Paula Pihlaja (tom 2). Huśtawka
A.M. Ollikainen

A.M. Ollikainen to pseudonim małżeństwa, które powraca z kolejną częścią przygód komisarz policji Pauli Pihlaja. Wcześniej mogliśmy poznać ją w "Kontenerze" która szczególnie mnie nie porwała i nie darzę ją zbyt wielką sympatią. Tym razem było już lepiej, autorom udało się stworzyć thriller, który nie był nudny i przeciągnięty. Główną poszlaką i wskazówką, a zarazem miejscem zbrodni jest huśtawka i plac zabaw, to on tutaj gra główną rolę dla mordercy, jak i policjantów. Ofiary za życia były przywiązywane do huśtawki i zmuszane do balansowania na niej i utrzymywania równowagi, walcząc o swoje życie. Mordercą nie miał skrupułów i kierował się okrucieństwem.
.
Plus za krótkie rozdziały, takie lubię najbardziej. Fabuła poprowadzona tak, że nie sposób od razu jest wytypować zabójcę. Do samego końca nie wiedziałam, kto pozbawił życia, te wszystkie nieprzypadkowe sobie osoby. I tak jak przez całą książkę poznajemy motywy zbrodni, ich ofiary, to uważam, że zakończenie zostało mocno uproszczone. Autorom chyba skończyły się pomysły na najważniejszą część tej książki, którą jest finał i niestety pozostawiła ona po sobie trochę niesmak. Książka miała wielki potencjał, ale nie został on wykorzystany do maksimum, chociażby przez rozwikłanie sprawy, odnalezienie mordercy i w jaki sposób zostanie to przedstawione czytelnikowi. Mocnym punktem są tutaj bohaterowie i to oni odgrywają główną rolę w tym przedstawieniu. Ich życie prywatne, problemy i związane z tym tajemnice, dodają charakteru tej książce. Oczywiście nie obyło się bez wątku obyczajowego, który mam wrażenie, że ostatnio w thrillerach jest on nieodzownym elementem. Uważam, że bez tej warstwy obyczajowej, również można stworzyć dobrą powieść.

„Huśtawka” autorstwa A. M. Ollikainen to drugi tom serii kryminalnej z komisarz Paulą Pihlaja. Bardzo lubię skandynawskie kryminały i thrillery, dlatego z przyjemnością sięgnęłam po ten tytuł, mimo że nie czytałam poprzedniej części. I przyznaję, że nieznajomość poprzedniego tomu w ogóle nie przeszkadzała mi w zagłębieniu się w lekturze.

W lesie zostaje znaleziona powieszona starsza kobieta. Paula Pihlaja, komisarz policji, dowiaduje się, że kobieta chorowała na nieuleczalny nowotwór i niemal całkowicie uprzątnęła swoje mieszkanie, wiedząc, że niebawem umrze. Jej śmierć uważana jest za samobójstwo, jednak Paula ma do tego pewne zastrzeżenia.

Niebawem na placu zabaw zostaje znaleziony powieszony słynny alpinista. Na miejscu zdarzenia komisarz znajduje pasek łudząco podobny do tego, który został znaleziony przy starszej kobiecie.

Paula Pihlaja rozpoczyna śledztwo w sprawie zabójstw, kiedy zostaje znaleziona trzecia ofiarą – nastolatek powieszony na innym placu zabaw.

„Huśtawka” zaczyna się dosyć mocno, czuć mroczny i zimny klimat typowy dla skandynawskich kryminałów. Choć akcja powieści toczy się niespiesznie, to z każdą kolejną stroną coraz bardziej wciągałam się w prowadzone śledztwo i wspólnie z bohaterami próbowałam rozwikłać zagadkę. Cała fabuła jest ciekawie skonstruowana, zagadka kryminalna intryguje i stawia czytelnikowi mnóstwo pytań, jednak jej zakończenie nie do końca mnie usatysfakcjonowało. Ogromnym plusem tej historii są bohaterowie. Są bardzo realistyczni, a wątki dotyczące ich życia prywatnego i codziennych problemów dodają smaczku całej historii. Zaletą są również krótkie rozdziały, kolejne strony bardzo szybko przelatują przez palce, dzięki temu nie sposób oderwać się od lektury.

