Piekło kosmosu
Artur Tojza

Po raz pierwszy z twórczością Autora spotkałam się przy cyklu młodzieżowym "Słona wanilia" który naprawdę skradł moje serce i zapisał się pamięci na bardzo długi czas, a potem zaraz pojawił się rasowy kryminał, który również mnie porwał, więc gdy tylko odebrałam wiadomość z zapytaniem, czy chciałabym poznać coś zupełnie innego od znanych mi historii, nie wahałam się nawet przez moment, i tak oto trafiło do mnie "Piekło kosmosu"...
I przyznać muszę, że czuję pewnego rodzaju konsternację. Uwielbiam książki z gatunku science fiction, tę zawrotną akcję, nieznane światy, ale w tym przypadku przez bardzo długi czas odnosiłam wrażenie, że trafiłam w sam środek czegoś większego, a wokół mnie panował olbrzymi chaos, i trochę czasu mi zajęło poukładanie, kto jest kim, kto z kim trzyma, a kto jest wrogiem jednego a przyjacielem drugiego albo jeszcze kogoś trzeciego, będąc równocześnie wrogiem tego pierwszego. Wiecie, o co mi chodzi, prawda? Totalny galimatias... Taki sam mam w głowie.
Myślę, że dobrym posunięciem na początek byłoby stworzenie mapy galaktyki, indeksu osób i ras, które tu się pojawiają, może w drugim tomie to się pojawi, bo naprawdę byłoby dużym ułatwieniem dla czytających. Usystematyzowanie tego, co się do tej pory dowiedzieliśmy.

Autor nie oszczędza nas już od pierwszej strony, wpadamy w bitewny szał, adrenalina nie opuszcza czytelnika do ostatniej strony, choć początek jest dość trudny a opisy maszyn, nazwy planet, galaktyk i ich mieszkańców "nie z tego świata" powodują naprawdę spory kłopot, książkę czyta się dość płynnie. Autor bardzo fajnie oddaje klimat walk, gdzie wszystko jest spektakularnie niszczone przez wrogich najeźdźców. Opisy są bardzo szczegółowe pobudzające wyobraźnię, mocne i dynamiczne.
Mnóstwo tu wątków, które początkowo wydają się zbędne, jednak im dalej posuwamy się w lekturze, tym bardziej splatają się one w całkiem sensowną całość.
Bohaterów jest naprawdę dużo, trudno ich spamiętać, ale tak naprawdę każdy jest tu po coś i wydaje się, że bez niego cały zamysł fabuły by runął. Ja w pewnym momencie odpuściłam sobie spamiętywanie kto, z jakiej rasy pochodzi, i wtedy tak naprawdę dałam się porwać tej historii.
"Piekło kosmosu" to w moim odczuciu to hardcorowa nawalanka, gdzie Autor przemyca troszkę mitologii, współczesnych wierzeń i przekonań. Nie brakuje tu brudnej polityki, jest brutalnie, szybko, mrocznie, ale nie brakuje również momentów, w których można parsknąć śmiechem, szczególnie jeśli lubi się czarny humor.
Trudno jest mi ocenić tę historię jednoznacznie, jak sam Autor zapowiada, jest to pierwsza część trylogii, więc liczę, że kolejne tomy zostaną bardziej uporządkowane, a ja tej historii absolutnie nie skreślam na tym etapie.

Czy polecam?
Jest to opowieść, o której każdy powinien wyrobić sobie zdanie sam. Sięgnąć po nią i ocenić czy kontynuacja również będzie czytana. Sama będę chciała ją poznać, a Wy jeśli lubicie filmy i gry science fiction typu "Gwiezdne wojny" itp., myślę, że będziecie zadowoleni.

Ahh. Ile emocji ma ta książka. Zastanawiam się jak dobrze zacząć. 

Jest to książka z podgatunku fantastyki zwanego "space opera". Charakteryzuje się ona między innymi, tym, że występują w niej podróże między gwiazdami lub bitwy kosmiczne, w których są liczne konflikty międzyplanetarne i prywatne odczucia bohaterów. To właśnie przede wszystkim możemy spotkać w tej pozycji. Dużo bitew, dużo konfliktów i walk, które przeważnie nie kończą się dobrze, bo jak się okazuje rywal jest zbyt silny. 

Na terenie galaktyki zaczyna dochodzić do wielokrotnych ataków przez nieznanych sprawców. Wiadomo tylko, że są dużo szybcy, sprytni a ich technologia przewyższa dosłownie o głowę to, z czym mieli doczynienia dotychczas mieszkańcy planet. Wiadomo tyle, że wróg niszczy absolutnie wszystko na swojej drodze, jednak nie kradnie ani nie bierze zakładników, co jest bardzo zagadkowe. By dowiedzieć się, z czym muszą się zmierzyć, Federacja Galaktyczna postanawia wynająć najemników, którzy posiadają nieoceniony statek Dark Hurricane. Dodatkowo zawiązują między sobą sojusze, którym nie wszystkim przypadają do gustu. Jednak w obecnej sytuacji, liczy się każda pomocną dłoń. Dlatego wszystkie wrogie klany postanawiają ogłosić tymczasowy rozejm, by wspólnie stawić czoło niebezpieczeństwu i nie dopuścić do zagłady ich świata. Czy jednak im się to uda ? Czy wróg nie okaże się za silny ? Czy zjednoczenie wszystkich klanów i gatunków pomoże w przetrwaniu ich cywilizacji ? I przede wszystkim - kim okaże się wróg ? Na te wszystkie pytania, poznacie odpowiedzi czytając tę publikację.

