Plątanina zaklęć
Michelle Harrison

Bardzo lubię czytać kryminały, thrillery, książki fantasy, ale czasem mam ochotę na coś lżejszego. Coś co się bardzo łatwo czyta i nie wymaga zbyt dużego zaangażowania z mojej strony. Sięgam wtedy po znane mi już nazwiska, które znane są z lżejszych lektur albo po książki kierowane do młodszego czytelnika. Taką książką z kategorii dla młodszych była „Szczypta magii”. Poznanie sióstr Wspacznych było fantastyczną przygodą. Z wielką ekscytacją podchodziłam do kolejnych części. Również bardzo pozytywnie podeszłam do trzeciej części, czyli „Plątaniny zaklęć”, którą miałam okazję niedawno przeczytać.

Już pierwsze strony książki „Plątanina zaklęć” pokazały mi co nowego wydarzyło się u sióstr Wspacznych. Od razu, gdy zobaczyłam nowe miejsce zamieszkania, to wiedziałam, że oznacza to nowe zagadki i przygody. Tak też się stało. Siostry musiały stawić czołom nieznanym do tej pory jej siłom i działać w trochę innym składzie niż zazwyczaj. Po raz trzeci zostałam wciągnięta do świata stworzonego przez panią Harrison. Nie żałuję ani minuty tam spędzonej. Za każdym razem świetnie się bawię i podziwiam pomysłowość naszych bohaterek.

Po raz kolejny przekonałam się, że seria stworzona przez panią Harrison pod tytułem „Szczypta magii” idealnie nadaje się także dla starszych czytelników, a nie tylko dla młodszych, do których jest adresowana. Czas spędzony ze siostrami Wspacznymi jest czasem przygód, zabaw oraz doświadczania magii i to nie tylko tej dobrej. Uwielbiam wracać do tego świata i nie mogę się już doczekać kolejnej książki.

Przewracam ostatnią stronę książki, zamykam oczy i ogarnia mnie żal. Żal, że oto moje przygody z siostrami Wspacznymi dobiegły końca i muszę je pożegnać. Bo pokochałam je jak własne siostry, bo każde niebezpieczeństwo jakie je spotykało, dotykało mnie ogromnie. Bo ich łzy, były moimi łzami. Ich radość, moją radością. I to w nich odnalazłam siebie, jak nigdzie indziej.

Magia towarzyszy nam zawsze. Nie ważne, czy tkwimy w jednym miejscy, czy uciekamy w jakieś nowe. Ona jest, zawsze. I tylko czeka, by zaplątać kolejne losy i przygody. Tak jak zaplątują nas książki Pani Michelle Harrison. Plątanina Zaklęć to trzecia w serii pozycja i ani ociupinkę nie odbiega swoją cudownością, od swoich poprzedniczek. Choć szczerze, trudno jest opowiadać o wszystkich rzeczach, które kocham w tej książce, nie zdradzając zbyt wiele. Autorce udało się stworzyć kolejną złożoną i satysfakcjonującą tajemnicę, pełną magii i przygody. Podobnie jak w poprzednich książkach, siostrom towarzyszy równoległa historia, wpleciona pomiędzy sceny, która jest kluczem do całej tajemnicy. Cudownie było doświadczyć, jak trzy siostry dorosły, a ich związek wzmocnił się po poprzednich przygodach, a jednocześnie nie zmieniły się ani trochę i pozostały różne, jak ogień i woda, wiecznie kłótliwe i uparcie lojalne jak zawsze były. Uwielbiam również sposób, w jaki trzy historie zawarte w trzech tomach, czerpią z baśni ludowych, przesądów i magii, ale w tak bardzo różny sposób. Bo każda ma inne otoczenie, klimat i zwrot akcji... Ale myślę, że to właśnie ta pozostanie moją ulubioną, bo jest pełen czarów, uroków, przesądów i zaklęć w nieco inny i chwytający mnie za serce, sposób. Bo są przepełnione tyloma emocjami, magią i przygodami, że trudno je odłożyć. A świat stworzony przez Harrison jest pomysłowy, ale nie zbyt skomplikowany i ma w sobie tę głębię, która czyni go wiarygodnym. Choć to za co najbardziej kocham tę serię, to nieposkromione natury naszych bohaterek, odważnych, zaradnych i zaciekle lojalnych wobec swojej rodziny.