„Huśtawka” to bardzo klimatyczny thriller, z którym, choć nie zrobił na mnie większego wrażenia, spędziłam dobrze czas. Jeżeli lubicie niespieszne historie i skandynawską literaturę, to myślę, że „Huśtawka” będzie idealną lekturą na nadchodzące długie jesienne wieczory.

Mówią, że życie jest piękne, niestety nie dla wszystkich, osoby, które nie potrafią udźwignąć codzienności, często posuwają się do najgorszych czynów, czyli samobójstwa, które zawsze wzbudza skrajne emocje w osobach z najbliższego otoczenia.
Pewnego dnia w lesie zostaje znalezione ciało kobiety, która się powiesiła, była chora na nieuleczalny nowotwór, więc policja dochodzi do wniosku, że chciała sobie tym skrócić cierpienie. Niestety po jakimś czasie pojawia się kolejny wisielec i to na placu zabaw dla dzieci, do tego zaczynają się pojawiać wspólne elementy takie jak huśtawka oraz piasek i wtedy policja rozpoczyna szeroko zakrojone śledztwo.
Książka była dość ciekawa, chociaż pomimo kilku niewyjaśnionych śmierci nie przerażała, aż tak bardzo, wręcz miałam wrażenie, że całe śledztwo było powolne, płytkie i trochę przeprowadzane na oślep. Już od samego początku podejrzenia skupiały się trzech osobach, ale pomimo wielu rozmów oraz domysłów, a nawet poszlak, policja nikogo nie zatrzymała, nie obserwowała, tylko działali powoli, często dochodząc do ściany.
Ponieważ jest to książka Fińska to i imiona oraz nazwiska bohaterów były w tym języku, co szczerze mówiąc, sprawiało, że wszystkie mi się myliły i trochę spowalniały moje czytanie. Pomimo to jest to książka na jedno popołudnie, czyta się ją szybko, prawdziwa akacja pojawia się dopiero na końcu, a całość przypomina działanie policji w naszym kraju, czyli powolne i często bez widocznych efektów. Jak dla mnie za mało było tutaj dreszczyku emocji oraz szybkiej akcji, jaka często towarzyszy policji, kiedy co chwila pojawia się nowa ofiara, jednak wolę mocniejsze sceny, które często wywołują szybsze bicie serca, pomimo tego historia była ciekawa.

Paula i jej zespół nie spodziewają się, że odnalezienie powieszonej staruszki w lesie to dopiero początek okropnej serii morderstw. Coś co początkowo wydaje się samobójstwem, po zbadaniu wszystkich śladów okazuje się sprytnie uknutym morderstwem. Kilka dni później w podobny sposób ginie najsłynniejszy fiński alpinista, a w krótce komisarze odnajdują kolejne ciało. Co może łączyć wszystkie zbrodnie? Kto za nimi stoi? Pytania mnożą się nieustannie, czas ucieka, a seryjny morderca jest nadal na wolności… 

Dawno nie czytałam tak piorunującego prologu jak w „Huśtawce” autorstwa A.M. Ollikainena. Pierwsze strony wywarły na mnie tak ogromne wrażenie, że z dużym zapałem zaczęłam wczytywać się w opowieść. Książka jest typowym przedstawicielem gatunku. Jako kryminał oferuje nam dużo zwrotów akcji, emocje oraz wartką akcję. Polecam fanom mocnych książkowych wrażeń.

"Huśtawka" to jedna z tych książek, które musiały trochę poczekać, aż po nie sięgnę. Macie też takie?

W lesie zostaje znalezione ciało starszej kobiety, która została powieszona. Oczywiście pierwsza hipotez samobójstwo. Pauli Pihlaja, komisarz policji, coś jednak nie pasuje. W lesie znaleziony drobny piasek, który nie pasuje do tego miejsca.
Miesiąc później na placu zabaw zostaje znaleziony powieszony znany himalaista. Na miejscu znaleziono taki sam piasek jak w lesie.

