Muzyka duszy
Terry Pratchett

Coś niesamowitego, rock'n'roll pojawił się w Ankh-Morpork! To szaleństwo, to niebezpieczeństwo, taka muzyka nie może sobie tak bezkarnie istnieć! A przynajmniej nie za darmo, Gardło Sobie Podrzynam Dibbler już o to zadba. 

Pierwszy koncert z zaczarowaną gitarą to najlepsza scena z całego Świata Dysku, czuć ogień, czuć tę moc. Członkowie zespołu to nowe bardzo sympatyczne postacie. Susan, wnuczka Śmierci? Chciałabym zostać Susan jak dorosnę. Nawet magowie stali się zabawni, kiedy tylko odmieniła ich muzyka. Najlepsza część z cyklu o Śmierci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Show biznes w krzywym zwierciadle.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka, która jak większość cyklu ma wzloty i upadki. Jak zawsze też były fragmenty, które piętnują głupotę naszego świata. Tym razem trafiła do mnie pazerność przemysłu muzycznego. Jak ulał pasuje mi to do naszego ZAiKSu. Ciągle tylko nie rozumiem, dlaczego za muzykę i filmy trzeba płacić (choćby w abonamencie RTV), a książki można wypożyczać za darmo? Nie ma sprawiedliwości dla pisarzy... A wracając do Pratchetta - nadal nie sposób nie lubić Śmierci, nadal przerażają magowie, bo obrazują naszych naukowców, ale najlepszy jest Śmierć Szczurów... Fajna książka, ale nie w każdym fragmencie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Śmierć postanowił odsunąć się od pracy, wstąpić do Legii, zapomnieć. W związku z tym Susan, córka Morta, zmuszona jest przejąć rodzinny interes i zastąpić dziadka w wypełnianiu obowiązków. Jednym z pierwszych zleceń jest towarzyszenie w przejściu na tamten świat młodemu muzykowi, który właśnie przybył do Ankh Morpork. Tyle że nie wszystko poszło zgodnie z planem. Bo zagrała pierwsza gitara i stała się muzyka. Okazję wykorzystał oczywiście GSP Dibbler i rozkręcił nowy interes na Dysku. ,,Muzyka duszy" gra na wielu kluczowych postaciach. Ma w niej swój udział nie tylko Susan, ale i magowie z rektorem na czele, nie pomijając bibliotekarza, i Śmierć, i strażnicy Colon i Nobby, i nawet Vetinari. Jest tu motyw dorastania, popełniania błędów młodości, wynikających ze zbytniej pewności siebie, ale i konieczny wówczas element ryzyka, prowadzący do zmian, które przyniosą nową jakość życia, dobrych zmian, koniecznych, by cywilizacja się rozwijała i świat pędził naprzód. Styl Pratchetta niezmiennie bawi, ironia kąsa, żarty śmieszą i dają do myślenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna genialna powieść Pratchett'a. Należy do mojego ulubionego cyklu o Śmierci. Kosiarz ponownie postanawia zrobić sobie urlop i jego miejsce zajmuje Susan, jego wnuczka. Tymczasem w świecie dysku pojawia się pierwsza grupa wykrokowa w której skład wchodzą: troll (grający na kamieniach). krasnolud i człowiek, który do złudzenia przypomina elfa. Jak zwykle książka przepełniona jest humorem, prześmieszna rozmowa Śmierci z Świętym mężem, podczas której dowiadujemy się jaki dźwięk wydaje jedna klaszcząca ręka i jak wygląda nieskończoność. Jak każdą książkę z Świata Dysku gorąco polecam!!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zdecydowanie jedna z moich najulubieńszych z serii Świata Dysku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Już tak dawno nie czytałam Pratchetta, że niemal zapomniałam jaka to wielka przyjemność. Dobrze czasami wrócić do czegoś sprawdzonego. Tym bardziej, że Pratchett w tym tomie trzyma formę. Co prawda do moich ulubionych należy cykl o czarownicach, ale ten o Śmierci też jest rewelacyjny. Zresztą, co tu dużo pisać. Humor, inteligencja, obrazowanie świata i obnażanie jego słabych punktów to znaki rozpoznawcze autora Świata Dysku. A że jego poczucie humoru jest kompatybilne z moim, to zachwyca za każym razem. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W tym tomie ponownie spotykamy Śmierć. I to po to by się przekonać, że ponownie przechodzi kryzys egzystencjalny i znika. Sfrustrowany Śmierć Szczurów i Pimpuś pamiętając o tym co stalo się, gdy Śmierć zniknął ostatnio, decydują się poszukać następcy. Ich wybór pada na Susan, wnuczkę Śmierci. Sęk w tym, że dziewczyna nie ma zielonego pojęcia kim jest jej dziadek. A do tego w Ankh-Morpork zaczyna dziać coś dziwnego. Nawet jak na to miasto. Pojawia się tajemniczy sklep, którego nie było z magicznymi instrumentami. Przez jeden z nich pojawia się muzyka wykrokowa. A z nią same problemy. 

Może mam już przesyt Prachetta, bo ten tom nie podobał się mi tak, jak poprzednie. Mam wrażenie, że to wszystko już było. Zabrakło powiewu świeżości. Głowni bohaterzy jakoś drażnili mnie a fabuła nie zainteresowała mnie zbytnio. Sytuację ratował Śmierć, który pojawiał się zdecydowanie za rzadko. No i jeszcze ten wisielczy humor też na plus.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czym jest muzyka? Gra w duszy? Gra dla ludzi czy też ludzie grają dla niej?

 

Wzruszająca historia o przemijaniu i nieśmiertelności - tak ludzi jak i zjawisk nieuchwytnych. Polecam. Jedna z ciekawszych i bardziej wzruszających, a przy tym na typowy dla autora sposób uroczo okraszonych humorem - tym razem na warsztacie groteski ułożył kulturę rocka i metalu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)