Ostatnia bitwa
C. S. Lewis

Prawie 2 miesiące mogłam cieszyć się czytaniem "Opowieści z Narnii", aż w końcu nadszedł koniec. Ostatni tom kręci się wokół podłej małpy Krętacza, wykorzystującej osła Łamigłówka w lwiej skórze do objęcia panowania nad Narnią do spółki z żąnymi krwi Kalormeńczykami. Praktycznie wszystkie narnijskie istoty dają się nabrać na przebierańca Aslana i smutek ogarnia fantastyczną krainę. Ostatni król Tirian zostaje pojmany, ale wkrótce na pomoc przybywa Julia z Eustachym, od poprzedniej wizyty w Narnii w ich świecie upłynął zaledwie rok, a w Narnii przeszło 200 lat. Uwalniają króla, a Julia wykazuje się sprytem i rozsądkiem i porywa Łamigłówka, który z bliska ani trochę nie przypomina lwa. Trwają przygotowania do wielkiej bitwy wyzwoleńczej Narnii (który to już raz), a z Londynu przybywają praktycznie wszyscy bohaterowie znani z poprzednich tomów: Digory i Pola - obecni przy powstaniu Narnii, Piotr, Edmund i Łucja - mężnie i sprawiedliwie panujący przez lata, wyłamuje się tylko Zuzanna, która "nie należy już do przyjaciół Narnii" i która "zawsze strasznie chciała być dorosła", a z innych słów wnioskujemy, że zwyczajnie jest pustą lalunią. W kulminacyjnym momencie bitwy zjawia się sam Aslan i doprowadza do unicestwienia Narnii, przeprowadzając garstkę bohaterów przez tajemnicze drzwi, a reszcie mówiących zwierząt odbierając zdolność mówienia i myślenia. Wkrótce bohaterowie znajdują się w prawdziwej Narnii, jeszcze większej, piękniejszej i potężniejszej, bo znana im dotychczas Narnia miała swój początek i koniec, a ta będzie trwać wiecznie. A w prawdziwej Narnii następuje spotkanie ze wszystkimi poprzednimi władcami krainy oraz istotami i zwierzętami, które dawno uznano za zmarłe. Zakończenie jest jednocześnie smutne i radosne, wywołuje prawdziwą mieszankę wybuchową uczuć. Smutne, bo dowiadujemy się, że w świecie rzeczywistym zdarzyła się katastrofa kolejowa, w której zginęli nasi bohaterowie, przenosząc się tym samym do Krainy Cieni, a radosne, bo to był dopiero początek "opowieści, która trwa wiecznie i w której każdy poprzedni rozdział jest lepszy od poprzedniego". W "Ostatniej bitwie" możemy zobaczyć jak bohaterowie rozwinęli się od pierwszego tomu, zapoczątkowującemu serię. Wszyscy (poza Zuzanną) stali się bardziej dojrzali, odważni i zawsze gotowi pognać na ratunek Narnii. W powstaniu Narnii i jej zniszczeniu można doszukać się ewidentnych odniesień do Biblii i dzieła stworzenia świata oraz wizji apokaliptycznych, a prawdziwa Narnia staje się alegorią nieba, do którego bohaterowie ludzcy i narnijscy wędrują po śmierci. To była niesamowita przygoda, choć zdarzały się momenty słabsze to na pewno kiedyś podrzucę książki C.S. Lewisa młodszym pokoleniom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