Grupa Pauli Pihlaja odkrywa, że przed śmiercią, ofiary musiały balansować na huśtawce.
Wkrótce pojawiają się kolejne zwłoki. Śledczy walczą z czasem, bo morderca uderza coraz częściej. Kim on jest? Co łączy ofiary? Dlaczego do morderstw używa huśtawki?

Do tej pory huśtawka kojarzyła mi się z placami zabaw, dziecięcą zabawą i śmiechem. Po lekturze "Huśtawki" autorstwa A.M. Ollikainen spojrzenie na to urządzenie już nie będzie takie samo.

Fabuła jest wciągająca i ciekawa. Chociaż akcja nie pędzi, to trudno mi było się od niej oderwać. Prowadzone przez główną bohaterkę śledztwo jest żmudne i trudne. Ale w prawdziwym życiu jest podobnie. Nic nie dzieje się w jeden dzień.

Bohaterowie są prawdziwi, tacy z krwi i kości. Poza pracą mają swoje życie, problemy, chore dzieci. Paula potrafi podejmować trudne decyzje, jest uparta, ale też zamknięta w sobie. Jej koledzy z pracy nie wiele wiedzą o jej życiu prywatnym.

"Huśtawka" to drugi tom serii z komisarz Paulą Pihlają. Według mnie ten tom wypadł lepiej niż tom pierwszy. Na dłużej zostanie w mojej pamięci. Z sięgnięciem po kolejny tom, z pewnością nie będę się tak ociągała.

,,Huśtawka" pióra A.M. Ollikainen jest tomem drugim serii fińskich kryminałów z Paulą Pihlają, ale powiązanym z tomem pierwszym ,,Kontener" bardzo luźno, jako że śledczy są na dalszym planie, najważniejsza jest sprawa, jaką mają rozwiązać, a ta dla każdego tomu jest osobna. Zagadka ,,Huśtawki" wyjątkowo mocno od samego początku mnie zaciekawiła, bo okazało się, że osadzona jest w świecie wspinaczki górskiej - drugą ofiarą mordercy pada znany himalaista i to właśnie na nim śledczy skupiają uwagi, prześwietlają jego przeszłość, jego aktualny biznes, jego własną książkę. Gdzieś przecież musi kryć się tajemnica jego śmierci? Historia toczy się tempem spokojnym, dopiero w finale staje się trochę dynamiczniejsza, mnie to jednak w pełni odpowiadało - lubię kryminały osadzone na szkielecie klasycznym, gdzie liczy się dobre, rzetelne śledztwo i dedukcja detektywów. Intryga od samego początku dobrze trzyma w napięciu, pomniejsze twisty i zaskoczenia sprawiają, że ciekawość czytelnika utrzymana jest na stałym poziomie. Dodatkowo pobijają ją od czasu do czasu fragmenty listów pisanych przez anonimową kobietę do więzienia, do jej biologicznego syna, w których sama opowiada swoją historię - jak ona wiąże się ze sprawą? Finał jednak przyniósł mi minimalne rozczarowanie - trochę za oszczędnie opisane były motywy sprawcy, a przez to nie czułam się przekonana. Jednak ten spadek został znowu zrównoważony przez samo zakończenie całej powieści, którego w ogóle się nie spodziewałam! Ostatecznie więc po lekturze zostałam ze swoją ciekawością, a więc i nie pozostaje mi nic innego, jak czekać na kontynuację! Ten tytuł polecam fanom spokojniejszych kryminałów, w których nacisk położony jest na sprawę i przeszukiwanie przeszłości ofiary Oraz oczywiście tym, którzy lubią wątki powiązane ze wspinaczką górską!

Kiedy przeczytałam pierwszy tom serii ,,Kontener", wiedziałam, że chętnie sięgnę po kolejny. Tak też się stało, krótko po premierze chwyciła w rękę ,,Huśtawkę" i oddałam się przyjemności obcowania ze słowem.

Kiedy zostają odnalezione zwłoki starszej kobiety, wszystko zdaje się wskazywać na samobójstwo. Jednak komisarz policji Paula Pihlaja zdaje się myśleć inaczej. Kiedy miesiąc później zostają znalezione kolejne zwłoki, sytuacja jeszcze się komplikuje. Co łączy tych ludzi? Dlaczego ktoś ich zamordował?

