Panna młoda. Libijska Trylogia Róża Pustyni
Nike Farida

,,Panna młoda" to wielowątkowa, wielokulturowa i wielopokoleniowa opowieść o dziejach kilku rodzin, których losy splatają się ze sobą, aby w mniejszym lub większym stopniu odmienić ich życie. Tak prawdziwa, że napisania jej nie powstydziłoby się samo życie. Okraszona lekcją historii i dobrą arabską oraz włoską kuchnią. Poruszająca tematy nie tylko związane z odmiennością kultur i obyczajów, ale też bliskie każdej jednostce, która pod wpływem pewnych czynników może zagubić się i zbłądzić. Do tego zaskakująca, nieprzewidywalna i obfitująca w retrospekcje, które pozwalają bohaterom na wspomnienia, a czytelnikowi na lepsze zrozumienie ich życiowej drogi i podejmowanych decyzji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nike Farida jest Polką, która wychowywała się w Libii. Kosztując gościnności Arabów, rozsmakowała się w tamtejszej kuchni, opanowała taniec brzucha i malowanie rąk henną. Przede wszystkim jednak przyswoiła rozległą wiedzę na temat kultury i historii tego kraju, co wyraźnie można zauważyć, czytając jej debiutancką książkę. Chociaż ,,Panna Młoda" - pierwsza część trylogii ,,Róża Pustyni" - jest fascynującą powieścią skierowaną głównie do pań, nie można odmówić jej bogatej wartości merytorycznej. Początek lat siedemdziesiątych, Libia w pierwszej fazie rewolucyjnych rządów Kaddafiego. Kraj poddaje się wyraźnie zaznaczonym podziałom. Przebywający z dala od ojczyzny Polacy muszą odnaleźć się w odmiennej rzeczywistości arabskiego państwa. Młodzi bliźniacy, Jacek i Andrzej, zaniedbywani przez pochłoniętą karierą naukową matkę, ulegają wpływom islamskiego świata. Jak ukształtuje on ich charaktery? Karen, córka Polki i Amerykanina, cierpi z powodu postępującego rozpadu rodziny i alkoholizmu matki. To dla niej także czas pierwszych fascynacji i uczuć, jednak nie potrafi wskazać, którego z bliźniaków darzy większą sympatią. Również rodzice młodych ludzi ulegają namiętnościom, podejmują dramatyczne decyzje, mierzą się ze swoimi słabościami i usiłują sprawnie funkcjonować w arabskiej codzienności. ,,Panna Młoda" przedstawia zarówno fascynujące dzieje polskich rodzin osiadłych w Libii, jak i związanych z nimi osób. Niczym swoisty wehikuł czasu przenosi czytelnika w latach, pozwalając dogłębnie poznać zarys tworzącej się historii. Tłem dla zawiłych ludzkich losów stają się wydarzenia kluczowe dla Libii, Polski i całego świata. I choć na pierwszy rzut oka może się wydawać, że historia Nike Faridy przypomina inne powieści o tematyce arabskiej, jest jedna rzecz, która na ich tle dosadnie ją wyróżnia. Żadnej innej polskiej autorce nie udało się tak znakomicie przedstawić obyczajowości, historii, czy obrzędów panujących w tamtym zakątku świata. Cała powieść Nike Faridy przeniknęła niezwykłym klimatem arabskich krain. Niemal z każdej strony unosi się zapach przygotowywanych potraw, rozgniatanych ziół, przypalanych kadzideł. Autorka nie przepuszcza żadnej okazji, by przemycić w swojej opowieści piękno libijskich miast i ich historię. Miejscowe smakołyki, tradycję czy uroczystości. Nie, nie czyni tego nachalnie, ale umiejętnie wplata w fabułę lub przekazuje ustami swoich bohaterów. Ci czytelnicy, którzy z książki lubią wynieść coś więcej niż interesującą fabułę i wartką akcję, będą zadowoleni. Oryginalny wykład autorki na temat Libii, jej kultury i tradycji jest fascynujący i nie mniej emocjonujący, co sama historia. Barwna, wielotorowa i pełna zwrotów akcji ,,Panna Młoda" jest powieścią wartą polecenia. Z przyjemnością więc polecam i niecierpliwie oczekuję kolejnych części, by poznać dalsze losy Karen, bliźniaków i ich bliskich.