Jest to tak jak wspomniałam, space opera. Dla mnie gatunek zupełnie nowy, z którym nie miałam wcześniej doczynienia. Dlatego nie mogę tego do niczego porównać. Ponadto ", Piekło kosmosu" jest 1 częścią serii "Hellspace" więc możemy spodziewać się kolejnych części, by dowiedzieć się jak potoczyły się dalsze losy bohaterów. 

No właśnie bohaterowie. Jak dla mnie było ich trochę za dużo, przez co na początku trudno mi się czytało tę pozycję. Nie mogłam się skupić ani zapamiętać kto jest kim. Z czasem zaczęłam wchodzić w ten świat i powoli rozpoznawałam już, kto jest kim, gdzie należy i z kim się przyjaźni. Autor bardzo dobrze przedstawił światy planetarne i wzajemne relacje między bohaterami. Bardzo dobrze mi się to czytało i dosyć szybko. Książka zawiera 26 rozdziałów ale również każdy rozdział zawiera sporo podrozdziałów, dzięki czemu możemy sobie dokładnie wyobrazić co i gdzie ma miejsce. Myślę, że dla fanów fantastyki jest to bardzo dobra pozycja, gdzie wszystkie elementy fantastyki zostały zawarte. Doskonale można się wczuć w tę historię i wyobrazić sobie dokładnie każdego z bohaterów. Trzymająca w napięciu do samego końca , bardzo intrygującą pozycja. Myślę, że jeśli lubicie tego typu książki a już w ogóle z tego gatunku, to powinniście być zadowoleni. Książkę póki co możecie nabyć tylko w formie e-booka ale bardzo gorąco Wam polecam ;) Bardzo dziękuję za egzemplarz autorowi - Artur Tojza - książki i przyznaję ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐/10 punktów ;) 

Fenomenalna, wciągająca, sprawiająca, że odrywasz się od rzeczywistości i totalnie zapominasz o istniejącym świecie wokół ciebie.

Oto historia nie o jednym, ale o wielu bohaterach, którzy odgrywają znaczącą rolę w rozwoju całej historii. Każda z opisanych sytuacji dzieje się w różnych systemach, na planetach zamieszkanych przez rasy. Rasy które podlegają Federacji Galaktycznej. Nagle jedna z planetoid zostaje zaatakowana przez niezidentyfikowana jednostkę, której w żaden sposób nie są w stanie zniszczyć. Po wielu krwawych walkach, utraty setek ludzi, w końcu wrogie jednostki spotykają się z nimi, dając do zrozumienia, że chcą pokoju. Ale czy na pewno? Co dalej? Tego się dowiecie czytając książkę.

Przyznam się szczerze, że sceptycznie podeszłam do tej pozycji. Może dlatego, że ja jestem osobą, która stroni od tego typu gatunków czyli kosmos, sci-fiction itd. Jednakże chciałam spróbować się na chwile oderwać od gatunków, które namiętnie męczę na co dzień. I? Totalnie przepadłam. Wciągnęłam się niesamowicie w tą książkę. Akcja zapiera dech w piersiach. Powoduje momentami ciarki na całym ciele. Autor potrafił tak zakręcić mną, że kilka razy gubiłam się gdzie jestem i co się dzieje, ale po chwili wracałam. Co więcej znajdziecie tam spora dawkę humoru, przez co łzy ze śmiechu leciały mi przez prawie cała książkę. Znakomita kreacja bohaterów, fabuła dopracowana do perfekcji, a do tego połączenie mitologii greckiej z egipską, sprawiły, że autor kupił mnie po całości. Co prawda wstęp może zniechęcać, ale jak to mi autor wytłumaczył, jest potrzebny, abyśmy mogli zrozumieć istotę tej historii. Drogi autorze czekam na drugi tom jak na szpilkach i przyznam się szczerze, że „Dark Hurricane” i jego załoga to moi idole w każdym calu. To było wow. Jestem oczarowana.

Jeśli chcecie się oderwać trochę od tego co czytacie. Jeśli potrzebujecie odskoczni i chcecie poleciec w odległy świat, w kosmos. Doznać zaszczytu zobaczenia bitew w kosmosie, to ta pozycja jest zdecydowanie dla Was. Polecam z całym serduszkiem, bo wszechświat jest pełen tajemnic nawet w historii.

