"Letnia akademia uczuć 2" zaczyna się parę dni po powrocie z obozu, w skąpanej w deszczu Warszawie, w chwili, gdy bohaterowie wypełnieni są jeszcze wspomnieniami wakacyjnej wyprawy i z trudem przystosowują się do chmur, zimna, a przede wszystkim do innego, nudniejszego życia pod kontrolą rodziców.
Ale czy na pewno to lato nie ma im już nic do zaoferowania? I co z uczuciami, które zrodziły się w Bułgarii? Czy Bogdan odnajdzie Annę? Czy związek Agi i Marcina przetrwa? Jakie tajemnice skrywa Wiesio? Czym zaskoczą Sara i Alan...?
Informacje dodatkowe o Pięć Najważniejszych Słów :
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data wydania: 2008-12-09
Kategoria: Dla młodzieży
Kategoria wiekowa: 15-18 lat
ISBN:
Liczba stron: 424
Język oryginału: polski
Tłumaczenie: brak
POLECANA RECENZJA
PIĘĆ NAJWAŻNIEJSZYCH SŁÓW
Na drugą część „Letniej akademii uczuć” kazała czytelniczkom Hanna Kowalewska czekać osiem lat. Wydawałoby się, że po tym czasie zaskoczy kolejną błyskotliwą i ciekawą powieścią… tymczasem „Pięciu najważniejszym słowom” czegoś brakuje. Pomysłu? Brawury? Oderwania od relacji zarysowanych w „Annie i wodorostach””? Nie jestem pewna. Wiem za to, że po lekturze drugiego tomu czułam jednocześnie przesyt i niedosyt. Niedosyt – bo zatęskniłam już do zabawnych rozwiązań z poprzedniej książki dla młodzieży. Przesyt – bo pewne wątki z „Anny” zo...
więcej
Kup książkę Pięć Najważniejszych Słów
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Pięć Najważniejszych Słów - opinie o książce
Druga część wakacyjnej, młodzieżowej "Letniej akademii uczuć". Poważniejsza i bardziej emocjonująca.
Bohaterowie "Anny i wodorostów" wrócili już z Bułgarii. Przed nimi jeszcze dwa tygodnie wakacji, które - jak się okaże - przyniosą im nie mniej wrażeń niż pobyt nad Morzem Czarnym i będą zaczątkiem kolejnych zmian w ich życiu i osobowościach.
O ile pierwsza część "Letniej akademii uczuć" była pogodną opowiastką o pierwszych miłościach i mniejszych i większych nastoletnich problemach, o tyle w tomie drugim podejmowane są już kwestie poważniejsze, z depresją, starością, biedą i śmiercią na czele. Licealiści wracają do swych rodzinnych domów i ponownie muszą się zmierzyć z kłopotami w nich pozostawionymi, a także stawić czoło sytuacjom które narodziły się w Bułgarii.
Przyznam, że "Pięć najważniejszych słów" podobało mi się bardziej niż "Anna i wodorosty". Część pierwsza poza częstym uśmiechem na twarzy nie wywoływała we mnie żadnych silniejszych wzruszeń, przy części drugiej nie raz się popłakałam Szczególnie poruszyły mnie historie Wieśka i Jagody - szesnastolatków wywodzących się z tak różnych środowisk (chłopak jest synem dyrektora szkoły, a dziewczyna pochodzi z ubogiej rodziny naznaczonej alkoholizmem), którzy mimo swej odmiennej sytuacji materialnej i społecznej w równym stopniu czują się osamotnieni i odrzuceni przez świat zewnętrzny. Co ciekawe, odnaleźć swe szczęście pomaga im osoba równie wyalienowana, choć z innego powodu - starszy pan, który - kiedyś bardzo aktywny - z racji swego wieku także znalazł się na marginesie życia.
Za to wątek główny, ten dotyczący Anny, Bogdana i Małgorzaty, nie wciągnął mnie podobnie jak w poprzedniej części. Jego bohaterowie wydają mi się strasznie pretensjonalni i egzaltowani, rozmawiają ze sobą tak jakby nie byli nastolatkami lecz osobami które posiadły już całą życiową mądrość.
