Noora
J.K. Johansson

Wizyta w miasteczku Palokaski nadal trwa…

W drugiej części przyglądamy się znacznie dokładniej wszystkim występującym w powieści bohaterom. Zaglądamy za zasłonki mieszkania brata Nikkie’ go i dowiadujemy się, że ich małżeństwo praktycznie się rozpada. Żona Nikke i zarazem najlepsza przyjaciółka Mii jeszcze z czasów szkoły, robi wszystko, żeby zajść w ciążę. Podporządkowała temu całe życie, co doprowadziło jej męża do takiego stanu, że prawie już nie bywa w domu, albo wychodząc poćwiczyć, albo spotkać się kochanką, która na pierwszy rzut oka wydaje się całkowitym przeciwieństwem jego zony. Również samej Mii nie powodzi się najlepiej; jeden z jej kochanków wpada w irracjonalną złość, gdy tylko coś mu nie pasuje i choć nie używa przemocy fizycznej, to kobieta zaczyna się go coraz bardziej bać.

Mia, jej brat i matka nie stanowią tak zwanej tradycyjnej rodziny. Wszyscy są po ciężkich przejściach – śmierci siostry, Venlii i głowy rodziny, które kładą się cieniem na ich relacjach. Często mówią sobie przykre rzeczy, zapominają o ważnych datach i wydarzeniach, ale czasem, zupełnie niespodziewanie, potrafia sobie nawzajem pomagać w chwili potrzeby.

Żona Nikke, oprócz obsesji na punkcie chęci posiadania dziecka, wykorzystuje wolny czas na krytykowanie innych ludzi, a w szczególności matek. Przygląda się krytycznie ich niedbałego wyglądowi – tłustym włosom, brudnemu ubraniu, czy braku makijażu – i nie wierzy, by przy dziecku nie mieć czasu na tak prozaiczne rzeczy.  Sama bardzo lubi o siebie dbać i twierdzi, że tak samo będzie po narodzinach tak wyczekiwanego przez nią dziecka. Choć każda doświadczona matka pewnie stuknęłaby się w czoło i powiedziała, że kobieta sama nie wie, co mówi i jakie czekają ją przejścia, jeśli doczeka się upragnionego potomka.

Możemy też dokładniej się przyjrzeć temu, co tylko zostało zaakcentowane w pierwszym tomie. Pojawiło się tam kilka ciekawych osób, między innymi, Noora, jak wszyscy myślą, najlepsza przyjaciółka Laury. Okazuje się jednak, że udało im się obu nawzajem się wykorzystać. Laura dzięki znajomości z Noorą, mogła skorzystać z jej domu, by przygotować się na imprezę. Noora zaś liczyła, że obecność u boku Laury pozwoli się jej wybić do znacznie lepszego towarzystwa. W przeciągu kilku następnych dni po pogrzebie Laury musi udawać zrozpaczoną tą śmiercią przyjaciółkę i całkiem nieźle z tym sobie radzi. Jej największym zmartwieniem, jak zapewne każdej nastolatki, jest to, by zaistnieć. Najpierw próbuje zwrócić na siebie uwagę Mii, a kiedy to prawie wcale nie przynosi skutku, zakłada bloga, w którym podając się za Madde, opisuje swe wyimaginowane życie polegające głownie na uczestnictwie w wielkich pokazach i imprezach, zakupach, wyjazdach i wypadach z równie bogatymi przyjaciółmi. Dzięki zakładaniu wielu tematów na forach i korzystaniu z różnych kont, jest blog w niedługim czasie staje się bardzo znany, co przyciąga do niej reklamodawców. Z jednej strony dziewczyna wie, że zabrnęła już stanowczo za daleko, z drugiej nie potrafi się już wycofać, bo stała się tak popularna, że rozmawiają o niej nawet dzieciaki w jej szkole. Jedno z zaproszeń do współpracy i wyjazd na bankiet nie kończą się dokładnie tak, jak tego chciała, bo ląduje w samochodowym bagażniku.

W toku śledztwa okazuje się również, że Noora też miała do czynienia ze „znaczkiem” przedstawiającym tajemniczego aniołka. Podobnie, jak kiedyś Venla.

