Pamiętam
Agnieszka Janiszewska

Pamiętam to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Janiszewskiej i muszę uznać je za bardzo udane. Autorka przedstawiła ambitną i tajemniczą historię o miłości i nienawiści. Pokazując przy tym, że gniew i nienawiść może być tak samo silny z perspektywy upływającego czasu, jak kiedyś – kiedy się narodził. Dlatego kobiety, opisane w książce, pomimo pokrewieństwa nic o sobie nie wiedziały i musiały się na nowo poznawać.

Książka już od pierwszych stron zajęła moje myśli i pobudziła wyobraźnię, wszystko jest zasługą tego, że autorka umiejętnie i bardzo lekko prowadzi fabułę, budując przy tym odpowiedni nastrój. Posługuje się piękną polszczyzną, wie, co chce przekazać czytelnikowi, dlatego nie rozwodzi się nad mało istotnymi szczegółami, do tego oddaje żywą narrację i twórcze kreowanie obrazów. W niezwykle interesujący sposób przedstawia historię o skomplikowanych więzach rodzinnych i poszukiwaniu własnych korzeni, ukazując przy tym, że życie często bywa bolesne i niesprawiedliwe.

Dużym atutem są też dobrze skonstruowani bohaterowie, których postępowanie możemy poddać głębokiej analizie, jak i zawarty niemały pakiet emocji. Chciałam poznać przebieg wydarzeń sprzed lat i dowiedzieć się, co dokładnie wówczas zaszło, że matka Izabelli Seigner głównej bohaterki musiała nagle opuścić rodzinę, kraj i córkę? Wraz z Izabellą musimy przebrnąć przez skomplikowane relacje rodzinne, poznać jej członków i postarać się ich zrozumieć.

Pamiętam to wielowątkowa powieść, w której prym wiodą niezwykłe trudne losy pewnej rodziny. To książka, w której czytelnik z każdą kolejną stroną poznaje ukrywane przez lata rodzinne tajemnice, dramaty i powolutku odkrywa wszystkie karty. Jestem pewna, że ta lektura zadowoli miłośników sag rodzinnych i zapewni rozrywkę na długie godziny. Polecam.

Pisaliście kiedyś pamiętnik? Ja tak. Miałam ich całe stosy. Ewoluowały wraz z moim wiekiem. Zaczęło się od takiego z kolorowymi pachnącymi karteczkami, zabezpieczonego kłódką, do której kluczyk nosiłam na szyi – bo przecież wszyscy wokół na pewno byli bardzo zainteresowani faktem, że podoba mi się, jak Krzyś z „II d” tańczył na ostatniej mini-dyskotece albo jak bardzo nie lubię Oli, bo dostała szóstkę z plastyki, a ja tylko piątkę. Potem przyszedł czas na tak zwane „złote myśli” i tajemne odpowiedzi kolegów, które były zaklejane taśmą, żeby nikt inny nie zobaczył, która dziewczyna w klasie jest najładniejsza. Reszta była nieważna. Jeszcze ewentualnie wskazanie swojej najlepszej koleżanki było interesujące. Nie myślcie, że mi ta głupota została. Jak wspomniałam – to ewoluowało. Potem przyszedł czas na zwykłe zeszyty i opisywanie przebiegu każdego dnia, co najmniej, jakbym prowadziła niezwykle bujne życie towarzyskie na miarę Madonny albo gwiazdy Hollywood.

Są jednak pamiętniki, w których skrywane są naprawdę wielkie sekrety. Takie prawdziwe, których wyjawienie mogłoby zdecydować o niejednym ludzkim życiu. Są one szczególnie wartościowe, stając się niejednokrotnie największą rodzinną pamiątką, jedynym, co zostaje po ich autorach.