Siostry Wspaczne – Charlie, Betty i Fliss – w końcu na dobre opuszczają chylącą się ku upadkowi Kieszeń Kłusownika oraz mgliste, wilgotne i złowrogie Wyspy Żałosne, by rozpocząć nowe życie w słonecznych Wisiorknotkach! Spokojna z pozoru okolica i trochę „krzywy”, opleciony bluszczem domek na uboczu nie są jednak tak sielankowe, jak zdaje się na początku naszym bohaterkom…

Dlaczego mieszkańcy miasteczka uciekają, kiedy usłyszą o Kosowej Chacie, w której zamieszkali Wspaczni? Czego nie mówi się głośno o Żarłocznym Drzewie, pochłaniającym wszystko na swojej drodze? Dlaczego sąsiedzi milkną, kiedy usłyszą o magii i omijają z daleka Tik-tokową Knieję?
***
„Plątanina zaklęć” to już trzecia część przygód sióstr Wspacznych. Tom trzeci jest zupełnie inny od poprzednich, nie tylko przez wzgląd na fakt, że rodzinka Wspacznych przeprowadza się na inną wyspę. W moim odczuciu jest to najstraszniejsza z wszystkich trzech części, choć nadal jest to wciągająca i pouczająca literatura dziecięca.
Największą wartością płynącą z tej historii jest rodzina. Relacja sióstr – ich wzajemna miłość i poświęcenie, pokazują, co jest w życiu najważniejsze.
Betty ponownie gra pierwsze skrzypce w tej historii. Bardzo dużo w tej części jest również Charlie, co mnie ogromnie cieszy, bo jest cudną postacią – uroczą, bystrą i odważną, która skoczy w ogień za swoimi siostrami (czy swoim niewidzialnym szczurkiem – Hopsasą). Szkoda, że tak niewiele w tym tomie było babci, której poczucie humoru nie raz bawiło mnie do łez.
Po raz kolejny zachwycam się tym przepięknym wydaniem, obok którego nie można przejść obojętnie. Wydawnictwo Literackie – robicie kawał dobrej roboty.
Tempo akcji jest idealnie wyważone, a motyw wiedźm, klątw i nawiedzonego domu wciąga od pierwszych stron. Po raz kolejny dałam się porwać w ten magiczny świat i ciągle mi mało. Zazwyczaj kontynuacje serii wypadają słabiej niż pierwszy tom, a w przypadku serii Michelle Harrison jest zupełnie na odwrót. „Plątanina zaklęć” podobała mi się póki co najbardziej.

Moja ocena: 9/10

Z deszczu pod rynnę

Przeprowadzka do Wisiorknotków miała być nowym początkiem dla rodziny Wspacznych. Mieli zacząć tu wszystko od nowa, bez klątw, bez niebezpiecznych przygód i bez magii. Ale jak to w życiu czasem bywa siostry Wspaczne wpadły z deszczu pod rynnę, a w Wisiorknotkach znalazły wszystko, tylko nie spokój. Charlie, Betty i Fliss będą musiały znaleźć wyjście z plątaniny zaklęć, uratować jedną z nich przed działaniem groźnego zaklęcia, a także ocalić wioskę, jak i odnaleźć(?!) tajemniczą Ivy Brzdęk, która zaginęła przed laty. 

"Plątanina zaklęć" to trzeci tom przygód sióstr Wspacznych i według mnie jest on najbardziej mroczny z tej trójki. Motyw złych wiedźm zawsze przerażał mnie w literaturze najbardziej i nigdy nie przepadałam za nimi w bajkach, baśniach czy książkach. Stąd jeszcze mocniej i silniej kibicowałam naszym bohaterkom by udało im się pokonać zło tego tomu i mogły odnaleźć to upragnione szczęście i spokój. 