Podobnie denerwujący są także Aga i Marcin, którzy ciągle wahają się czy być ze sobą czy nie. Wkurza zwłaszcza dziewczyna ciągle analizująca każdy SMS od swego chłopaka, jego brak, odstępy między nimi itp. Czytając przemyślenia tej pary, a także Baśki i jej amerykańskich kuzynów można dojść do wniosku, że dzisiejsza młodzież zajmuje się i interesuje tylko tym kto z kim i dlaczego. Puste to, ale być może prawdziwe. Co innego rozterki sercowe bliźniaków! Sympatyczni chłopcy, po raz pierwszy w życiu zakochani, także rozkładają nowy dla siebie stan na czynniki pierwsze, ale robią to z właściwym sobie humorem i dystansem do otoczenia. Umieją kocha bez intryg, bez histerii, bez naprzemiennych odejść i powrotów, bez wkładania łap pod spódnice i ciągnięcia w krzaki, za to z czułością, odpowiedzialnością i masą pomysłów na to jak spędzić czas z ukochaną osobą STOSOWNIE do swojego wieku. Oni i Kaśka stanowią kontrast dla przesadnie chyba rozwiniętej i rozbudzonej kompanii Baśki, która skupia się wyłącznie na podrywaniu i zaliczaniu kolejnych "towarów". Baśka, Alan, Sara, a także Tymek (na szczęście w drugim tomie jest już zupełnie innym człowiekiem) mimo swoich szesnastu-osiemnastu lat zatracili gdzieś młodzieńczą niewinność i radość życia, a ich egzystencja ogranicza się wyłącznie do knucia przeciwko znajomym nie pasującym do ich wizji świata, bawienia się tymi którzy na swe nieszczęście ich pokochają, i wspinaniu się po drabinie szkolnej popularności.
Nie znaczy to bynajmniej, że jakieś postacie w tej książce są niepotrzebne. Autorka podobnie jak w pierwszej części dokonała za ich pomocą przekroju nastoletniego społeczeństwa. I to nie treść książki, lecz prawdziwe życie decyduje o tym, że jedni zmagają się z depresją i odrzuceniem, dla innych zaś końcem świata jest spóźniony SMS od ukochanego.
Polecam "Pięć najważniejszych słów" zarówno tym czytelnikom, którzy znają już przygody przyjaciół z Warszawy z pierwszej części "Letniej akademii uczuć", jak i tym, którzy nie mieli do czynienia z tamtą książką - nic nie stoi na przeszkodzie, by zaczęli znajomość z licealistami od tomu drugiego. Część drugą polecam zwłaszcza młodzieży starszej, a także dorosłym, bo niektóre problemy w niej poruszane są ponadczasowe. Recenzja pochodzi z mojego bloga "Świat Powieści": http://swiat-powiesc.blogspot.com/
O ile pierwsza część "Letniej akademii uczuć" była pogodną opowiastką o pierwszych miłościach i mniejszych i większych nastoletnich problemach, o tyle w tomie drugim podejmowane są już kwestie poważniejsze, z depresją, starością, biedą i śmiercią na czele. Licealiści wracają do swych rodzinnych domów i ponownie muszą się zmierzyć z kłopotami w nich pozostawionymi, a także stawić czoło sytuacjom które narodziły się w Bułgarii.
Przyznam, że "Pięć najważniejszych słów" podobało mi się bardziej niż "Anna i wodorosty". Część pierwsza poza częstym uśmiechem na twarzy nie wywoływała we mnie żadnych silniejszych wzruszeń, przy części drugiej nie raz się popłakałam Szczególnie poruszyły mnie historie Wieśka i Jagody - szesnastolatków wywodzących się z tak różnych środowisk (chłopak jest synem dyrektora szkoły, a dziewczyna pochodzi z ubogiej rodziny naznaczonej alkoholizmem), którzy mimo swej odmiennej sytuacji materialnej i społecznej w równym stopniu czują się osamotnieni i odrzuceni przez świat zewnętrzny. Co ciekawe, odnaleźć swe szczęście pomaga im osoba równie wyalienowana, choć z innego powodu - starszy pan, który - kiedyś bardzo aktywny - z racji swego wieku także znalazł się na marginesie życia.
