Paddington daje sobie radę
Michael Bond

Mnie opowieści o niefortunnych wypadkach uroczego Misia bardzo się podobały. Niestety dzieci nie doceniły humoru- typowo brytyjskiego. Bo cały sens zabawnych sytuacji tkwi w typowo brytyjskiej kulturze obycia. Mamy tu wycieczkę nad Tamizę z zagubieniem kapelusza, naukę bycia licytatorem czy cieślą w praktyce, ale też wiele innych zabawnych sytuacji. Nie chcę jak zawsze zdradzać fabuły i podawać zakończeń- to mogłoby zdemotywować do czytania tej czy jakiejkolwiek innej książki. Wiedzcie jednak, że mimo różnych kłopotów jakie przysparza w rodzinie państwa Brown zostaje pełnoprawnym ich członkiem, którego nie sposób nie obdarzyć miłością. Paddington jak dla mnie to ktoś inny, uosabia mniejszość- skrajną mniejszość. Emigranta o dziwnym wyglądzie- na przykład, któremu trudno dostosować się do obyczajów mu nie znanych. Nie zna przeznaczenia niektórych przedmiotów, nie wie na czym polegają niektóre zachowania ludzkie. Uczy się uparcie, z pokorą tych nowości. Ma w sobie dziecięcą ciekawość, otwartość i nie zraża się porażkami. Umie przeprosić i chętnie naprawia swoje błędy. Pokazuje, że czasem możemy zbyt pochopnie ocenić czyjąś postawę. Ocenić możemy ją jako głupią, złośliwą, urągającą naszym przekonaniom, a powinniśmy dopuścić możliwość niewiedzy "zawinionego". Czasami ktoś popełnia błąd nie ze złośliwości, nie dla tego, że na nas się uwziął, ale zwyczajnie dla tego, że nie przyszło mu do głowy, że popełnia nietakt. Czyli książeczka uczy tolerancji, wyrozumiałości, pokazuje którą drogą można iść- uczyć się pokornie i że zawsze dobro jest wynagradzane. W książce jest wiele postaci w dialogach- trudno było mi nadążyć za intonacją każdego z osobna. Raczej dla dzieci w wieku 5+. Ja daję "^", ale dzieci nudziła :-(. Spróbujemy innym razem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książki o niedźwiadku Paddingtonie chyba nigdy nie przestaną mnie zadziwiać. Jest to bardzo niesforny miś, który zawsze chce być do wszystkiego przydatny. Bardzo lubi pomagać, choć z powodu swoich dużych łapek często nie wychodzi mu tak jak by chciał. W pierwszej historii, kiedy zgubił swój kapelusz nie wszyscy rozumieli dlaczego go poszukiwał, choć był on okropnie stary i dziurawy. Jednak jemu na nim zależało, bo była to pamiątka rodzinna. Takie rzeczy są dużo cenniejsze niż nowe, choćby nawet drogo kosztowały. Mamy tutaj również skrawek historii, kiedy to ludzie nie chcą go wpuszczać do swoich sklepów ze względu na to kim jest. To wyraża naszą kulturę i zwraca uwagę, że jednak ludzie segregują nas według naszego wyglądu lub tego kim jesteśmy. Misiowi było z tego powodu przykro. Cieszę się, że o tym wspomniano, gdyż być może kiedy dziecko o tym przeczyta, to inaczej spojrzy na ludzi innej rasy czy też odmiennego wyglądu od naszego. Będzie bardziej tolerancyjne.
W drugim opowiadaniu miś wybrał się na aukcję i zrozumiał, że jednak trzeba się znać na pewnych rzeczach, by móc je licytować. Nie zawsze każde miejsce jest dobre dla każdego. Jednak kiedy udało mu się wylicytować pewną rzecz za parę groszy, był z siebie dumny. Nawet kiedy ta rzecz okazała się być drogocennym antykiem, to pokazał nam, że dla niego większą wartość będzie miało w domu. Dzięki niej więcej rzeczy sobie uporządkuje i przestanie bałaganić. Nie zależało mu na pieniądzach, które mógłby za nią dostać, tylko na praktyczności, by nie wadzić drugiemu. To bardzo mądry miś, choć często popada w jakieś tarapaty. Na szczęście nie tyle udaje mu się z nich wychodzić, ile bierze sobie te nauki do serca. Pokazuje, że zawsze z najgorszych problemów można wyjść, najważniejsze, by nie sprawić, by ponownie się pojawiały.
To nie koniec jego historii. Przytoczyłam wam tylko dwie pierwsze, by pokazać jak bardzo pouczająca jest ta bajka i jak wiele pożytku może sprawić jej czytanie. Sama chętnie polecam ją dla waszych dzieci pod choinkę:-)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)