Taki prezent otrzymała od swojego ojca Izabella Seigner, bohaterka najnowszej książki Agnieszki Janiszewskiej „Pamiętam”. Zapiski przedwcześnie zmarłej matki stają się dla niej impulsem do odnalezienia prawdy o Joannie - kobiecie, która ją urodziła i oddała do adopcji, a po ośmiu latach odnalazła i stworzyła nowy dom. Izabella postanawia lepiej poznać rodzinę matki i dowiedzieć się, kim był jej prawdziwy ojciec oraz dlaczego wokół całej sprawy związanej z jej narodzinami panuje zmowa milczenia. W tym celu przybywa z pięknego Paryża do komunistycznej Warszawy i poznaje ciotkę Annę (siostrę matki) oraz bardzo stonowaną i podchodzącą do niej z zaskakującą rezerwą babkę Hortensję. Dzięki zapiskom Joanny poznajemy jej życie pełne trudnych wyborów i zauważamy, jak pozorny jest cały ten – wydawałoby się prosty - obraz.

Niezwykłe są losy tych czterech kobiet. Każda z nich całkowicie inna, a jednak każda mocno doświadczona przez życie, cierpiąca w milczeniu i niepoddająca się brutalnej rzeczywistości. Ja sama kilkukrotnie przerywałam czytanie, gdy pisarka przenosiła nas do domu Anny i Marcina. Domu pełnego przemocy słownej i psychicznej. Domu, w którym wychowywały się dzieci słuchające, jak ich ojciec w okrutny sposób poniża matkę. Dzieci, które kuliły się w sobie i wtulały w siebie nawzajem, gdy po raz kolejny ojciec obrażał ich kochaną mamę, wyzywając od najgorszych – bo nie nałożyła obiadu na czas, bo nie zdążyła umyć naczyń, bo spóźniła się do przedszkola. Za każdym razem zaciskałam pięści, dopingując Annę w jej próbach przeciwstawienia się Marcinowi. Powodów miałam więcej niż można sobie wyobrazić.

„Pamiętam” to niezwykle wzruszająca powieść. Pełna rodzinnych sekretów, dramatów i niedopowiedzeń. To powieść o kobietach, a tym samym naszpikowana tak skrajnymi emocjami, jak skrajne są charaktery bohaterek. To historia, w której kobiety grają pierwsze skrzypce i pokazują, jak bardzo potrafią być zdeterminowane, gdy w grę wchodzi dobro ich dzieci. Myślę, że to ważna i potrzebna lektura, szczególnie dla tych z nas, które boją się podjąć ważne decyzje i drastyczne kroki, żyjąc w przekonaniu, że same sobie nie poradzą. Bohaterki Janiszewskiej buntują się, przeciwstawiają rzeczywistości, niejednokrotnie biorą trudne sprawy w swoje ręce udowadniając, że określenie „słaba płeć” zupełnie do nich nie pasuje. Polecam tą lekturę wszystkim, którzy lubią poszukiwać kawałka siebie w czyjejś historii, którzy lubią tajemnice i interesują się losami ludzi w czasie II wojny światowej. To nie będzie „poświęcony czas”. To będzie czas świetnie wykorzystany.

Ta książka to majstersztyk. Wpadła mi w ręce przypadkowo a powaliła na kolana. Niesamowita ,wzruszająca i trzymająca w napięciu historia - płakałam jak bóbr. Nie będę opisywać treści, ale powiem jedno: prawdziwe literackie mistrzostwo świata. Jeśli sięgniesz po tą książkę ,nie będziesz w stanie się od niej oderwać i poruszy najgłębsze emocje oraz zapadnie w pamięci i sercu na długo.

W wielu rodzinach są tematy "tabu", na które  się nie rozmawia. A nawet przez całe lata udaje się, że one w ogóle nie istnieją. Często jedynie przez  przypadek sprawia, że ukrywane przez lata  tajemnice rodzinne wychodzą na jaw.
Ta opowieść ukazuje dramat rodzinny związany z sekretem tak skutecznie ukrywanym przez lata, iz niektórzy członkowei rodziny  nie wiedzieli nawet o istnieniu swoich najbliższych.
20 lat po zakończeniu II wojny światowej, z Paryża do Warszawy przyjeżdża młoda kobieta - Izabella. Chce poznać rodzinę swojej matki, która pozostawiła pamiętnik kryjący wiele tajemnic ze swego życia. Izabella próbuje dowiedzieć się o przyczynach zerwania przez matkę więzi rodzinnych i okolicznościach jej wyjazdu do Francji. Pragnie dowiedzieć się, kto był jej ojcem.
I tym przyjazdem  do Warszawy burzy utrzymywany od lat spokój rodziny i niejako zmusza członków  rodziny  do tego aby zaczęli ze sobą szczerze rozmawiać.I choć przeszłość kryje wiele tajemnic i niezagojonych ran, choć czasem trudno jest przemóc się i przyznać do własnych słabości czy błędówto jednak warto. Gdyż jak ukazała autorka - rodzina jest najważniejsza i więzów  rodzinnych   nie da się przemilczeć czy ukryć.