Wiecie, czym jest space opera? Jest to gatunek fantastyki, który koncentruje się na romantycznych przygodach, międzygwiezdnych podróżach i kosmicznych bitwach. Trochę sobie o tym poczytałam i wychodzi na to, że jest to jeden z moich ulubionych gatunków fantastyki. Uwielbiam takie seriale jak: Star Trek, Battlestar Galactica, Babilon 5, Gwiezdne wrota czy Firefly. Niedawno miałam okazję przeczytać książkę Piekło kosmosu Artura Tojzy, która jest właśnie space operą. Jeśli chcecie się dowiedzieć czy mi się spodobała, czytajcie dalej.

Powieść zaczyna się od przedstawienia zwyczajnych mieszkańców kosmosu, którzy, wykonując swoją pracę, nagle zostają zaatakowani. Muszę przyznać, że bardzo mi się podoba takie wprowadzenie. Pokazanie kosmicznej rozwałki z perspektywy konkretnych osób, pochodzących z różnych ras i rozsianych po całym wszechświecie bardzo przybliża nas do bohaterów. Dopiero później widzimy skalę zniszczeń i poznajemy, kto jest wrogiem. Przypominało mi to trochę początek serialu Battlestar Galactika, którego jestem fanką.

Piekło kosmosu nawiązuje do innych space oper na wiele sposobów. Federacja Galaktyczna, łatwość porozumiewania się wszystkich ras oraz ich podobieństwo do ludzi, przywodzą mi na myśl Star Treka. Statek „Dark Hurricane” i jego załoga kojarzą mi się natomiast z serialem Firefly. Nie znam niestety gier Freespace i Homeworld, które były inspiracją dla autora, ale wierzę, że też by mnie wciągnęły.

Pod koniec XXIII wieku, na obrzeżach Federacji Galaktycznej oraz Unii Systemów Niezależnych dochodzi do serii tajemniczych ataków. Kto jest ich sprawcą i dlaczego chce zniszczyć cały świat? Tego próbujemy dowiedzieć się wraz z bohaterami powieści. Co ciekawe, w połowie książki pojawia się plot twist, który zrzuca nas z krzeseł i powoduje, że musimy zapomnieć o naszych początkowych teoriach.

Powieść pełna jest akcji, wybuchów, ucieczek i pościgów. Mamy tu roboty, cyborgi, Terran, Varian, Horion, Ovian oraz Kolvirczyków. Mamy nawet potwory rodem z mitologii! A to wszystko okraszone jest szczyptą humoru. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się aż tak wielu tematów w książce debiutanta. Od razu widać, że autor musiał poświęcić dużo czasu na przemyślenie wszystkiego. A jest to dopiero pierwsza część trylogii „Hellspace”. Jestem bardzo ciekawa, czy w kolejnych tomach uda się wyjaśnić wszystkie wprowadzone wątki.

Fantastyką interesuję się od lat, chociaż s-f wolę oglądać niż czytać. Częściowy opis postaci pozostawia duże pole do wyobraźni, jednak trudno jest przedstawić obcą rasę w dwóch słowach. Każda z nich ma jakieś cechy charakterystyczne, które pozwalają je od siebie odróżnić. W filmie widzimy, kiedy wypowiada się człowiek, a kiedy np. Kolvirczyk. W książce trzeba to napisać, zwłaszcza na początku, gdy nie znamy jeszcze wszystkich postaci i musimy je od siebie jakoś odróżniać.

Duża ilość przymiotników charakteryzująca poszczególne osoby trochę mi przeszkadzała podczas czytania. Wolałabym, aby postaci poboczne były jedynie lekko zarysowane, a opisy tych głównych podawane stopniowo, jednak jest to tylko moje zdanie. To samo tyczy się statków kosmicznych. Jeśli widzimy je na ekranie, to wiemy: jakie mają rozmiary, przeznaczenie i uzbrojenie. W książce trzeba to opisać, co czasami bywa męczące dla czytelnika. Niestety bez dokładnych danych nie byłabym w stanie odpowiednio ocenić mocy danej jednostki.

Chciałabym, aby poza książkami pojawił się jakiś dodatek z portretami postaci i opisem ras. Może jako plakat, zakładki do książki, albo spis na końcu? W powieści s-f ilustracje przedstawiające poszczególne rasy i bohaterów pasowałyby wyśmienicie.

Podsumowując, książka Piekło kosmosu Artura Tojzy ma kilka mankamentów, ale naprawdę bardzo mi się podobała. Jest dobrze napisana, wciągająca, ma wyczuwalny klimat i ciekawych bohaterów. Przypomniała mi o wszystkich serialach, które oglądałam z wypiekami na twarzy. Sprawiła, że odświeżyłam sobie soundtracki i zapragnęłam znowu obejrzeć jakąś space operę. Mam nadzieję, że kiedyś powstanie serial na podstawie trylogii „Hellspace”. Na razie pozostaje mi z niecierpliwością czekać na kolejne tomy.