Pieśń Maorysów
Sarah Lark

Drugi tom sagi nowozelandzkiej autorstwa Sarah Lark zdecydowanie bardziej przypadł mi do gustu. Więcej w nim akcji i ogromnych emocji. Wszystko to sprawia,że ciężko nam oderwać się od kart powieści. Tym razem obserwujemy historię Elaine oraz Kury - wnuczek Gwinery Warden - MacKenzie. Obie dziewczyny zakochują się w tym samym mężczyźnie - Wiliamie Martynie, który przybył z Irlandii. Będziemy świadkami wielkiej miłości, rywalizacji, ale przede wszystkim poznanym dwa silne kobiece charaktery, które będą musiały stoczyć ciężką walkę o swoje szczęście i marzenia. Saga nowozelandzka to wspaniałe źródło informacji nie tylko o maoryskiej kulturze, ale przede wszystkim o niełatwym życiu ówczesnych kobiet. Polecam, tradycyjnie, na długie, zimowe wieczory.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część sagi nowozelandzkiej jest równie dobra, jak pierwsza. Tym razem znaczna część akcji dzieje się w osadzie górniczej pod koniec XIX wieku - mamy okazję poznać ówczesne życie, zwyczaje, ale też początki kopalń, wypadki górnicze, rozwój górnictwa. To wszystko jest jednak tylko tłem znakomitej powieści obyczajowej, powieści o uczuciach, zdradzie, wybaczaniu, szukaniu swojego miejsca. Jest to przede wszystkim historia silnych kobiet, które mimo przeciwności dążą do swoich celów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Parę lat temu czytałam ,,W krainie białych obłoków". Zostałam wtedy oczarowana piórem pani Lark i jej opisami Nowej Zelandii. Niezwykle cieszę się, że mogłam przeczytać kontynuację tamtej powieści. Spotykamy się ze starymi bohaterami, w których życiu wiele się zmieniło. Gwyn jest poważną owczą baronową, a Helen ma własny hotel. Jeszcze niedawno płynęły do Nowej Zelandii na parowcu i nie wiedziały co je czeka. Teraz ustępują pola młodym bohaterkom. Pięknej Kurze i nieśmiałej Laine. Jak potoczą się ich losy? Czy dokonają dobrych życiowych wyborów? Kocham czytać takie opasłe sagi rodzinne. To zdecydowanie mój ulubiony gatunek i często po niego sięgam. Z wielką przyjemnością otworzyłam te grubą cegłę i od razu dałam się porwać magicznej opowieści jaką snuje Sarah Lark. Po raz kolejny znajdziemy tu całą gamę różnorodnych emocji od miłości do nienawiści. Abyśmy jeszcze lepiej je odczuwali, zdawać by się mogło, że na własnej skórze autorka pisze barwnym i plastycznym językiem. Dzięki temu jesteśmy częścią tej opowieści. Kolejnym niezaprzeczalnym plusem jest klimat. Mało jest książek o Nowej Zelandii, a to właśnie tam autorka umiejscowiła akcję. Chciałabym kiedyś zobaczyć te wszystkie miejsca, o których przeczytałam. Została tutaj też wpleciona kultura maoryska, która jest przecież dziedzictwem tej wyspy. Cudownym uczuciem było dla mnie po raz kolejny przenieść się w świat poszukiwaczy złota, twórców pierwszych kopalń. Piękne to były czasy, nasze nie mają już tego uroku. Bohaterowie nie są z pewnością płytcy i papierowi. Każdy z nich, nawet jeśli nie bierze zbyt dużego udziału w historii został przemyślany i tchnięto niego duszę. Chociaż Kura i Laine to dwie kompletnie różne osobistości to obie da się lubić. Nie miały łatwo w życiu, a jednak jakoś dały sobie radę. Jest to kontynuacja jednak myślę, że można czytać ją osobno. Wam jednak radzę zacząć od pierwszej części. Koniecznie musicie przeczytać jak to wszystko się zaczęło, a później sięgnąć po ,,Pieść Maorysów'. Będziecie mieli więcej stron do delektowania się. Ma wszystko czego potrzeba. Dawno tak was nie zachęcałam do przeczytania. Znacie jakieś książki w podobnym guście?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Drugi tom "Sagi nowozelandzkiej", to którego podeszłam z niecierpliwością i dużymi oczekiwaniami niestety ich nie spełnił. Tym razem mamy do czynienia z wnuczkami bohaterek, które poznałyśmy w części pierwszej: Kurą i Eleine (z których zdecydowanie go gustu przypadła mi ta druga). Dwie dziewczyny o zupełnie odmiennych charakterach a ponadto zaciekłe rywalki (czasem się zastanawiałam, która pierwsza wbije tej drugiej nóż w plecy). Miłość, nienawiść, ogromne rozczarowania czy chęć zemsty to odczucia, które mogę porwać czytelnika ale zdecydowanie nie porwały mnie. I mimo, że opisy nadal zachwycały a ciekawostki o życiu w górniczej osadzie, a co za tym idzie zagrożenia z tego wynikające pozwalają wczuć się w tamten klimat to historia była raczej nudna i dość przewidywalna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Akcja skoczyła sporo naprzód, mamy już rok 1893.Na szczescie tom ten przypomina najważniejsze wydarzenia z przeszłości kluczowych postaci, więc czytelnik się nie pogubi:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)