Niedokończony eliksir nieśmiertelności
Katarzyna Majgier

Bardzo przyjemna książeczka dla młodszych czytelników. Czyta się błyskawicznie. Porusza wyobraźnię. Jest wiele sytuacji, które zmuszają do myślenia również dorosłych. Najbardziej ciekawy tekst to ten, gdzie autorka opisuje, że dziecko mogłoby rosnąć dopiero wtedy kiedy się je włączy:) Zabawna, pełna pozytywnej energii i humoru. Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy zastanawialiście się kiedyś jakby to było gdybyście byli przezroczyści? Czy marzyliście o tym by choć jeden dzień przybrać postać ducha, móc przenikać przez ściany, fruwać, a przy tym wszystkim kogoś nieźle przestraszyć? Artur właściwie o tym nie marzył, chciał tylko zawsze pozostać dzieckiem, bo dzieci są beztroskie, szczęśliwe i całymi dniami mogą się bawić. Tak się złożyło, że chłopiec przypadkiem znalazł niezwykłą miksturę. Nie miał pojęcia co to takiego, ale i tak postanowił spróbować. Magiczny napój okazał się eliksirem nieśmiertelności... tyle, że niedokończonym - posiadał jeden poważny skutek uboczny. Każdy kto chociażby jego kroplę dotknął ustami, natychmiast stawał się przezroczysty, przez co inni ludzie postrzegali taką osobę jak ducha. Bohaterowi taki stan rzeczy pasował, bo odkrył, że przestał się zmieniać, przez wiele lat był chłopcem w tym samym wieku. Po jakimś czasie jego los podzieliła daleka kuzynka, 16-letnia Serafina, a jeszcze później rodzice i brat-bliźniak ojca, stryjek. I tak osobliwa rodzina przez wiele lat żyła w swoim opustoszałym domu. Po ponad 100 latach nastąpiły zmiany, a w ich życiu nastąpiło poruszenie! Czy można zmienić swoje przyzwyczajenia, jeśli od wielu lat je praktykujemy i postępujemy według szlachetnych, dobrze wpojonych zasad? Czy można poczuć przesyt spełnionymi marzeniami? Życiowe zmiany zwykle są bardzo trudne, wolimy tkwić w tym co znane i bezpieczne, poza tym nie zawsze można przewidzieć jaki będzie efekt tych zmian. Jednak warto dać zmianom szansę, może akurat życie zaskoczy nas czymś pozytywnym i okażą się strzałem w 10?! Przede wszystkim trzeba wszystko dokładnie przemyśleć, rozważyć to co w życiu (czy danym czasie) najważniejsze i na tym się skupić. Pamiętajmy, że nie warto robić nic na pokaz, żeby tylko się innym przypodobać - umykają wtedy rzeczy ważne, a przecież prawdziwi przyjaciele zaakceptują nas takimi jakimi jesteśmy. Tematyka duchów, czy istot nieśmiertelnych może wydawać się mroczna i straszna, ale nie sposób nie polubić tej specyficznej rodzinki. Szczerze mówiąc bardziej przerażający są "normalni" rodzice Ścieżki, którzy w pogoni za pieniądzem, prestiżem i dobrą opinią wśród znajomych stale żyją na pokaz. Zupełnie nie zastanawiają się nad tym co robią, tylko działają schematycznie, zgodnie z obowiązującymi trendami. Mają się za wykształconych i kulturalnych ludzi na poziomie, a tak naprawdę są głupi, "ślepi" i pozbawieni jakichkolwiek wartości. Książka przeznaczona jest dla uczniów starszych klas szkoły podstawowej, ale naukę z treści wyciągną z niej także starsi czytelnicy. W ciekawy sposób łączy to co nowe ze starym, to co modne ze staroświeckim, ale równocześnie pokazuje, że to co w życiu najważniejsze zawsze jest takie samo. Napisana jest prostym, przystępnym językiem, choć początek jest nieco zagmatwany. W pewnym momencie książka stała się też trochę monotonna, bo ja czekałam już na jakiś finał, a nic nie posuwało się na przód, ale za to wszędobylski humor sytuacyjny rekompensuje wszystko. Książkę gorąco polecam i chłopcom i dziewczynkom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść niewątpliwie będzie się podobać nie tylko grupie docelowej powyżej dziesiątego roku życia. Urzeknie również młodszych i starszych odbiorców. Nie brakuje w niej ironii czy irracjonalnych zachowań - nazwałabym ją krzywym zwierciadłem, które pokazuje jak zachowują się dorośli i dlaczego nie zauważają swoich wad. Autorka rozłożyła mnie na łopatki dowodem, iż często się kłócimy bez powodu, choć zaczynamy od deski do krojenia i kwestią sporną jest to, gdzie powinna leżeć... Sporo miejsca Majgier poświęciła relacjom międzyludzkim oraz naszym zachowaniom w odniesieniu do zwierząt (zresztą punkt widzenia kota też jest). Zwróciła uwagę na to, jak odczuwa otaczający świat małe dziecko i jak postrzega ludzi. Niewątpliwie najważniejsze jest dla niego to jakie podejście mają poszczególni dorośli, bo dziecięca niewinność i łatwowierność pozwala na zupełnie inny odbiór naszych dorosłych zachowań. Nieco mroczna, tajemnicza, z czarno-białymi szkicami na początku każdego rozdziału, które wprowadzają nas w jeszcze bardziej intrygujący nastrój. Katarzyna Majgier napisała wyśmienitą i ciekawą powieść dla młodego czytelnika, która wciąga, śmieszy, uczy i udowadnia, że każdy z nas ma wpływ na swoje życie. Wszystko co się wydarzy to nasza osobista zasługa lub porażka... Każdy jest kowalem własnego losu. całość recenzji: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2016/11/katarzyna-majgier-niedokonczony-eliksir.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

KSIĄŻKOWY ELIKSIR NA PONURE DNI Katarzyna Majgier, znana i cieniona polska autorka powieści dla młodych czytelników (chociażby serii „Dzienniki Ani Szuch”), powraca z kolejną dziecięcą propozycją. „Niedokończony eliksir nieśmiertelności”, bo o nim mowa, to nagrodzona w IV Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren ciepła historia z nutką fantastyki, której akcja rozgrywa się na przestrzeni dwóch wieków. Pewien mężczyzna, kiedy był jeszcze chłopcem, przejeżdżając z rodziną obok zaniedbanego domostwa zaczął mieć koszmary związane z tym miejscem. Koszmary, które nie minęły nawet, kiedy dorósł. Nie miał jednak pojęcia, jaką tajemnicę skrywało owo dziwne miejsce. Wiele lat wcześniej mieszkał w nim chłopiec. Pewnego dnia jego bliscy pomogli wędrowcowi, jednakże wkrótce zjawili się żołnierze twierdząc, że przybysz jest groźnym przestępcą i pojmali go. Zanim jednak tego dokonali mężczyzna przekazał chłopcu buteleczkę z pewną niedokończoną substancją, błagając go by jej nie otwierał. Kiedy z czasem chłopiec dorósł, przekonał się, że wędrowiec był znanym alchemikiem, a zawartość flaszki to nic innego, jak eliksir nieśmiertelności. Niedokończony jednak, przez co jego działanie pozostawiało wiele do życzenia. Nim zdołał go udoskonalić, zmarł, a sto lat potem buteleczka trafia w ręce kolejnego mieszkańca domostwa, Artura. Chłopiec wypija trochę jej zawartości i tak zaczyna się niezwykła opowieść o jego losach… Po autorce, która w swojej karierze była nominowana do nagrody literackiej Polskiej Sekcji IBBY w kategorii książka roku oraz zdobyła Nagrodę im. Kornela Makuszyńskiego spodziewałem się nieco lepszej powieści. Szczególnie, że „Eliksir…” dostał pierwszą nagrodę w swojej kategorii (powieść dla grupy wiekowej 6-10 lat). Nie mniej najnowsze dzieło Majgier to naprawdę udana, ciekawa, mądra i wciągająca opowieść o przyjaźni i tym, że każdy może się zmienić. Wystarczy tylko, że będzie tego chciał. Okres dwustu lat to dobry pretekst by pokazać, jak wiele zmieniło się przez ten czas (szczególnie w zachowaniu dorosłych względem dzieci), a zarazem jak niewiele uległo zmianie. Bo obyczaje i tendencje to jedno, a ludzka natura wciąż pozostaje sobą. Co nie znaczy, że nie mamy wyboru. Majgier w prosty i lekki sposób zabiera dziecięcych czytelników w podróż przez czas i przestrzeń, ale także i w głąb nas samych. Całość zaś w bardzo uroczy sposób zilustrowała Anita Graboś. Jej rysunki utrzymane w nieco muminkowej stylistyce pasują do historii i wpadają w oko – mnie osobiście szczególnie urzekły jej ilustracje bawiące się mrokiem i światłem w sposób podobny do obrazów Van Gogha. Podsumowując pomimo kilku minusów (zbyt prosty styl i zbyt wiele powtórzeń na początku) to naprawdę wartościowa lektura. Eliksir na ponure dni, w które nie ma sensu wychodzić z domu. Dlatego też polecam ją Waszej uwadze. Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/10/24/niedokonczony-eliksir-niesmiertelnosci-katarzyna-majgier/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka jest super, mimo, że jest przeznaczona dla młodszych czytelników. Napisana prostym językiem wciąga niesmowicie w wir przygody i fantazji. Z chęcią przeczytałabym ją ponownie :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)