Aki i Milli Ollikainen, to doskonały duet autorski. W rewelacyjny sposób łączą swoje pióra, a dzięki temu spod ich ręki wychodzi powieść niezwykle płynna i spójna. Język przy tym gładki i lekki. Natomiast sama fabuła wypełniona jest świetną kryminalną intrygą jak i wątkami obyczajowymi. Warstwa psychologiczna tak rozbudowana, aby można było poznać bohaterów i motywy ich działań.

Jak przy pierwszym tomie, tak i tutaj doskonale spędziłam czas. Takie kryminały lubię. Klimatyczne, bez drastycznych opisów, choć nie raz wstrząsające zbrodnią. 

" [...] Ktoś się powie­sił w lesie. [...]"

Po raz drugi sięgnęłam po książkę autorstwa fińskiego małżeństwa Aki i Milli Ollikainenów, którzy piszą wspólnie pod pseudonimem A.M. Ollikainen. Ich druga wspólna powieść nosi tytuł: "Huśtawka". Jest to dobry kryminał, który miejscami bardzo mnie przeraził. Znalazłam tutaj dużo zwłok i doskonałe śledztwo. Tutaj niczego nie można być pewnym. Jestem zachwycona motywem, który pojawia się w książce. Co ma wspólnego tytułowa huśtawka ze zwłokami? Po odpowiedź na to pytanie odsyłam was do książki "Huśtawka".
Poznałam bardzo dobrą komisarz policji Paula Pihlaja, która miała ręce pełne roboty. Widziała coś, czego inni nie dostrzegali. Ta kobieta idealnie nadawała się do swojej pracy. Perfekcyjna pani komisarz.
Czy ofiary popełniły samobójstwo? A może w okolicy grasuje seryjny morderca? Na te pytania odpowiedzieć będzie musiała Paula razem ze swoim zespołem.
Jeżeli lubicie mroczne intrygi, to zachęcam was do przeczytania "Huśtawki". Fani fińskich historii także tutaj znajdą coś dla siebie.
Gratuluję A.M. Ollikainen pomysłu na fabułę. Jest całkiem dobra. Akcji również nie mam nic do zarzucenia. Podobały mi się jej zwroty. Genialna bohaterka Paula, ona wie, czego chce. Koniecznie musicie się jej przyjrzeć z bliska. O zakończeniu nawet nie wspomnę. Autorzy tutaj nieźle namieszali. Dla tego szoku warto było przeczytać całą książkę. Jestem zadowolona z wątku obyczajowego.

Polecam.

Po dość kiepskim pierwszym spotkaniu z twórczością fińskiego małżeństwa postanowiłam dać im jeszcze jedną szansę. Jednak czy ,,Huśtawka" oferuje coś znacznie lepszego niż ,,Kontener"? Raczej nie. 

Opis książki bardzo zachęcał mnie do przeczytania, a fabuła zapowiadała się naprawdę obiecująco. Jednak podobnie jak w przypadku ,,Kontenera" z wykonaniem jest znacznie gorzej. Były momenty, gdzie akcja nabierała tempa i trzymała w lekkim napięciu, co okazało się być miłym zaskoczeniem. Jednak to i tak nie wystarczyło i  przez większość czasu wiało dla mnie nudą. Zabrakło mi ,,tego czegoś", a ilość opisów przyćmiewa wszystko i nie wnosi zupełnie niczego szczególnego do fabuły. Gdyby chociaż bohaterowie byli jacyś szczególni i czymś się wyróżniali to mogłoby to uratować całą historię. Niestety z ich kreacją autorzy także mają problem. Dawno nie spotkałam się z tak nijakimi postaciami, które nie wzbudziłyby we mnie kompletnie żadnych emocji. Ogólnie małżeństwo ma dla mnie dość toporny styl przez który naprawdę ciężko przebrnąć. 

,,Huśtawka" to jedno z największych książkowych rozczarowań tego roku. Uwielbiam skandynawskie kryminały, bo kryją one w sobie ogromny potencjał i nigdy się na nich nie zawodziłam. Niestety ten duet to kompletnie nie moja bajka...