwałam... Przegadana, zbyt melodramatyczna, przeczytałam i nie sądzę, że coś z niej we mnie zostanie...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)