Śledztwo trwa i zatacza coraz szersze kręgi. Nakłada się na nie jeszcze jedna przykra sprawa; śmierć wnuka komendanta, lubiącego spędzać dużo czasu na siłowni, który – przy zachętach dziadka – zainteresował się śmiercią Laury i postanowił poprowadzić własne śledztwo, co nieuchronnie doprowadziło go do jego śmierci.

Okazuje się również, że Mia poprzez jednego ze swoich kochanków jest zamieszana w tę całą sprawę. Atti okazuje się, nie tym, za kogo się podaje, a jego wyjaśnienia nie przekonują ani Mii, ani samego czytelnika.

Nie ma tu żadnego nagromadzenia zbędnych wątków, ale tez nie zmierzamy, nawet powoli, w stronę wielkiego i bardzo widowiskowego finału. Śledztwo toczy się powoli swoim torem, wciągając w swe pazury coraz większą liczbę osób, tak że czytelnik odnosi wrażenie, że podczas lektury trzeciego tomu dowie się, że nikt w całym  miasteczku nie jest czysty, a za śmierć zarówno Laury, Noory, jak i wcześniej Venli, odpowiadają prawie wszyscy, prawnie, lub duchowo…

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część fińskiej trylogii słabiutka. O ile poprzednią czytało się z przyjemnością, to ta skierowana jest do nastolatków. Przewidywalna intryga, denerwująco płaskie postaci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po tylu miesiącach oczekiwania wreszcie udało mi się wypożyczyć "Noorę" i od razu musiałam ją przeczytać. To książka dosłownie na jedno popołudnie. Drugi tom fińskiego kryminalnego cyklu, którego akcja osadzona jest w Palokaski. Śmierć nastoletniej Laury zostaje uznana za wypadek, jednak Miia nie potrafi odpuścić i wraz z Korhonenem prowadzi śledztwo na własną rękę. Jednocześnie stara się uporać z uzależnieniem od Internetu i ułożyć swoje popaprane życie osobiste, z mizernym skutkiem, bo wciąż jak magnes powraca do socjopatycznego Anttiego. Tytułowa Noora to pogubiona nastolatka, która ma dość bycia niezauważaną i życia w cieniu zmarłej Laury. Zaczyna prowadzić bloga jako Madde, szpanująca wymyślonymi imprezami, cudownym chłopakiem i otaczająca się wspaniałymi gadżetami. Blog Madde szybko zyskuje na popularności, a nastolatka zapętla się w kłamstwach i ściąga na siebie niebezpieczeństwo. Zarazem jest kolejną bohaterką, na której szyi zawisł naszyjnik z aniołkiem. Plusy: + Miia, która niczym buldog zrobi wszystko, żeby odkryć prawdę o zaginionej przed laty siostrze Venli i śmierci ojca. Kolejne pytania, które się nasuwają: czy ojciec Mii nie został zamordowany? Co się stało z Venlą? + Szokujące zabójstwo Saski, wnuka Korhonena, który chciał iść w ślady dziadka i wykryć brudy związane ze śmiercią Laury. + Tożsamość socjopatycznego zabójcy, która była dość przewidywalna, ale jednocześnie potrafiła zaskoczyć. Jak Miia poradzi sobie ze świadomością, że mężczyzna, z którym sypiała jest mordercą? + Nikke i Suski - dwójka totalnych popaprańców, ich wieczne kłótnie, którą dają nadzieję na niezłą awanturę w 3 tomie. Obsesja Suski by zostać matką i jej powiązania z "aniołkami". + Tiina Ojantaus, której jest wszędzie pełno i która zjawia się w najdziwniejszych miejscach, wydaje się trzymać połowę miasteczka w swoich szponach. + Zakończenie!! Jak można w takim momencie kończyć książkę? Czuję, że to Noora jest w bagażniku samochodu, biedna, naiwna dziewczyna, która pewnie nawet po śmierci nie zostanie dostrzeżona. Ale co z tym wszystkim ma wspólnego psychiatra Mii? Kolejna zagadka do rozwiązania! Uwielbiam tę trylogię! Pełna ekscytujących przygód, brudnych relacji między bohaterami, układów panujących w szkole, pragnieniu bycia kimś i zaistnienia w sieci. Minusy: - Za krótka!! Z niecierpliwością czekam na "Venlę" i rozwikłanie wszystkich wątków sprawy. Moja wyobraźnia totalnie oszalała po lekturze "Noory".