Na końcu czeka miłość
Agnieszka Lewandowska-Kąkol

Macie w zwyczaju odkładać rzeczy na później? I nie mam na myśli tutaj domowych obowiązków, wykonania codziennych prac, ale zadbanie o własne samopoczucie, realizację osobistych planów, czy marzeń – takich, które zwykle spychamy na dalszy plan, usilnie wierząc, że czas na ich realizację jeszcze nie nadszedł, że jeszcze zdążymy, że jeszcze nie nadszedł ten moment, że nie wypada…

Rodzinę Otylii z powieści „Na końcu czeka miłość” – inspirowanej prawdziwymi wydarzeniami, wojna „zastaje” w różnych miejscach na świcie, w trakcie realizacji wyznaczonych celów lub dopiero przy rodzących się marzeniach. Podobnie jak bohaterowie, także i my, nie możemy przewidzieć wypadków, które spadają na nas każdego dnia, w ciągu całego życia. Pamięć o historii naszego kraju, naszych przodków jest niezwykle istotna – szczególnie ta najbliższa z okresu drugiej wojny światowej. Wypieranie jej ze świadomości, odwracanie się od książek dających jej świadectwo – jest zbagatelizowaniem tego, co bezpośrednio wpływa na nasze życie. Podzielam w całości słowa, umieszczone na początku książki przez Agnieszkę Lewandowską – Kąkol i wciąż zaskakuje mnie podejście czytelników upajających się w literaturze niskich lotów, a zamykających się na wartościowe publikacje.

„Na końcu czeka miłość” to opowieść o rodzinie, która niesiona wydarzeniami wojny, doświadcza bólu straty, trudności przetrwania i poczucia niesprawiedliwości. Dzięki trosce o najbliższych oraz chęci życia, heroicznie niesie swoje brzemię z nadzieją na lepsze jutro. I choć to historia jakich z pewnością było wiele w tamtym czasie, to świadomość, że jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, pozostawia wiele do myślenia, zostając w sercu na dłużej.

Otylia i Feliks spodziewają się drugiego dziecka. Chcąc skorzystać z ostatnich dni wakacji postanawiają wybrać się w podróż do Grecji. Okazuje się jednak, że ciąża Otylii jest zagrożona i tak daleka podróż nie jest dla niej wskazana. Feliks za namową żony wyjeżdża wraz z Syreniem. Podczas ich pobytu w Grecji Niemcy atakują Polskę i wybucha wojna. Powrót do Polski nie będzie należał do łatwych, jednak zdeterminowany Feliks nie ustaje w poszukiwaniach i pewnego dnia spotyka marynarza, który proponuje mu podróż statkiem towarowym. Podczas rejsu dochodzi do tragicznego wypadku, Syren wypada za burtę. Feliks nie wie jak poinformować Otylię o śmierci syna, tym bardziej, że niedawno kobieta straciła ich nienarodzone dziecko. To nie jedyne zmartwienie kobiety, jej ojciec, znany i ceniony profesor Uniwersytetu Wileńskiego, zostaje aresztowany przez NKWD i słuch po nim ginie, a matka wraz z ciotką wywiezione w głąb Kazachstanu.

Czy wszyscy przeżyją wojnę i uda im się jeszcze kiedyś spotkać?

Sięgnęłam po tę powieść i przepadłam dosłownie na jeden wieczór. Autorka ma lekki styl i pomimo trudnego tematu, książkę czytało się bardzo przyjemnie i szybko. Zawsze z ogromną przyjemnością sięgam po książki z tłem historyczynym, dodatkowo nastawiam się na pełną emocji lekturę, i tak też było tym razem. Jednak ta powieść, jako jedna z niewielu, zbyt długo nie pozostanie w mojej pamięci. Choć nie wywołała ona we mnie emocji, które zazwyczaj towarzyszą mi przy tego typu lekturach, to jednak nie żałuję czasu z nią spędzonego i zachęcam Was do lektury. Z pewnością jest to powieść, która wielu z Was wzruszy i sprawi, że w oku zakręci się łza.

Gdy wybucha II wojna światowa Otylia jest akurat w ciąży, a jej rodzina jest w różnych miejscach na świecie. Jej ojciec - profesor Uniwersytetu Wileńskiego zostaje aresztowany przez NKWD i słuch po nim ginie. Jej matka wraz ze swoją siostrą zostają wywiezione do Kazachstanu, a maż który z synem przebywali akurat w Grecji próbują wrócić do kraju choć nie jest to takie proste. Czy uda im się przeżyć koszmar wojny?

,,Na końcu czeka miłość" to historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, a lekkie pióro powoduje, iż całość czyta się błyskawicznie. Trzeba przyznać, iż los nie oszczędzał bohaterów i momentami było tego jak dla mnie trochę za dużo. Ogrom tragedii był wręcz przytłaczający i tak naprawdę odnosiłam wrażenie, iż autorka chce pokazać cały wachlarz cierpień jakich doświadczali ludzie podczas II Wojny Światowej na przykładzie jednej rodziny. Tematyka podjęta w książce jest wyjątkowo trudna i w większości bazuje na emocjach, a tu było ich dla mnie za mało. Minusem był również brak dat przez co nie mogłam zorientować się ile czasu upłynęło pomiędzy różnymi wydarzeniami. Pomimo tego warto zaznaczyć, iż bohaterowie nigdy nie tracili nadziei na lepsze jutro, a autorka pokazała, iż są takie rany, których nie uleczy czas. Mimo, iż chętnie sięgam po takie książki z przykrością stwierdza, że ta pozycja nie zapadnie mi w głowie na dłużej ale to tylko moje odczucia zatem zachęcam do lektury.