super.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Postanowiłam opisać pokrótce ostatnią część cyklu ,,Opowieści z Narnii" ponieważ jest to moja ulubiona część. Wcześniej opisywałam pierwszy tom, który mnie zachwycił lecz to mało powiedziane w stosunku do tej części. Opowieść zaczyna się od małpy i osła. Małpa ma się za mądrzejszą i kiedy znajduje skórę lwa namawia osła by się w nią przebrał i udawał Aslana. A to wszystko dla zysku. Przecież zwierzęta w Narnii zrobią wszystko dla Aslana. Początkowo wszystko się udaje lecz ten ,,Nowy Aslan" każe robić takie rzeczy, których prawdziwy Lew by nie żądał. Wieści o tym Fałszywym Aslanie trafiają do Tiriana - króla Narnii. Początkowo i on poddaje się pod panowanie osła w lwiej skórze (a raczej małpy bo to ona przemawia) lecz będąc przywiązanym do drzewa uzmysławia sobie prawdę a wtedy pojawiają się przy nim przyjaciele: Łucja, Piotr, Edmund, Eustachy i inni. Ratują Trilana a potem szykują się do Ostatniej Bitwy o losy Narnii. Ta część jest, według mnie, najpiękniejsza. Jest ona zwieńczeniem całej serii, podobnie jak Apokalipsa zamyka Biblię. W tej części jest chyba najwięcej nawiązań do tej Księgi Pisma Świętego. Osioł jest Antychrystem, wielka bitwa na końcu świata między dobrem a złem, podział na dobrych po prawej stronie Aslana (Prawdziwego Aslana) a złych po lewej stronie, ogród w ogrodzie jako nowe niebo i wieczne szczęście: To, co zaczęło się dziać później, jest tak wielkie i piękne, że nie mogę o tym pisać. (...) Dla nich dopiero zaczęła się prawdziwa opowieść. (...) Teraz rozpoczynali wreszcie Rozdział Pierwszy Wielkiej Opowieści, jakiej nikt na ziemi jeszcze nie czytał - opowieści, która trwa wiecznie, w której każdy rozdział jest lepszy od poprzedniego. To są ostatnie słowa powieści i całego cyklu o świecie Narnii. Czyż nie piękne? Mnie zachwyciły. Podobnie jak cała seria w tej książce styl pisania jest bajkowy. Postacie znane z wcześniejszych książek (poza jedną osobą) wszystkie wracają do Narnii. Każdy bohater coś wniósł do historii i w końcu wszyscy razem się spotykają. Spotykają się tam, gdzie nie ma czasu, nie ma smutku i jest tylko Miłość (przez duże M). Pod względem teologicznym powieść jest genialnym obrazem Apokalipsy. Nie tylko dla dzieci. Dla dorosłych również. Każdemu polecam. Lecz by tę część zrozumieć dobrze trzeba też przeczytać poprzednie części bo ta jest zwieńczeniem serii (i dobrze mieć przy sobie wtedy chusteczki).

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Szkoda, że tak szybko przeczytałam całą serię. Już od roku (może dwóch lub trzech) jest moją ulubioną serią.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W ostatniej części poznamy dwóch nowych, zwierzęcych bohaterów. Będzie to Małpa Krętacz i Osioł Łamigłówka. Pewnego dnia, gdy znajdują skórę lwa wszystko się zmienia. Zwierzęta wpadają na bardzo głupi pomysł, który wpłynie na bezpieczeństwo tej krainy. Wkrótce do Narnii zostają wezwane dzieci, aby uporały się z problemem. Zakończenie jest niezwykle zaskakujące i robi wrażenie. Takiego obrotu spraw się nie spodziewałam. W książce jest mnóstwo motywów biblijnych. Dzięki temu możemy popatrzeć na niektóre rzeczy z innej perspektywy. Do jest zadecydowanie najbardziej chrześcijańska część z całego cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnia część kultowej Narnii. Przyznam, że mnie rozczarowała. Nie ma tu fascynujących przygód, ciekawych bohaterów, magicznego klimatu...Jest zła małpa, głupiutki osiołek, dzielny król Tirian i okropna ostatnia bitwa oraz koniec Narnii jaką znamy z poprzednich części. Jest powstanie nowej Narnii, w której spotykają się wszyscy Starożytni Władcy, dlatego, iż...zwyczajnie kresu dobiega ich ziemskie życie. Opisy strasznie wydumane, jakoś ta ostatnia część napisana tak...na siłę. Oczywiście jest mnóstwo symboli, jest Aslan, jest dobro i zło. Ale czegoś brak...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cudna uczta wyobraźni !

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Toksyczna "przyjaźń", już na samym początku, to nie jest coś, czego spodziewałbym się w ostatnim, zamykającym całą przygodę tomie. A do tego ten zawrotny plan szympansa - cóż on nawywijał! W Narnii ponownie zagościli bohaterowie z poprzednich tomów, prócz "dorosłej" Zuzanny, która to uważa, że była to tylko zabawa. Na początku tylko Julia i Eustachy, którzy pomagali w walce. A później, w momencie największego zagrożenia, Piotr, Edmund, Łucja, a także będący przy powstawaniu Narnii Digory i Pola. Wszyscy zostali świadkami końca krainy - bardzo smutny moment. O dalszych "przychodach" nie wspomnę, bo mnie trochę zaszokowały. Musicie sami się z nimi uporać!
To już, niestety, ostatni tom serii. Im głębiej się w nią wczytywałem, tym bardziej doceniałem jej styl pisania. Całkowicie zmieniłem zdanie przy odczuciach po pierwszym tomie i teraz chciałbym czytać o Narnii więcej, i więcej. Kraina ta pozwala obudzić w sobie dzieciaka i poruszyć do głębi serca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zakończenie serii, można powiedzieć fajnie się zakończyło. Na początku książki było trochę nudniej niż pod koniec (kiedy pojawili się Piotr, Łucja i Edmund). Nowi bohaterowie są nieźli, ale trochę bym ich pozmieniała. Trochę było zamieszania, lecz jakoś z tego wybrnełam. Jżeli czytaliśnie poprzednie części, to zachęcam do przeczytania tej, czytało mi się ją bardzo szybko i przyjemnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)