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trudno byłoby znaleźć drugi taki serial kryminalny jak ,,Miasteczko Twin Peaks". Surrealistyczny, duszny nastrój niczym z sennego koszmaru, pozornie ,,zwyczajna" sprawa morderstwa nastolatki, która wcale nie była tak niewinna, jak sądzili jej rodzice - i praktycznie brak logicznego rozwiązania. Coś jakby daleki przodek ,,Z archiwum X". Nic dziwnego, że podziałał on tak silnie na ludzką wyobraźnię. Fascynacja ,,Twin Peaks" przetrwała aż do dziś, a dowodem na to jest trylogia ,,Miasteczko Palokaski" fińskiego pisarza J.K. Johanssona. Pierwsza część nosiła tytuł ,,Laura", natomiast druga - ,,Noora". Po znalezieniu ciała Laury Anderson miasteczko nieco się uspokaja, choć wielu ludzi nie może uwierzyć w nieszczęśliwy wypadek. Szczególnie szkolna psycholog, Miia Pohjavirta i jej brat Nikki są skłonni doszukiwać się w całej sprawie czegoś więcej niż tylko banalny przypadek nastolatki, która upiła się podczas imprezy i spadła ze skały. Nie wierzy w to również policjant Korhonen. Wizyta Noory, koleżanki Laury, w gabinecie Mii dolewa oliwy do ognia. Nastolatka twierdzi, że ona będzie następną ofiarą. Miia nie wie, co o tym myśleć. Sama wciąż prowadzi prywatne śledztwo. Popycha ją do tego nie tylko pragnienie poznania prawdy, ale i niezaleczona rana z przeszłości. Siostra Mii i Nikkiego pewnego dnia zniknęła bez śladu i nigdy nie ustalono, co się z nią stało. Wyznanie Noory budzi jej niepokój. Zdaje sobie sprawę z tego, że egzaltowana dziewczyna niekoniecznie mówi prawdę, co jednak podsunęło jej taki pomysł? Nie wie, że dziewczyna żyje podwójnym życiem: na co dzień jest szarą uczennicą, ignorowaną przez szkolne środowisko, a w Internecie figuruje jako fascynująca Madde, bogata, elegancka i zepsuta panna. Alter ego pomaga zwalczyć uczucie, że jest gorsza od innych i prowadzi puste, pozbawione sensu życie. Jej słowa o tym, że będzie następną ofiarą, nie sprawdzają się. Owszem, dochodzi do następnej śmierci, ale ofiarą jest zupełnie kto inny... Nie mogę powiedzieć, żebym należała do fanów ,,Miasteczka Twin Peaks". Atmosfera tego serialu była dla mnie odpychająca i nigdy nie obejrzałam go do końca. Natomiast trylogia J.K. Johansson wciągnęła mnie od początku. Jest napisana w wyjątkowo ciekawy sposób, pozbawiona typowej dla literatury skandynawskiej rozwlekłości. Wydarzenia są opowiadane z punktu widzenia różnych osób - starego policjanta, jego wnuka, szkolnych psychologów i młodej dziewczyny, nie potrafiącej odnaleźć sensu w życiu. To opowieść na wskroś współczesna, świat w którym wszechwładnym monarchą jest Internet, mogący wynieść człowieka na sam szczyt albo zniszczyć. Dobrym przykładem jest wirtualna Madde, pusta, nic nie warta snobka, ale sieć kreuje ją na gwiazdę i jako taka jest postrzegana. Z drugiej strony to medium może być bardzo użyteczne, jeśli umie się je właściwie wykorzystać. J.K. Johansson stworzył w swej trylogii galerię realistycznych postaci. Niewiele miejsca poświęca na opis każdej z nich, ale wydaje się, że nie ma potrzeby by mówił o nich coś więcej. I tak czytelnik ma je przed oczami jak żywe. Autor posiada niezwykły dar opisywania. Wystarczy kilka jego słów, żeby zobaczyć oczyma duszy całą scenę ze wszystkimi szczegółami. Trylogia, której dwie części wyszły już w Polsce, a trzecia jest zapowiadana, to wspaniała lektura, godna polecenia czytelnikom, niezależnie od ich zainteresowań, a niezawodne Wydawnictwo Literackie zadbało również o jej oprawę. Papier jest świetnej jakości, a okładka, choć może wydawać się skromna, w najlepszym guście.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)