Piękno to bolesna rana
Eka Kurniawan

,,Pewnego niedzielnego popołudnia, w marcu, Dewi Ayu wstała z grobu, w którym przeleżała dwadzieścia jeden lat" - tak zaczyna się powieść ,,Piękno to bolesna rana" jawajskiego pisarza, Eki Kurniawana. Nic dziwnego zatem, że po przeczytaniu pierwszego zdania, chce się poznać kolejne frazy. I kolejne, i kolejne... A potem przychodzi to, co książkowe mole lubią najbardziej - od lektury nie można się oderwać. Autor w niezwykle barwny, finezyjny i zaskakujący sposób opisuje historię powstałej z grobu prostytutki i jej czterech córek. Wszystkie te kobiety są wyjątkowo piękne, ale uroda już od dzieciństwa ściąga na nie mnóstwo kłopotów, a nawet tragedii. Nie tylko one są intrygującymi bohaterkami, nie mniej ciekawe są losy ich mężczyzn, sąsiadów, przyjaciół i wrogów. Wszystkie te historie splatają się w fascynującą opowieść o miłości i nienawiści, o zaufaniu i zdradzie, o radości i bólu... Pełna tajemnic rzeczywistość przeplata się tu z miejscowymi legendami, ze światem duchów, demonów i innych nadprzyrodzonych sił, które często decydują o losach bohaterów. Ta pasjonująca powieść utrzymana jest w klimacie realizmu magicznego i przywodzi na myśl prozę takich mistrzów jak Gabriel Garcia Marquez i Isabel Allende. Nic dziwnego zatem, że tonie się w niej z wielką przyjemnością i oddaniem. ,,Piękno.." to nie tylko historia napiętnowanych urodą kobiet, które wciąż muszą walczyć o swoje miejsce w świecie zdominowanym przez mężczyzn. To również wciągająca opowieść o dawnej i współczesnej Indinezji, której kwintesencją jest jawajskie miasteczko Halimunda. Na tle ważnych, przełomowych wydarzeń historycznych i politycznych rozgrywają się ludzkie tragedie, wzloty i upadki. Na drugiej wojnie światowej i późniejszych przewrotach jedni zyskują, inni tracą. Tych drugich jest, oczywiście, znacznie więcej. Wszyscy jednak są na siebie skazani, gdyż mieszkają w jednym miejscu, w które wrastali od pokoleń. Wzajemne urazy, zadawnione niesnaski i pozornie chowane w czterech ścianach tajemnice tak naprawdę są udziałem wszystkich mieszkańców Halimundy, którzy pielęgnują w sobie pamięć o przeszłości, i tej dobrej, i złej. A przeszłość wciąż odzywa się echem w życiu bohaterów. Muszą się oni z nią zmagać, podobnie jak zmartwychwstała Dewi Ayu. Od początku intryguje czytelnika, po co była prostytutka przybyła do świata żywych. Na odpowiedź trzeba jednak poczekać, gdyż nie dowiadujemy się tego od razu. Oprócz fascynujących wydarzeń i postaci na uwagę na pewno zasługuje forma i język powieści. Czas nie płynie tu linearnie, co jeszcze bardziej podsyca ciekawość czytelnika. Wiele historii poznajemy fragmentarycznie, lecz w końcu układają się one w całość, która powoli odsłania wszystkie tajemnice. Język i styl są mistrzowskie! Eka Kurniawan to wirtuoz słowa, który potrafi zauroczyć nie tylko fabułą, ale i sposobem jej opowiadania. Liryzm przeplata się tu z wulgarnością, rzeczowość sąsiaduje w onirycznymi opowieściami, a nad wszystkim unosi się aura tajemniczości i magii. Lektura powieści ,,Piękno to bolesna rana" była dla mnie ucztą duchową na najwyższym poziomie, czego życzę wszystkim czytelnikom. Nie szafuję ocenami w swoich opiniach, ale tę książkę z czystym sumieniem mogę nazwać arcydziełem. BEATA IGIELSKA

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To druga książka tego autora, którą przeczytałam i zdecydowanie stwierdzam, że Kurniawan to geniusz. Bez dwóch zdań. "Piękno..." to dla mnie proza wybitna, sięgająca do sedna emocji i przeżywania, pełna okrucieństwa i miłości, pełna człowieczeństwa. Od pierwszego zdania jest mocno i dosadnie, autor nie daje chwili na złapanie oddechu. Jak w życiu. Prowadzi nas przez życie, relacje, związki, miłości i nienawiści, zawiłości losu bez odrobiny znieczulenia. Nie owija w bawełnę, nie wybiela. Nie można tu udawać, że coś jest inne niż jest. To boli. Jak piękno, jak szczęście, jak życie. Jak smutek, jak śmierć, jak nieszczęście. Oj, długo jeszcze będę przeżywać tę książkę, mimo, że boli. Dobra dla udawaczy i owijaczy w bawełnę, niech wreszcie poczują prawdziwe życie. Niech spróbują choć trochę poczuć, bo nie wszyscy czują. Wolą udawać i tworzyć teorie. W tej powieści nie ma ucieczki od człowieczeństwa, wręcz przeciwnie i to właśnie stanowi o jej geniuszu. Życie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)