"(…) ale kto powiedział, że każda miłość ma przyszłość? Że każda musi się skończyć dobrze?".



Niektórzy pisarze potrafią w jakiś cudowny sposób, odmalować zwykłym słowem, ogrom wielkich emocji, jakie targają ludzkim życiem. Emocji, które niestety zbyt często doprowadzają do tego, że zwaśnione rodziny nie potrafią wyrzec się swoich racji nawet w perspektywie upływającego czasu, niosącego niechybnie dla każdego śmierć. To taka życiowa, powtarzająca się od wieków historia.

Agnieszka Janiszewska ukończyła historię na Uniwersytecie Warszawskim. Obecnie autorka pracuje jako nauczyciel historii w liceum ogólnokształcącym. Zgodnie z nabytym wykształceniem, pasjonuje ją historia, lubi także podróże, w trakcie których zwiedza różnorodne zabytki. Mieszka obecnie w jednej z podwarszawskich miejscowości.

Minęło dwadzieścia lat od zakończenia II wojny światowej. Do socjalistycznej Polski przyjeżdża z Paryża Izabella Seigner - młoda dziewczyna, która pragnie poznać rodzinę swojej zmarłej matki. Jej pojawienie się burzy utrzymywany od lat spokój wielu osób, które pragną zachować dla siebie, tajemnicę jej pochodzenia.

Propozycja czytelnicza Agnieszki Janiszewskiej to pełnokrwista powieść obyczajowa w mocno epickim wydaniu. Lektura ta z pewnością zadowoli wszystkich miłośników sag rodzinnych, którzy oczekują od tego typu prozy emocji, nakreślonego tła społecznego i historycznego oraz niejednoznacznych bohaterów, wywołujących dość ambiwalentne uczucia. Wszystkie te elementy pojawiają się w tej powieści, ubrane w piękny, literacki język. Muszę przyznać, że pomimo sporej objętości książki, nie potrafiłam się od niej oderwać nawet na chwilę, co mówi samo za siebie.

Akcja "Pamiętam" dzieje się na kilku płaszczyznach, co w powiązaniu z tajemnicą, jaką czytelnik odkrywa krok po kroku, staje się niezwykle intrygujące. Mamy oto bowiem narrację pamiętnikarską pod postacią kartek z dziennika matki Izabelli. Mamy także przeplatanie się ze sobą losów bohaterek oraz swoiste retrospekcje pod postacią powrotu do przeszłości, która łatwą i przyjemną nie jest. Wszystko to staje się niezwykłym kolażem, którego odkrywanie drugiego dna, okazuje się dość mocno frapujące.

Muszę przyznać, że gdzieś w połowie tej książki domyśliłam się, jaka była geneza urodzenia się Izabelli, jednak nadal autorka zwodziła mnie innymi tropami. Po skończonej lekturze powieści, pojawiła się we mnie dość smutna refleksja dotycząca tego, że niestety pewne wydarzenia z naszego życia potrafią odcisnąć na nas tak głębokie piętno, że nawet wizja rychłej śmierci nie zmienia naszego nastawienia. To przygnębiające, ale niestety prawdziwe, o czym każdy z nas, przekonuje się we własnym życiu.

Agnieszka Janiszewska zabrała mnie w refleksyjną podróż po czasie i przestrzeni. W tej książce jest wszystko – miłość, nienawiść, śmierć, kłamstwo i tajemnica. To wspaniała, literacka uczta dla każdego, bowiem od lektury tego utworu po prostu nie da się oderwać.