Pan Potwór
Dan Wells

Myślałam, że druga część „Nie jestem seryjnym mordercą” nie będzie już w stanie niczym mnie zaskoczyć. Myliłam się, przy tej książce po raz kolejny świetnie się bawiłam. Czarny humor, trzymające w napięciu sceny i zaskakujące rozwiązanie zagadki to coś, dzięki czemu pokochałam tę serię.
John mógłby być przeciętnym nieśmiałym piętnastolatkiem, który stroni od innych i uważany jest trochę za dziwaka. W końcu na co dzień ma do czynienia z trupami. Jego mama i ciocia prowadzą zakład pogrzebowy, w którym on pomaga balsamować zwłoki. Niezbyt przyjemne zajęcie dla nastolatka? Ten nie narzeka, widok martwych ludzi jest dla niego o wiele przyjemniejszy niż żywych.
John jest socjopatą. Od dawna interesuje się seryjnymi mordercami, zbierając o nich jak najwięcej informacji. Sam w sobie również ma mroczną stronę, która pragnie krzywdzić innych. Jednak chłopak ma zasady, sam je sobie wypracował i sztywno się ich trzyma. Nie wolno mu dręczyć zwierząt ani śledzić ludzi. Gdy jest kimś mocno zainteresowany, stara się tej osoby unikać, a gdy ktoś go denerwuje, mówi tej osobie coś miłego. Wszystkie te zasady powstrzymywały go przed złem, dopóki w mieście nie pojawił się seryjny morderca.
Książka na początku trochę streszcza poprzedni tom, jednak nie radzę czytać drugiego bez zapoznania się z poprzednim. Traci się wtedy dużo zabawy i elementów zaskoczenia. Poprzednie zdarzenia ciągle siedzą w chłopaku, a wewnętrzny Pan Potwór domaga się uwolnienia. John mimo wszystko próbuje wieść dalej życie normalnego chłopca, umawia się z dziewczyną, rozmawia z kolegami. Czasem po kryjomu próbuje coś podpalić, a w mieście pojawiają się kolejne zwłoki.
Kim jest kolejny morderca? Ma inne metody działań niż poprzedni, a jednak zdaje się zainteresowany naszym bohaterem. Całą wystawiane są tak by ten je znalazł. John próbuje znów przeprowadzać śledztwo. Tymczasem wszelkie poszlaki wskazują drogę policji prosto na niego.
Dan Wells świetnie miesza kryminał z nutką fantastyki i mrocznego klimatu. W tej części można znaleźć dużo więcej drastycznych opisów, ale także czarnego humoru. Świetnie wykreowana postać głównego bohatera. Pokazuje, że nawet jeśli siedzi w nas największe zło możemy z tym walczyć. Wykorzystywać swój potencjał w dobrych celach i powstrzymywać się, gdy kusi nas zrobić coś okrutnego.
Mroczne charaktery w obydwu częściach również miały coś w sobie. Nietuzinkowe, zaskakujące postacie, które ciągle jeszcze nie są całkowicie wyjaśnione. Możliwe, że kolejna część zdradza nam więcej tajemnic. Niestety nie został ona przetłumaczona na język polski. Nad czym ogromnie ubolewam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Pan Potwór" miał być gratką dla mnie, miłośniczki seriali o seryjnych mordercach i pracy policyjnych profilerów. Niestety dostałam coś całkiem innego niż miałam nadzieję. John Cleaver ma 16 lat, ale trudno go nazwać normalnym nastolatkiem. Mieszka na obrzeżach małej mieściny z matką i pomaga jej w prowadzeniu rodzinnego interesu, jakim jest, znajdujący się w domu, dom pogrzebowy. Jednak to nie balsamowanie zwłok jest największym dziwactwem Johna, a fakt, że siedzi w nim socjopata, który z czasem może się stać seryjnym mordercą. To właśnie jego chłopak nazwał Panem Potworem. "Pan Potwór" marzy o znęcaniu się nad ludźmi i stara się przejąć kontrolę nad bohaterem. Jednak John usilnie trzyma go w ryzach. W tym celu stworzył nawet listę zasad, których przestrzeganie zapewnia wszystkim bezpieczeństwo. Jednak kiedy kilka miesięcy wcześniej w Clayton zaczął grasować seryjny morderca pozwolił on swojej gorszej stronie przejąć panowanie- znalazł go i zabił. Od tego czasu Pan Potwór coraz bardziej łaknie krwi, zaś w miasteczku pojawia się kolejny zabójca, który wyraźnie chce przekazać Johnowi jakąś wiadomość. Na pewno ogromnym plusem tej książki jest to, że patrzymy na wydarzenia oczami głównego bohatera. Dzięki temu możemy przyjrzeć się wszystkim jego rozterkom i podglądać wewnętrzną walkę jaką toczy ze swoją mroczną stroną. Za jej kolejny plus mogę uznać to, że zaskoczyło mnie rozwiązanie zagadki i kilka ostatnich scen nie pozwalało mi się oderwać, ale... Spodziewałam się kryminału (owszem z drastycznymi scenami), w którym autor spróbuje odkryć tajniki chorego umysłu. Książki pełnej napięcia, niuansów, takiej którą trudno odłożyć jest na półkę (czegoś w stylu najlepszych thrillerów duetu Preston i Child). Z kolei Dan Wells zaserwował mi: nudny "wstęp" trwający przez pół książki, podczas którego bohater opowiada w kółko o tych samych emocjach i wydarzeniach, a także krwawą jatkę stanowiącą zlepek tortur z mało ambitnych horrorów. Zaś ostatecznie zniechęcił mnie czymś innym: poprzedni morderca był demonem. Nie mógł żyć bez organów zabieranych ofiarom, a kiedy John go zabił jego ciało się rozpuściło. I teraz też chłopak szuka demona. Istoty nadprzyrodzonej... "Pan Potwór" to druga część historii Johna. Pierwsza opowiada, o wspominanej przeze mnie, sprawie serii morderstw sprzed kilku miesięcy. Czytałam tylko Pana Potwora i nie miałam żadnych problemów z odnalezieniem się w fabule. Także bez obaw można sięgać po którąkolwiek książkę z serii. Ja pozostaję rozczarowana. Byłam nastawiona na psychologiczny portret seryjnego mordercy. Otrzymałam opowieść o potworach. Za inne książki Dana Wellsa podziękuję.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)