Autorka nie zawodzi i tym razem, czytelnik otrzymuje intrygujący i bogato wykreowany świat przedstawiony, a siostry Wspaczne ponownie przeżywają pełne emocji przygody, które nawet u mnie potrafiły wywołać szybsze bicie serca czy dreszcze na plecach ! Prócz sióstr powracają postacie babci dziewczynek, Buni, taty dziewczynek, a także pupile sióstr, a zwłaszcza Charlie, czyli Hopsasa i Oj. Jeśli tęskniliście za nimi, to w tym tomie macie okazję ich spotkać ponownie. 

Jak pisałam wyżej tom ten jest najbardziej mroczny i najwięcej w nim przemocy, wywołanej przez działanie złej magii. Przyznam, że w tej części bałam się o nasze bohaterki najmocniej, a fabuła potrafi trzymać czytelnika w napięciu. Jeśli znasz już Charlie, Betty i Fliss to koniecznie poznaj ich przygody w Wisiorknotkach, a jeśli jeszcze nie miałeś okazji ich spotkać to koniecznie sięgnij po wszystkie trzy tomy, bo warto ! Niezapomniane, pełne magii, przyjaźni, miłości, dobrego humoru, wzruszeń przygody sióstr Wspacznych, które pokochacie całym serduchem, tak jak ja, jestem o tym przekonana ! 

Za egzemplarz do recenzji dziękuję stokrotnie wydawnictwu Literackiemu. 

,,-To dzisiaj, Fliss- Wyszeptała.- Wyjeżdżamy. Tym razem naprawdę wyjeżdżamy!"

Powiem wam, że ciężko jest znaleźć serię, która skradnie serca czytelników i to bez względu na ich wiek. Tą serię może czytać dziecko, nastolatek, a nawet osoby starsze, które lubią tajemnice, tajne przejścia i czary, które nie użyte w sposób dobry, mogą się odwrócić w złą stronę. Nie da się nie kochać sióstr Wspacznych. Każda inna z innym podejściem do życia i aurą, jaką wokół siebie roztaczają sprawiają, że traktujemy je jak prawdziwych ludzi, nie tylko postacie z książki. Z nimi można się zaprzyjaźnić i wcale nie muszą o tym wiedzieć. Choć niekiedy wydawało mi się, jakby czuły, że ktoś je obserwuje. Jak myślicie, poprzez swoje moce wiedziały, że się o nich czyta?
W tym tomie nasze małe kobietki będą musiały bardzo się skupić, by nie dać się zwieść wiedźmom. One same jak na czarownice przystało będą robiły co mogły, by to, co ukryte takie nadal pozostało. Miałam wrażenie, że tutaj wszystkie chwyty były dozwolone i zakazane jednocześnie. Czary przewijały się niczym tornado próbując sięgnąć końca walki. Oczywiście z wygraną dla dziewczynek. Czy jednak tak się stało?
Pamiętajcie, że siostry choć władają magią, to jednak rodzina jest dla nich najważniejsza. Nie są idealne, nawet wiedzą, że często pakują się w tarapaty tylko ze względu na swoją głupotę, jednak jedna do drugiej potrafi wyciągnąć dłoń i pomóc. Kochają się, to nadzwyczajne uczucie. Mogą na sobie polegać i pomimo fochów wspólnymi siłami walczą z tymi, którzy chcą zbyt wiele.
Podobał mi się ten tom chyba najbardziej, gdyż tajemnice mnożyły się niczym komary w deszczowy dzień, a zakończenie było do przewidzenia w odwrotnym stanie. Jeśli już obrałam jedną opcję, to rozwiązywała się jako jej odwrotność. Chwilami nawet mnie to śmieszyło, ale bywało, że naprawdę wiało grozą i strachem.
Polecam zacząć czytać od tomu pierwszego, gdyż akcja wciąż się rozwija, a czytając od końca nie poznacie powodów ich zachowań. Niech czary wejdą w wasz świat z delikatnym wydźwiękiem, a dopiero później odbiorą go pod postacią tęsknoty spowodowanej końcem tej trylogii.