Za to wątek główny, ten dotyczący Anny, Bogdana i Małgorzaty, nie wciągnął mnie podobnie jak w poprzedniej części. Jego bohaterowie wydają mi się strasznie pretensjonalni i egzaltowani, rozmawiają ze sobą tak jakby nie byli nastolatkami lecz osobami które posiadły już całą życiową mądrość.
Podobnie denerwujący są także Aga i Marcin, którzy ciągle wahają się czy być ze sobą czy nie. Wkurza zwłaszcza dziewczyna ciągle analizująca każdy SMS od swego chłopaka, jego brak, odstępy między nimi itp. Czytając przemyślenia tej pary, a także Baśki i jej amerykańskich kuzynów można dojść do wniosku, że dzisiejsza młodzież zajmuje się i interesuje tylko tym kto z kim i dlaczego. Puste to, ale być może prawdziwe. Co innego rozterki sercowe bliźniaków! Sympatyczni chłopcy, po raz pierwszy w życiu zakochani, także rozkładają nowy dla siebie stan na czynniki pierwsze, ale robią to z właściwym sobie humorem i dystansem do otoczenia. Umieją kocha bez intryg, bez histerii, bez naprzemiennych odejść i powrotów, bez wkładania łap pod spódnice i ciągnięcia w krzaki, za to z czułością, odpowiedzialnością i masą pomysłów na to jak spędzić czas z ukochaną osobą STOSOWNIE do swojego wieku. Oni i Kaśka stanowią kontrast dla przesadnie chyba rozwiniętej i rozbudzonej kompanii Baśki, która skupia się wyłącznie na podrywaniu i zaliczaniu kolejnych "towarów". Baśka, Alan, Sara, a także Tymek (na szczęście w drugim tomie jest już zupełnie innym człowiekiem) mimo swoich szesnastu-osiemnastu lat zatracili gdzieś młodzieńczą niewinność i radość życia, a ich egzystencja ogranicza się wyłącznie do knucia przeciwko znajomym nie pasującym do ich wizji świata, bawienia się tymi którzy na swe nieszczęście ich pokochają, i wspinaniu się po drabinie szkolnej popularności.
Nie znaczy to bynajmniej, że jakieś postacie w tej książce są niepotrzebne. Autorka podobnie jak w pierwszej części dokonała za ich pomocą przekroju nastoletniego społeczeństwa. I to nie treść książki, lecz prawdziwe życie decyduje o tym, że jedni zmagają się z depresją i odrzuceniem, dla innych zaś końcem świata jest spóźniony SMS od ukochanego.
Polecam "Pięć najważniejszych słów" zarówno tym czytelnikom, którzy znają już przygody przyjaciół z Warszawy z pierwszej części "Letniej akademii uczuć", jak i tym, którzy nie mieli do czynienia z tamtą książką - nic nie stoi na przeszkodzie, by zaczęli znajomość z licealistami od tomu drugiego. Część drugą polecam zwłaszcza młodzieży starszej, a także dorosłym, bo niektóre problemy w niej poruszane są ponadczasowe. Recenzja pochodzi z mojego bloga "Świat Powieści": http://swiat-powiesc.blogspot.com/
Druga część Letniej Akademii Uczuć jest według mnie równie dobra jak jej poprzedniczka. Ciekawa historia, dalsze losy bohaterów i bardzo dobry styl pisania. Polecam ;)
Inne książki autora
Zanim odfrunę
0
Matka i córka. Po pierwszej zostały obrazy, trochę niepokojących opowieści i rzeczy w dużym, dawno nieużywanym domu. Druga pierwszej nie...
Tam, gdzie nie sięga już cień
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
Inka, młoda graficzka, pracująca w warszawskiej galerii, dostaje telegram od dawno niewidzianej ciotki Berty. Kobieta jest umierająca. Chce się pożegnać...