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Panna młoda" autorstwa Nike Faridy to pierwszy tom libijskiej trylogii autorstwa Polki, która przez wiele lat mieszkała w Libii. To sprawiło, że w wyjątkowy, niezwykle autentyczny i dokładny sposób opisała rzeczywistość świata dla nas Europejczyków egzotycznego, ale tajemniczego, owianego masą mitów. Akcja książki rozgrywa się na Bliskim Wschodzie m.in. w Libii, Egipcie, ale i w Polsce, Włoszech czy Anglii. Bohaterowie to ludzie w przeróżnym wieku wywodzący się z różnych kultur, wyznający odmienne religie. Na pierwszy plan wysuwają się dwie rodziny: Barbary, która wyjechała z komunistycznej Polski do Londynu, gdzie poznała swojego amerykańskiego męża Jeremiego oraz pewnej polskiej pary, która wyjeżdża do pracy na kontrakt do kraju rządzonego przez Kaddafiego. W tym miejscu zamilknę jeśli chodzi o treść książki bowiem jest ona tak barwna, tak dynamiczna, że trudno ją ująć w kilku zdaniach. Skupię się raczej na wrażeniach. Otóż książka bardzo, bardzo mi się spodobała. Zasłużenie postawiłam jej najwyższą z możliwych not. Treść mnie po prostu zaczarowała. Zabrała do świata, który mnie fascynuje, który jest niczym bizantyjska mozaika. Na fabułę składa się bardzo wiele wątków, które są ze sobą udanie i zgrabnie połączone. Czytając nie dotyka nas uczucie zagubienia w treści co jest przy tak rozbudowanej fabule wielkim moim zdaniem plusem. Autorka wspaniale przedstawiła emigracyjną rzeczywistość osób udających na placówkę do arabskiego kraju. Bohaterowie z czasem wtapiają się w tamtejszą rzeczywistość, poznają kulturę i zwyczaje, jakie panują na Bliskim Wschodzie, ale i są naocznymi obserwatorami rozgrywającej się na ich oczach burzliwej historii państw leżących na południowym brzegu Morza Śródziemnego. Tak, historia jest bardzo mocno wpisana w fabułę tę książki, co również bardzo lubię. Nike Farida zdecydowane inaczej niż inne autorki przedstawiła świat arabskich kobiet. Nie są one nieszczęśliwe, bite czy ciemiężone przez mężów. Żyją w dostatku, cieszą się luksusowymi towarami, a gotowanie sprawia im wielką radość. Owszem, żyją w swoim świecie, na weselu bawią się w swoim gronie, mają wydzieloną część domu do dyspozycji, ale nie wydają się nieszczęśliwe czy smutne. Libijczycy zaś to przystojni mężczyźni, którzy potrafią być romantyczni, ale i mocno angażują się w Świętą Wojnę i terroryzm. Zagłębiając się w tę lekturę mamy okazję znaleźć się na arabskim weselu, zakosztować życia w Rzymie, pobyć pod Ścianą Płaczu. Odbyć wycieczkę na Saharę, odkryć czar pustyni, zasmakować w bogactwie arabskiej kuchni i poznać zwyczaje jakie obowiązują w państwach islamskich. Bardzo trudno było mi się pożegnać z lekturą tej książki, nie miałam absolutnie ochoty odkładać jej na półkę, chciałam by się nie kończyła. Bardzo przypadła mi do gustu i dlatego gorąco jej lekturę polecam. I z utęsknieniem czekam na kolejny tom. Jestem ciekawa co spotka poznane mi postacie dalej. Moja ocena 10/10!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)